BVG     Atrás    Índice de Páxinas

    No convento antigo daba o sol de cheo cando o frade novo chegou, apoucado por a calor, encortido e suoroso. Recurvábaselle o lombo baixo o peso do fato que non quixo darlle a naide, senón rubilo il por o camiño aquel que somentes de cabras semellaba. Como un sacrificio a que se obrigase no seu interior por aquil que tantas veces caíra baixo a pesadume da Cruz, redenzón dos pecadores e aldraxes da contorbada humanidade.
    Os ollos baixos, a face cerril, esvaída nos imos pensamentos, non tivo siquera un ollar para paisaxe que se espaiaba lonxe, alá no fondo da estación, entre os outeiros e soutos de castiñeiros, cheos de recendentes candeas e follaxe, en aquel mes de outono grorioso de beleza, con rechouchíos de paxaros e cheiros de resiña, de frolciñas que o adro namoriscado amostraba.
    Chegou ao convento. Atopando aberta a porta da irexa, entrou a por ela sen apousar siquera o fato, e foise direito ao altar do Crucificado que naquela sombra os seus deslumeados ollos lle finxía querer saírse da Cruz e arrincar dos cravos as tradeadas maus. Caíu de xoenllos e deu coa testa na pedra fría, como un condenado que arredase misericordia, entrou na santa Casa.
    Non quixo falar con ningún dos frades que atopóu por as ringleiras de pasigos, e diulles o saúdo nunha homildosa incrinación e cabeza, turrando para adiante até chegar á cela do Pai Superior. Aló estivo tamén moito tempo. Falaron baixiño coma en confesa, e cando saiu de alí parecía coma se un peso terríbel lle houbese sacodido a alma.
    Pasaron días, e nadie sabía de onde o frade podía vir. Os outros, díronse a cavilar e a marmular entre iles de aquil silencio que non adiviñaban se era mudés ou soberbia non vencida. O frade calaba sempre. Ao pasar por unda eles, incrinaba os pálpebros e a cachola, pro os labres seguían pechados e non deixaban fuxir verba algunha.
    Era o primeiro nas vixilias e a disciprina. Cecais non durmía nin tres horas na noite, e falábase na Comunidade que nin siquera se deitaba no duro leito, de ferro, senón que durmía sobre do chao, na pedra fría e irta, sin pallas nin manta para se cobrir. Cando os outros baixaban para irexa, ao mencer, atopábano alí debruzado xunto do altar da Cruz, de xoenllos sobre as escadas do altar. Ningún sabía até que horas da noite ficaba alí, ouvindo o berrar das curuxas arredor dos muros, sen parar mentes nelas nin nos morcegos que entraban por as xanelas da torre batendo as negras alas por a escuridade da irexa somida en fondo silenzo.

    Día tras día afixéronse á presencia do frade mudo, e xa ninguén se estrañaba ao velo camiñar como unha sombra por os pasigos, por as claustras quedas, por as hortas e vieiros de arredor, co seu libro de oraciós na mau e os ollos esvaídos en lonxanas visións ou imos enlevos. E pasaron cecais meses; chegou outra primavera e outro outono, e aínda non sabían quen era nin de onde viña. Marmulábase que se viña do estranxeiro, e co descoñecemento da fala e non querendo botar mau do latín para conversa vulgar e cotidián, pechábase naquil misterio. Outros coidaban que algunha promesa ou bodo o ligaban a non falar endexamais.
    Pero unha noite, achándose todos no refeutorio do Convento á hora de cear, repararon no frade que faltaba na mesa. O Pai Superior enviou a un lego que fose a ollar a cela, non fora a atoparse malo. O lego tornou coa noticia de que na cela non se achaba tampouco. Seguiron ceando sin agardalo, e irían por o medio, cando o frade chegou cuase correndo, perdida aquela gravedume e compostura que o carauterizaba. Traguía as meixelas roxas e os ollos reluscando coma si estivese tolo ou acabase de ver ao demo nalgún recanto que o fixera fuxir a présa. Entrou no refeutorio, e sen baixar os pálpebros nin a testa, como sempre facía, púxose a berrar, turrando dos frades, que ollaban arrepiados:
    -Olla, meus irmaus, ¡Lume! ¡Arde o convento, meus irmaus! ¡Correde acolá, que hai lume na casa!
    Correron os frades e viron coma, nun anco, unda o sobrado, rubían labaradas longas que ameazaban adiantarse e inzar toda a casa, até a irexa. Tocouse a rebato, e do pobo, perto de alí chegaron os aldeanos con caldeiros de auga, froumas verdes de carballos e piñeiros, forcadas, paus...
    Poideron apagar o lume e todo tornou ao seu morno discurrir.
    O frade tornou a non falar, e os compañeiros a deixar de cavilar sobre do seu silencio. Unha cousa ficaba para iles fóra de toda dúbida, dende a noite aquela:
    -O frade era galego.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega