BVG     Atrás    Índice de Páxinas

     Cando abreu o sexto selo vin que houbo un grande terremoto. O sol virouse negro coma un saco de pelo de cabra, e a lúa volveuse coma o sangue. As estrelas do ceo caíron sobre a terra, o mesmo que caen os figos cando un vento rexo abanea unha figueira, o ceo embrullouse coma se enrola un pergamiño, e todas as illas e montes remexeron nos seus asentos. Os reis da terra, e os seus magnates, os tribunos, os opulentos, os poderosos, e todos, servos ou libres, ocultáronse nas furnas e entre os penedos dos montes.

"Apocalipse", VI, 12-15.

Quen posúa intelecto que calcule o número da Besta, pois é un número humano. E este número é o seiscentos sesenta e seis.

"Apocalipse", XIII, 18.

E da boca do Dragón, da boca da Besta e máis da boca do falso Profeta saíron tres espiritos inmundos semellantes ós sapos: os espíritos dos demos que efectúan portentos para convocar ós reis de toda a terra cara á batalla do grande día do omnipotente Deus. E axuntáronos no lugar chamado "Harmagedon" en hebreu.

"Apocalipse", XVI, 13-16.

Vin un novo ceo e unha nova terra, pois o primeiro ceo e a primeira terra desapareceran, e o mar xa non existía.

"Apocalipse", XXI, 1.

     Permanecían arremuiñados, ensumidos en si mesmos, illados da realidade polos seus auriculares e os seus cascos de sonido. En semellante situación parecían en disposición de aceptar calquera incongruencia, por disparatada que esta fose, ou as menos fundamentadas das afirmacións, coa máis absoluta das incapacidades para xulgalas ou para decidir por si mesmos, mentres engulían con degoro as novas acerca da argumentada e definitiva demostración do desciframento final do número da Besta: a terrible ameaza que penduraba sobre a humanidade.
     Non o puido evitar. Sentíu un profundo noxo. Porque aqueles seres, aínda que en apariencia e polo contido das súas conversas, poidesen semellar capaces de posuir coñecementos, ou un estado de opinión que lles permitisen tomar decisións, representaban a antítese do home ceibe e cualificado, rei do universo, no que sempre crera. Limitábanse a se laiar do seu infortunio, ou da lamentable incertidume daquel patético estado de non guerra, mais tampouco de paz, ó que se vían abocados. Ningún semellaba contar co pulo necesario para procurar solucións: nin tampouco ningún parecía decatarse de que aínda era súa a posibilidade de decidir o seu destino.
     Nun lugar próximo, un can e un neno estaban a xogar sobre a herba que tapizaba os espacios abertos da pequena elevación. O animal remexía sen descanso, a encollerse, ou a estarricarse, con movimentos que permitían o resalte da admirable perfección da súa anatomía. O rapaz semellaba extemporaneamente feliz, mentres trataba de se comunicar con el utilizando lacónicas expresións, aínda que non chegaba a percibilas con claridade dende a distancia á que de ambos se atopaba. Soamente entón foi quen de permitirse emocións distintas. Agora foi envexa o que sentíu, aínda que tamén satisfacción. Porque, fronte a el atopábanse dous dos seres máis acabados de aquel mundo, tan contradictorio e excepcional, que ata unha simple man chea de area podía chegar a considerarse coma unha auténtica antoloxía do universo. Ambos parecían non estar contaminados, nin desnaturalizados, gozosamente alleos á monstrosa manipulación que estaba a desvirtualo todo. Can e neno debían ser as únicas criaturas autenticamente ceibes naquel seu, ademais de excepcional, desventurado mundo.
     Permaneceu un dilatado período a se deleitar na contemplación daquel auténtico milagre, antes de reaxir camiño. Ao mesmo tempo os seus pulmóns enchéronse co arrecendo dos piñeiros e da brisa do mar. Alá embaixo este semellaba un espello enmarcado polos montes, capaz de devolver ó espacio aquela luz feble e case enigmática que precede sempre ó solpor. Había barcos a tracexar de ronseis a superficie mariña, e na veciña cidade agromaba o xordo bruar da súa contina actividade, o trepidar dos enxeños mecánicos, e o do seu trafego, máis notorio aínda, posiblemente, dende aquel elevado lugar que no interior da mesma.
     Por un intre pareceulle que voltaba a se sentir inundado polo acougo, que esquecía a brutal ameaza: un neno e un can felices, gaivotas, unha bandada de aves a esbarar maxestosamente por un aire límpido..., ó lonxe o disco do sol medio coutado pola brétema do horizonte; montes e campos decorados de verdume, e unha vila puxante ó fronte. ¿Había algo máis admirable, ou máis merecedor da súa veneración e do seu respeto?
     Parecéronlle entón triviais as preocupacións que o levaran a abandonar o amoreamento humano e fuxir do aquelárrico castigo das informacións e do histerismo que principiaba a dominar a todos. Pensou que, ó mellor..., quizais..., no fondo..., non se tratase máis que dun novo alarde de propaganda barata, e que en realidade o perigo non era tan grave como se lles trata de facer crer...
     Moveu a cabeza e apretou con rabia as mans. Acababa de se decatar de que, tamén no fondo, principiaba a pensar xa coma os demais. A confiar no milagre. A agardar a que lle desen feitas as solucións...
     "¡Non!", reafirmouse. Aínda non se podía resignar a semellante claudicación. Porque, tal vez a diferencia de case que todos cantos o arrodeaban, el si cría saber que era o que realmente covizaba, e as posibilidades coas que o ser humano podía contar.
     Algo que levaba anos a tratar de comunicar a todos, especialmente ós seus cada vez máis queridos alumnos, aqueles diamantes sen brunir que a sociedade ía pondo nas súas mans ano tras ano, ós que trataba de preparar cara a un futuro que presentía, ou, quizais sería máis exacto dicir, que covizaba, glorioso. Non podía aceptar canto estaba a acontecer sen traicionar a fe que tratara de lles infundir, nin se podía resignar a que o que de tan teimudo xeito lles estaban a facer crer poidese ser a única saída, o final, a conclusión sen esperanzas. O planeta azul, a gloria de todas as galaxias, non se podía ver abocado á extinción a causa da acción dun fato de irresponsables.
     Trataban de os convencer da inminencia do Harmagedón, a definitiva, a derradeira das batallas entre o ben e o mal. A mellor de todas alternativas, logo de lles demostrar que todas as nacións, todos os orgaísmos, e mesmo cantas corporacións había sobre a terra, contaban cos analistas e as mentes máis capacitadas e brillantes para acadar solucións. E teimábase en ubicar o esceario daquel definitivo, e ó parecer necesario, combate naquela "Har Meggidó", a "Montaña de Meggidó", situada ó norte de Xerusalén, tal como lembraba que acontecera xa nos anos da súa adolescencia con ocasión dun dos moitos defrontamentos entre árabes e israelís.
     Para el, sen embargo, logo daquel frustrado e catastrofista agoiro ficara definitivamente claro que non podía ser aquela a auténtica localización daquel Harmagedón tantas veces anunciado.
     Meggidó, asento dunha cidade máis de vinte veces reedificada ó longo da historia, situada nunha lomba que dominaba a farturenta e dilatada campa de Esdrelón e ó caborco que puña a esta en comunicación coa chaira litoral, a través da serra do Carmelo, fora xa testemuña de moitos combates. El mesmo tivera ocasión de contemplar a súa suxerente topografía baixo un xeneroso sol, e era sabedor de que toda ela fora tripada en múltiples ocasións por exércitos, exipcios, hititas, israelís, asirios, persas, gregos, romanos, sarracenos, cruzados, drusos, turcos, árabes ou británicos, os resultados de cales defrontamentos a penas tiveran transcendencia nin conseguiran mudar substancialmente a historia.
     Os medios de comunicación, sen embargo, estaban a aproveitar e a deturpar naquel momento estes feitos nun intento de demostrar que era aquel o paradigmático esceario daquel nunca desexado encontro do punto final. O servilismo dos informadores mesmo tendía a esaxerar as habituais tensións entre árabes e israelís, ata convertilas en hipotéticos e insuperables desacordos, ós que relacionaba con outros non menos imaxinarios apoios a senllos bandos, coma xeito de convencer a audiencia da inminencia do dramático desenlace.
     Seiscentos sesenta e seis era o número da Besta. A interpretación desta críptica cifra, realizada en base ás máis sofisticadas lecturas dos valores numéricos das letras a través de distintos alfabetos, daba coma resultado, precisamente, o nome do máis representativo ideólogo da facción enemiga. Parecía ficar, pois, absolutamente nidio todo. E, a partir de ahí, era xa doado saber tamén quen representaba as forzas do ben e quen as do mal, así coma que eran eles quenes tiñan a fortuna de se atopar no bando acertado. Con base a isto, parecía evidente que tampouco deberían de se preocupar por nada. Mais non era esta a mensaxe que estaban a lles transmitir. Algo había que os obrigaba a a ter cada vez máis medo.
     Presentírao Gandhi, había tamén moito tempo: "Non debería de haber lugar para máquinas que concentren o poder nunhas poucas mans, e transformen ós homes en meros encargados delas".
     Mais, desafortunadamente, tales enxeños existían, e tamén a dependencia que aquel tan abertamente insinuara, xa daquela, coas súas palabras. Tampouco era esta a primeira vez na historia na que a humanidade se vira fronte a unha situación semellante.
     O seu canto á capacidade humana e ó seu futuro baseábase, precisamente, nalgo que partía deste suposto. Habitualmente adoptaba presentalo por medio dunha reseña ou epítome, un breve e sinxelo relato, capaz de ser entendido e asumido por calquera, que compendiaba canto pensaba ó respecto. Tratábase dunha exposición que, de tanto contala, chegou a podela repetir en calquera momento e situación, prácticamente sen necesidade de pensar sequera, coma se dunha oración ou dunha aliteración poética se tratase:
     Procedía das inmensidades do espacio exterior. Ao contacto coa atmósfera terrestre acendeuse coma un mixto, e a súa temperatura aumentou rápida e inexorablemente.
     Cando esta alcanzaba xa moitos miles de graos, estourou. Esfarelouse no aire, igual que unha man de fariña botada ó vento, de xeito que nada máis que o seu núcleo chegou a impactar co planeta. Mais fixoo batendo nel cun peso, a causa da súa enerxia cinética, de moitos millóns de toneladas que fenderon o fondo o Océano,
     A violencia da colisión desplazou a Siberia tres mil cincocentos quilómetros cara ó norte. As súas augas xeáronse. Miles de elefantes, rinocerontes peludos, tigres, e outros animais das súas chairas, pereceron instantaneamente. Esgazáronse as montañas que abeiraban o inmenso mar interior que ocupaba o actual deserto de Gobi. Unha avalancha incontible de auga de 25 quilómetros de frente saiu del, e barreu implacable as estepas asiáticas cara ó occidente, ata o mar Caspio, o Negro, e o Mediterráneo, onde se detivo.
     Erguéuse subitamente a Cordilleira dos Andes, disparando o porto de Tiahuanaco, situado ata aquel momento ó nivel do mar, ata o lugar que agora ocupa, a 3.825 metros de altura.
     Cun estrondo antes nunca escoitado, unha columna de lume, chea de gases, cinzas e magma ardente, xurdiu das enormes feridas que se abriron na superficie do planeta.
     "O sur volveuse norte... E a Terra deu a volta", lembrarían máis tarde os exipcios.
     No seu confinamento da pequena illa de Patmos, Xoán o Teólogo, deixaría tamén constancia escrita do seu coñecemento daquel terrible acontecemento: "Vin unha estrela que caía do ceo sobre a Terra, á que lle foi dada a chave do abismo. E abreu un profundo pozo do que subíu fume coma dun grande forno, escurecendo o aire e o sol".
     En miles de millas de extensión ardeu todo ou púxose incandescente. Ferveu a auga do Océano. Quilómetros cúbicos de mar convertíronse en vapor, que se mesturou coas cinzas e a poeira. As nubes escureceron o sol. Os volcáns estouraron, sacudindo a Terra.
     "Despois dun terrible día e dunha terrible noite, a illa rexia dos atlantes afundíuse", lembraría Platón, en Atenas, séculos despois.
     A Corrente do Golfo puido chegar entón por primeira vez a Europa, modificando o seu clima extremo. A capa de xeo que cobría Escandinavia, as illas Británicas, e medio continente, desapareceu. Fundíuse parte do casquete polar. O nivel do mar subeu considerablemente. Millóns de quilómetros cadrados de terras da plataforma continental e das illas, ata entón habitables, ficaron baixo as augas.
     A civilización espallada polas terras que ocupaban unha parte do Pacífico, a lexendaria Mú, pereceu tamén. Desapareceu o seu imperio de cento cincuenta mil anos a mans dos cincocentos volcáns que había no seu territorio. Os maias recolleron e transmitiron o feito a través dos tempos:
     "Mú, a terra das colinas de barro, foi sacrificada. Despois de terse erguido por dúas veces, desapareceu durante a noite. Minado por debaixo por soterrados volcáns, cedeu o chan, e dez nacións ficaron arrasadas e aniquiladas. Afundíronse xunto cos seus sesenta e catro millóns de habitantes".
     O vapor condensado na atmósfera retornou entón á terra en forma de chuvias impetuosas. Incontables ríos de auga barreron canto se atopaba sobre a superficie. O nivel medio das precipitacións alcanzou alturas incríbles.
     O Xénesis lémbranos con suma precisión as consecuencias:
     "Pereceron cantos seres se movían sobre a terra; aves, gando, bestas, cantos animais pululaban sobre o chan, e todos os homes. Todo canto tiña un hálito de vida nos seus fuciños e todo canto se atopaba sobre a terra seca, morreu".
     As bibliotecas de Babilonia e Nínive, nas chairas do Éufrates, gardaron así mesmo a testemuña insólita dun dos escasos supervivintes da catástrofe. O seu nome, Utnapishtim. Estas son algunhas das súas palabras:

Observei o estado do tempo e vin que ameazaba tormenta. Subín á nave e fechei o zapón principal; Puzur Amurri, o bateleiro, fixo o mesmo cos outros, e tomou o mando.      Cando apuntou a alba unha negra nube cobría o horizonte. No seu interior treboaba Adad, mentres Shallat e Hanis ían diante, a correr coma heraldos por riba das lombas e das chairas; Erragal arrincaba as estacas dos encoros e Ninurta precipitaba as augas. Os "anunnaki" erguían os fachicos e prendían os campos co seu lume. A vasta extensión da Terra foi sacudida coma unha tarteira.      Durante un día soplou do sur a tormenta, cada vez máis lixeira, asolagando montañas e atinxindo a todos, coma se fose unha batalla.      Os deuses, coma cans acobardados, agoucháronse onda a muralla. Cheos de humildade saloucaban sentados, apretando os beizos.      Seis días e seis noites correron o vento e as cataratas do Ceo. Ao séptimo día acougaron as aguas. Fixérase un silencio coma despois dunha batalla. O mar volvérase tranquilo. A estarrecedora tempestade cesara. Ollei para aquel mar, xa maino; os homes volvéranse lama; a superficie da Terra era unha desolada e uniforme extensión. ..............................................................

     Pavorosa descripción.
     Tal era o relato que repetía constantemente, un ano despois de outro, curso tras curso. Posiblemente, có paso do tempo mesmo debeu de ter acadado unha certa calidade na súa exposición, posto que a reseña chegara, sabíao perfectamente, ó propio cerne dos seus corazóns. De feito, moitos dos seus alumnos eran capaces de repetir parágrafos enteiros da mesma, proba do seu interese, e da angustia que o seu contido lles producía.
     Non podía ignorar, sen embargo, que era moi posible que, en realidade, nada tivese acontecido do xeito como el refería, particularidade, por outra banda, que nunca tratara de ocultar coa intención de que ningunha das súas alusións e metáforas poidesen ser considerados coma un xeito calquera de manipulación. Tamén era certo que, canto afirmaba, procuraba basealo sempre en toda unha cadea de testemuñas e situacións, tanto textuais e literarias, coma xeolóxicas, e mesmo arqueolóxicas, que semellaban avalialo, de xeito que os contidos de todo este tecido poidesen producir o efecto que trataba de procurar.
     A este respecto amosáralles ós seus alumnos diapositivas que rexistraban pegadas, evidentemente humanas, en estratos xeolóxicos antiquísimos, ou estudos acerca dos orificios atopados nas osamentas de seres que viviran miles de anos antes de que tivese principiado a historia, que non podían ter sido producidos senón por balas. Explicáralles así mesmo a fauna siberiana e os achados localizados no seu xeado chan. Quería habitualos á idea de que, moi posiblemente, a humanidade debía de ter padecido procesos cíclicos, e que era moito máis antiga, e sobrevivira a máis destruccións das que o noso actual estado de coñecementos parecía disposto a admitir.
     De feito, a Ciencia non conseguira chegar aínda a un acordo sequera sobre un feíto tan transcendental como o da nosa orixe, dubidando acerca de si o ser humano procedía dunha escisión evolutiva acontecida había un indeterminado número de millóns de anos, a partir dun primate, ou se fóramos un ser absolutamente difererenciado xa dende o principio.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega