SI A CAMPÁ BADALA COMA O VENTO
Si a campá badala coma o vento,
si zoa coma a morte,
coma unha morte denantes de que a vida se esgote,
si abala coma a onda que se alonga
noutras vidas máis aló da nosa,
si zoa a campá incerta dende dentro
do trebón que nos cega,
sin tanxe coma un desleigamento insondabel de todo,
si zoa na lonxanía da melanconía,
alén da derradeira soedade
cando ninguén a escoita,
si vai arrouseando pola terra canto foi esperanza
e perdeuse, e nos soergue
cunha man estendida de esmoleiro ao fondo do universo,
si a campá badala coma o vento,
coma verba sin nome,
é que xa estamos perto do final diste sono
que nos aferrolla e nos enleva,
é que espertamos a outra vida máis aló da morte,
é que espertamos a outra morte máis aló da vida.
O PARADISO, O PARADISO
Cando eu estaba no Paradiso,
aló no Paradiso,
e o pavo real espallou
seus ollos polo espazo,
eu sospeitei que a túa vida
cruzaríase ca miña
moitas veces no tempo,
sospeitei que o minsteiro
era unha gran trapela
fermosa e abraiante
ao mesmo tempo.
Tí sempre espida de distancia,
enfeitizada na ollada de mil ollos.
E sospeitei que escoitarías á serpe,
que xa a tiñas ouvido.
Nas nosas mans ansí os muros derruídos
dun xardín esquencido.
¡Coma si os dous poidéramos chegar a deuses
con istes osos fleves
e os nosos catarros
e a friaxe!
O minsterio na voce que te trouxo
ate a miña soedade.
A noite por enriba de nós.
Pero tí creiches.
Había unha mazaira
que deu comenzo á hestoria.
Nunca o sabrei, inocente de min.
Inda me lembro das albas,
da súa luzada na que permaneces
inmorrente
coma no conto das mil e unha noites.
Decote, no teu sorriso,
anovado, o Paradiso.
DESCOÑEZO TEU NOME
A José Fuentes
Cando ves ou te partes no vento largacío,
no silencio cismado das vidas alevadas,
escoito espavorido
o delirio do seu devalimento.
Non entendo o que escrebes nas augas,
no trebón dise xesto teu de encrucillada.
Non entendo o laio estarrecido
do inocente na hestoria das espadas,
o sangue esparexida en tódalas batallas.
Cando o rio non refrexa a túa Imaxen
i encosta a Noite a súa faciana
no cristal do ventano,
non teño beizos para nomearte.
Hai un fora e un dentro,
un pranto e unha gargallada que me abraian.
¿Dende ónde me falas no teu alonxamento?
¿Dende ónde me fitas ca túa ollada de horizonte témero?
¿Ficas enviso nesta labarada
alcendida pra escorrenta-lo lobo do friaxe?
¿Nesta agarda de coitelo na door dos nosos fillos?
¿Como herba que medra e medra nunha campa?
Na enfondura do tempo decote estrelecido
ninguén que seña inocente te esquece,
ningún fuxido te ilude nos camiños.
Mesmo o recén nado te sorrí,
mesmo o recén morto volto a Tí
é sordo as nosas verbas.
¿En qué fondal segredo a túa casoupa
nunca ateigado de outonos e de primaveiras?
Pasaban follas e días da lus acugulada,
montañas dunha fraternidade ilimitada.
As vegadas foron aqueles os intres máis felices,
os ceos máis froridos de azur inesquencido.
No corazón o sol coma unha casa
e as ramas do sorriso na aperta confiada.
Tí era-la compaña e a conversa
o desacougo funha infinda agarda.
Agora, no solpor da lembranza,
¿ere-Io conto da vida que remata?
¿Medras coma o descampado
no témero silencio do esmoleiro?
Dende algures me ollapas, asubías.
Descoñezo teu nome de Vento, de Choiva, de Friaxe, de Noite.
Coma unha derradeira soedade
te sinto esmorecido nesta cinza
na que Tí inesquencibel coma esquezo esborrallas.
Nas nubens que os días percorrendo pasan
non enxergo teu reflexo de luces,
e no alén do relanzo dos que chegan e parten
sempre te descoñezo en cada face.
¿Ten algo que ver a túa hestoria con anosa?
Enarbolan decote as moitedumes bandeiras de matanzas,
o brado derradeiro da baioneta ensanguentada.
¿Porqué a venda dos tebrosos muros,
a pancada sobre o terror dos mortos
nos campos de exterminio?
¿Eres meu desespero de espello esnaquizado?
¿O engado degolado das mapoulas?
Coma unha maresía que na dor se medra
así teu Nome.
Coma unha man que atafegara os beizos.
Brancas ondas avesas no seu bater devolven
na espectral agarda afogados sen rosto,
sen rosto coma a anguria
que alaga os nosos pasos no areal axirido
ao carón dunha porta decotío pechada.
Imos desamparados no irrefrenable silbo
de rodas e railes que aferrollan o infindo.
Os desapoderados voltos no seu adiós,
na vertixen de esbarantes orelas.
Nas noites e nos días de terras fuxidías,
no friaxe que non pode quentar ningún lume.
Estaciós e reloxios nos que todo é xa tarde.
Tarde coma as visitas para un morto
na brancura do seu teito enviso.
Tarde para chegar a algures.
Tí o sabes, un máis antre dos viaxeiros,
o Rosto encoberto coas azas do chapeo,
ascondendo no xogo as túas cartas,
baraxando os acenos nise vaso de auga
que achega a súa transparencia arreo.
De sútaque a túa olIada alumea a revolta,
é o descoñecido que nos aboura á loita
dende tuda mudanza.
Acordo entón nun delongado exilio
xunguido a Tí na desesperación,
golpexando co puño de tudo canto amei os desaforos.
¿A morte, a qué dará sentido?
¿A qué nova ferida de soedade?
Soño terras, vilas, filIos da libertá promesa,
un pobo ceibe de pavuras i engados.
¿Eiquí fica tan soio ista chama de cirio
para saberse morto ou vivo?
Somentes contigo esta conversa ó longo do camiño.
A túa Choiva de esprendor fremente,
teu Vento de adéus inesquencido,
a Noite estrelecida no impeitizo,
o teu Friaxe espido de cume por enriba do tempo.
¿Onde teu Rosto inestricabel?
Ollo alén de min mesmo.
Na outa Noite hai luces asasinas,
unha frecha que traspasa a vida dende a morte,
unha invisibre frecha nunha dirección falsa.
Descoñezo teu Nome de vento que varexa nas noces.
Emporiso, no zunir do espazo estrelecido,
Tí ere-la luz infinda que alaga a miña alma,
o minsterio da porta que se abre cando outra se pecha.
As vegadas, nos nosos proprios pasos Tí te alongas
e ficamos en soedá de espadas obsesivas.
E cando xurde a arrepiante sombra da víctima-verdugo,
a orella afeita a hestoria de tódolos salaios.
Si pergunto quen son, pergunto polos outros,
os que farfullan verbas mais antergas co mundo:
camiña, come, medra, baixa, rube.
Son verbas de madeira coma os labres,
coma os ollos ferrados dos cabalos,
son soños pechados con ladrillos
ou a memoria dun areal de náufragos.
Con as mans encravadas no outo desespero
lémbrome do teu Nome no imposibre esquezo.
¿Estás ahí, na veira do camiño
como único testigo da túa propria Ausenza?
¿Teu Nome é a libertá que fica na soedade extrema?
A forza de albiscar a outra banda do río
as veces xa non sei en que orela me alcontro.
Emerxendo do sol un tigre me deixa espavorido,
e a lúa me espreita no seu vó de morcego.
Ti sabes dista loita salvaxe o nome das feridas,
enfoscado na sombras destes atricamentos.
Cheguei ate a fronteira que xa ninguén traspasa,
deica a alba pechada do sono degolado.
Endebén a referto levoume alén dos outros
cecáis alén da vida nesta melanconía.
Porque en min mesmo moran as cousas esquencidas
aloumiñadas por unha lus infinda.
Porque Tí mesmo és o noso desespero,
eu sei que te acubillas en todo o que se amostra,
que na nosa agunía Tí rexurdes,
que esvaeces tamén na nosa propria morte
cando os cirios das verbas estanguecen
perante a inmensidade da túa iñota enfondura.
CAS MESMAS VERBAS DE XOB
¿Por esta orella afeita que endexamáis ascoita
hei de recoñecerte?
¿Tí oculto no ceo do teu alonxamento
e eu niste mar de sombras salteadoras
que baten sen piedade a miña casa,
as sinxelas criaturas indefensas?
¿Así ao xusto asobaIlas rexeitando a súa obra
namentras resprandece o consello do impío?
Afasta de min tua vara de pavura
pra que en min mesmo poida
falarte destemido.
¿És home que te aveñas a xuício?
¿Ónde o xuez que antre nós a súa ley apoña?
¿Tes tí ollos de carne e ollas coma un home olla
pra que inquiras a miña iniquidade
e me alcontres culpabel?
¿Cál é o destino que ao home lle arranxaches?
¿Cómo enxergar teu Rosto
máis outo e afondado que os ceos e os infernos?
Prosperan as tendas dos ladrós e dos que te provocan,
iles viven seguros de canto Tí puseches
nas súas mans luxadas.
Endenón Tí derrubas e non será edificado,
e pecharás ao home sin que ninguén lle abra.
Tí fas que os conselleiros anden espidos de consello
e que o xuez a súa xusticia esqueza.
Tí afastas o senso do miolo do pobo
percurando a súa perda nos camiños
coma si fora un bébedo.
¡Ou, Tí que nas estrellas te acobexas!
¿Por qué non desmascaras ós que medran
á sombra das traiciós e da falacia?
Eu falaría niste xusto xuício e anque me mataras
diante de Tí defendería os meus camiños.
¿Por qué ascondes o Rosto o mesmo cun nemigo?
As avoltas augas esborrallan as rochas
o mesmo que no home esmorece a esperanza.
Seus fillos terán de ser honrados e non-o saberá,
aldraxados, aviltados, e non terá noticia.
Ogallá contigo poidera contender niste xuício.
Pois pasarán os anos e irei polo camiño
do que non tornaréi,
mentras deixaches facer do día noite.
E si agardo, o sartego terá de ser a miña casa.
Diante dos teus ollos somentes fun un forasteiro
e os meus pensamentos o mesmo cunha sombra.
Antre as tebras arranxarei a miña cama.
E non alcontrarei resposta
nin ás miñas perguntas nin ás túas:
«¿Ten a choiva pai? ¿Fóronche descobertas
da morte as súas portas tebrosas?»
Mais anque Leviatán, o teu acusador,
dos seus estornudos faga lumeiradas,
e acenos dos seus ollos as pálpebras da alba,
sempre rexeitarei a súa iniquidade,
e somentes porei a man enriba dos meus labres
cando no meu silencio
o teu Silencio unha resposta acade.
¿ESTIVEN CECAIS NO INFERNO?
«Quiero decir que he estado en el infierno».
De «El viento y yo». León
Felipe
Coma en soños,
camiñando as atoutiñas
cunha venda de minsterio,
confeso que descendín ao inferno.
Nunca soupen por ónde,
cómo poiden abaixar ate alí.
Cecáis adoecido arredor dunha chama,
alabarado, alleo, coma unha avelaiña.
Sentín o fondo sin fondo,
o debalo da marea
tra-lo rubí cincento do solpor.
Nun estantío, ollando a noite
pendurada coma si fora un porco.
Descendín a escaleira tebrosa
non co gume do puñal na mao
coma din que o vengativo abaixa.
Cando atopeime arrodeado
de felos abraientos,
antre tanto aparescido e desaparescido
non perdín a cabeza,
non ascoitei o sibilino asubío
da Voz Tentadora,
e poiden rexeitar un papel
no que un outro, parello de min mesmo,
alugara o meu destino.
Endalí que non tiven que lavarme as mans
coma o novo Caín dunha hestoria sin fin.
E certo que aturei
a Mosca de insanos pensamentos,
e o témero colmillo do Lobo
nos meus proprios colmillos.
Descoñezo o decurso dise delongamento,
aquel paraxe do longo pasadelo.
Mais acordei a tempo para fuxir
denantes de alcontrarme dupricado
na enfondura de espello de min mesmo.
A LOITA DE XACOBE O ANXO
O invisibre coma nun sono chega.
O arrodea, o alcanza.
E coma un circo de fogo,
coma unha cor que mata.
Quen provoca iste combate
ninguén o viu cara a cara,
coma unha doira de espadas
cega a quen osa enxergarlle.
O invisibre no visibre.
Escaleiras que no acaban.
Murallas e máis murallas,
pegadas e máis pegadas,
—soles, estrelas, de tan lonxe
nunha infinda señardade.
Coma nos ollos de todos
un dobre dil agonía,
loita incruenta
que encomenza... e xa nunca máis acaba.
O Anxo é a Mirada.
Lene lus que abaixa
dende un ceo escalonada
á insufribre soedade,
lus que cega co seu lampexo de azas.
Ningún mortal
aturou neste combate.
A terra dos pes esvaise
coma si o chan lles faltara.
Mais en Xacob ainda late
a porfía contumace.
As veces desparesce
ferindo o ar ca súa espada.
E vai o sangue escoando
na sombra que loita soia
sen a outra sombra do Anxo.
NA RESURRECCIÓN DO XUÍCIO FINAL
E calquer día resustarei
con o que leve posto.
Acordarei nalgures,
nunha lus, nun espacio, antre cores
e músicas dun tempo indefinido.
Sin esquencer cousa algunha de todo o que foi sido,
de todo canto amei.
Erguido diante da Presenza, as atoutiñas.
O meu silencio perante do Silencio
será un calar testán inda máis silandeiro.
Si todo tense dito,
¿porqué falar xa máis?
A verba, no Logos afundida,
percorrerá nun intre a Natureza
como quen fai memoria.
¿Qué cousa terá de declararse
na fronteira do Alén
onde nin tan siquer
os pensamentos poden ocultarse?
Artellados de novo os mesmos ósos
outra volta aturarán do corpo.
Eiquí e agora, ao cabo, xa ningún privilexio.
E cadaquén terá de ollarse soio,
sin ninguén, na invisibre compaña
dos seres achegados.
A réprica xa non terá lugar
perante a acusazón
no corazón escrita.
O Xuício terá de consistir
nun xeito de estar enviso
na beleza do Esplendor.
EN NOME DO MESMO NOME DE DEUS
Cando antre o abraio dos muros de Xeruxalén
os coitelos degolaban doce mil musulmáns,
eu era unha man curtada,
unha cabeza arrolada nas pedras
cos ollos voltos cara a ise Deus
enaltecido nas pontas das vosas espadas.
Cando alcendíades o can doente do lume
na palla do herexe de trigo
erguido coma un monifate nunha aperta ao pobo,
a miña carne era o azur ardido,
o brado que axordaba a Deus antre as faíscas.
Cando no gume da media lúa
espallábades a morte coma un rio na noite
pra que Alá escintilara no outo ceo,
eu era a escuridade sobor dos asasinos
entebrecendo a súa perda nos camiños.
Cando en nome da coruscante cúpula do poder,
espedazábades a vinte mil cristiáns
na noite de San Bartolomé,
eu poiden resustar antre dos mortos
e ollar o óso escintilante do porvir,
onde o sangue da libertade
testemoñaba pra sempre a vosa crueldade,
o arrepío que da Hestoria fixestes no seu Nome.
Agora voso derradeiro espanto
e atopar en todas as vosas víctimas
de ollos espavoridos
un mesmo Deus resustado.
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas