Non tódolos poemas diste libro foron feitos
dempois da pubricación de Abraio en 1978. Algúns deles tiven reparo pra publicalos daquela polo seu
senso sobexamente intimista ou angurioso. Confeso que a relectura de poetas como León Felipe, Bertol
Brech ou César Vallejo, antre outros, deume folgos pra non deixar fora de texto algúns destes poemas,
pois cheguei a evidente conclusión de que o poeta ten que dar testemuña de tódalas súas emocións e
vivencias, sen ocultar ren, por moito que lle coste furgar na propria ferida.
O libro está un pouco desordeado. Por exempro,
toda a serie de poemas que empregan o símbolo do animal tería de ser unha prolongación de «O
Bestiario Pantástico», pubricado en Abraio. Outra serie, que emprega
agora o símbolo dos obxectos, tería de ir noutro apartado. Por certo que iste
poder obsesivo dos obxectos está empregado eiquí nun estilo ben diferente do
surreal, o que non significa que o conscente poida abranguer unha realidade
que esbara nas lindes da súa propria enigmaticidade.
No apartado tiduado «Transviramentos espellantes» asumo
homildosamente ises transviramentos da persoalidade relativos ás distintas estratificaciós
situacionales e reaccionales do eu na súa propia pescuda laberíntica. Son respostas aos riscos nos que
se puso en perigro a propria mismidade, respostas dadas cunha non disimulada intención proteica, ben
que non me considere en posesión de ningunha verdade derradeira.
«Descoñezo teu Nome» é a espresión de certas vivencias afondadas nun diálogo cun Deus
alumbregante, que é ao mesmo tempo Presencia e Ausencia. Un Deus con o que o proprio Job disputa.
O nome diste apartado foi o que levou o libro deica 1984, data en que se
rematou. Logo tiven grandes vacilaciós: primeiro cambieino por «O reloxio do alén» e por «Manifestos indicios» (que
fora o tiduo dun poema de Abraio) antre outros. Por último, paréceme máis axeitado o de «Vieiro de
señardade», cecais máis acorde coa melanconía que xurde do conxunto de tódolos
poemas.
O lector decatarase sinxelamente de que o
estilo vai condicioado cáseque sempre ás necesidades de espresión dun contido a cuia escuridade non
quisen engadir escuridades formaes.
Por último, «Relembros» recolle emotivos
recordos de entrañables amigos e ademirados compañeiros na poesía e na vida. Estas elexías non
compensan da súa perda, pero, ao menos, son as verbas derradeiras que poido
adicarlles.
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas