BVG     Atrás    Índice de Páxinas

O teu embigo é o centro do mundo

Bardo dos viosbardos, muso don pío, pío versolari monótono fillastro de Narciso, de cotío mirándote o circunflexo embigo. Homo-sapiens lírico-onírico retórico putativo non comungo contigo mais non lle fai poetiso cóntame os aburridos anales e calendas dos teus ritos dos teus problemas mínimos por exemplo os suspiros dos teus insomnios pírricos, o culto a Onán do teu suxetivismo, os vulgares mitos do teu ridículum vite, vate cativo. Fálame sin mimos da proxenie cen leites do teu siño enrugado e petiso, pousafol papafigos cantamañás ambiguo neutro propicio do ademán oblicuo. Anda, vicetipo, conxúgame os teus verbos favoritos na pirmeira persoa do indicativo. Fártate do teu nome, préñate de egotismo, e cando alguén che fale dos malinos tempos en que vivimos, aldraxados i ofendidos, mastigados e mordidos, refuga os indicios, confirma o teu indiño pacto de pillo, rexeita o compromiso cos ventos alisios, cos amenceres prohibidos (o engagement é un perigo) Aplaude, gaba, eloxia o confortábel conformismo, o cardiograma íntimo, o perifol metafísico, cun aceno esquivo, ninfo Exerio disolutivo, e marmura no ouvido do pesquisador as pistas no bosque dos que escriben os himnos. E sigue piando helénico e tranquío ise non tan leve delator pío pío, pro dime gran merdeiro, bardo dos brancos lirios, aedo encortellado parente de Narciso, public-relatio-man do fuxedismo, cómo non estás canso de mirate o embigo. ("Antipoemas")

© 2006 Biblioteca Virtual Galega