|
O inglés do iate marcharía o vintedous de Agosto, pero a súa
presenza sería constante na ría de Santamariña O inglés do iate
marcharía o vintedous de Agosto, pero a súa presenza sería constante na
ría de Santamariña durante os nove veráns sucesivos. Até tal punto sería
dese xeito, que a chegada do White Arrow converteríase nunha necesidade
para a estabilidade colectiva da vila e un desexo para os Xelmires.
Entretanto, Uxía, Beatriz e Amparo trabarían unha boa amizade con Jim,
pero non abranguiría máis aló dos areais de Santamariña. Todo isto non
impactaría a Manuela a pesar dos adiantos da súa coxeira e da chegada de
dous cuñados ingleses, que se levaban moi ben con Jimmy. Por outra
parte, Amparo pasaría pouco tempo na emigración. Soportaría as fatigas
londinenses tres anos, ó cabo dos cales se pecharía en Santamariña
aterecida por unha esquizofrenia benévola. Con todo, polo menos catro
anos duraría o rapto da correspondencia de Jim. Serían os mesmos anos
que Manuela necesitaría para desfacerse dos ferros, que lle suxeitaban
da perna esquerda, despois de varias operacións en Santiago costeadas
cos aforros da dieta imposta na casa. Intervención que sería francamente
un éxito, pois lograría disimula-la tara case por compreto na súa
xuventude. Época na que Jim deixou de mandala ó Correo mentres vía cómo
se afianzaba o seu noivado co rapaz asustado da fonda.
O señor Xosé desfaceríase da fonda no ano setenta e
cinco por fartura de traballo, anque a verdade residía na competencia
emprendida co novo restaurante aberto en Santamariña. Ese local tiña
capacidade para duascentas persoas e contrataba camareiros con chaleque.
Tiña unha gran modernidade nas súas instalación, pois contaba cunha
cociña de aceiro inoxidable, con oito lumes e catro fornos, que
funcionaban a gas propano. A cociña estaba colocada de tal maneira que o
cociñeiro podía andar ó seu redor. Ó seu lado dispuxeran un mesado
cuberto cunha prancha de aceiro inoxidable, que medía tres metros e
lindaba cun inmenso fregadoiro dobre con conducción de auga propia. O
restaurante estaba provisto dun frigorífico de corpo enteiro con baldas
herméticas ós lados u cun potente motor. Ademáis, contaba cun conxelador
independente e de gran capacidade. Na súa inauguración o señor Xosé
pronosticoulle dous anos de vida ó negocio. A súa experenza decíalle que
Santamariña non daría para semellante vanidade. Sen embargo, non contaba
coa avanzada dos turistas que asolagarían a vila a partir do setenta e
para os cales a fonda "A Soleira" non estaba preparada.
Compríanse dez anos da primeira chegada de Jim cando
Manuela casou con Xosé. Ó verán seguinte o iate do inglés non atracou en
Santamariña. A vila estivo pendente da súa chegada os meses de Xuño,
Xullo e Agosto, pero o inglés non chegaba. Todos pensaron nunha
indisposición pasaxeira que o mantería suxeito á terra. Sen embargo, a
espera dilatouse demasiados veráns e isto só podía amosar un cambio de
actitude do home do iate. A partir dese casamento o yathman nunca
volvería a verse pola ría de Santamariña. Despois da primeira ausencia a
señora Xenerosa mandou a Uxía e a Beatriz ó Condado de Devon para que
investigaran o motivo do seu abandono ou o novo lugar a onde o vento o
levase. Todo foi inútil. As pesquisas nunca concluían en nada certo. Na
segunda ausencia do White Arrow todos conviñeron en que o inglés debía
dar expricacións sobor do seu espontáneo proceder. Á terceira ausencia
do yathman, Xenerosa comezou a ter remordementos por aquela sinceridade,
que botaba pola boca cada vez que Jim entraba na súa cociña. A verdade
foi que Jimmy propuxérase abandoar Santamariña a pesar dos develos de
Xenerosa, quen non tiña culpa algunha de tal decisión. Despois de
pasados tres anos de ausencia Jim quedaría esquecido para sempre.
Dezaoito anos más tarde o inglés do iate volvería as
súas vidas de forma traumática. Sería por casualidade e a unha distancia
considerable de Santamariña. Manuela e Xosé visitaban uns amigos, que se
instalaran en Pontevedra. Nunha das súas saídas a cear chamoulle a
atención un extranxeiro, que andaba bébedo polas rúas. Preguntaron quen
era e os amigos contáronlle que se trataba dun inglés, que atracaba alí
dende facía uns anos; unha pena marmuraron. Manuela recoñecera a Jim ó
instante por esa estraña comunicación que sulca o aire de contaxiosas
sensacións. O aspecto de Jimmy cambiara moito, o brilo azulado da ollada
minguara e a xuventude esvaírase no canto das múltiples enrugas da cara.
O corpo antes estricado e ergueito agora bambeabase encorvado contra as
paredes onde pegaba a desidia, que chimpaba a clara cazadora de
gabardina ennegrecida. Manuela, ceibe das teimas e dos prexuizos de
antano foi onda el. Jim amosou unha indiferencia embriagada e sen
respostar ás preguntas da rapaza entrou nunha tasca. Ela tamén entrou
detrás del e pudo ver a camadería que se traía con amizades miserentas.
Manuela observouno chea de sentimentos confusos. A súa
perrera de esparto moldeada apenas se movía sobor dos seus ollos verde
oliva, que delataban unha ansia irreprimible de levalo para a casa. A
unha casa onde nunca ela lle amosara simpatía até o punto de trampea-lo
envío das cartas, de agocharse cada vez que el ía. Manuela torcía unha
servilleta de papel ó redor dos dedos sen descrava-la ollada das costas
de Jim. A textura do papel contra a súa pel lembroulle a invitación a
comer na fonda moitos anos atrás. Lembranza que lle trouxera ó sentido
os ulores da sopa de rapa. Feito que lle tirara dun leve sorriso e que
lle fixera latexa-lo corazón coma si comprendese entón e por primeira
vez as proporcións do interese, que o inglés do iate disimulara. Xosé
sacaríaa da preocupación xerada polo fatídico encontró. Sen embargo, a
ela custaríalle moito traballo afastarse de Jim aquela noite. Á mañán
seguinte chamaría a Manuel para contarlle o sucedido. Manuela quería
facer algo por Jim, pero el xa non quería axuda. Ela tardara demasiado.
O desacougo físico que cubría o corpo de Jim e a
baixeza moral manifestada naquel proceder despertaron en Manuela un
aprezo nunca antes amosado. A raíz dese encontro non tería empacho en
abri-las cartas do inglés do iate e presenta-las na cociña de Xenerosa
para ser lidas. A correspondencia furtada leríase as fins de semana dun
inverno senlleiro e lanzal, que embestía contra Santamariña con ansias
de venganza. Para daquela, Xemíres morrera dun cancro de ósos, o señor
Xosé atropelado por un camión de madeira e Amparito convertérase nunha
morta vivente, que non saía da vella alcoba das literas. Xenerosa andaba
moi desconsolada pola situación de Jim e argallaba distintas causas para
caer en tal estado. Sen embargo, concluía que dun home que navega so
verán tras verán só se podía deducir que tiña mal de amores. Con todo,
alporizaría o desconsolo ó saber o contido das cartas. Nada dicían das
súas morcillas, nin dos potaxes á primaveira con carne de cucho que eran
un gasto exquisito para ela. Nin do caldo de repolo ou do caldo de
chícharos. Nada sobor da especialidade da casa. Todo se lle ía en
describí-las comidas da fonda.
—¡Pois ben que relambía o pan, o canalla! —Dicía con rabia—
¡O ulor
trouxo até aquí enriba nada máis pisar a praia. ¡Lembro que facía un
sanwiche coas sardiñas rebenidas! —Continuaba de xeito rabudo.
A lectura das cartas dou até o aburrimento. Manuela e Xenerosa cansáronse ó cabo de varias fins de semana ó non atopar o que
buscaban nelas. Sen embargo, a correspondencia convertiríase dende entón
no entretemento da tía Amparito. Ela fíxose dona do cofre de cartón e
mandaba que se lle leran. Amparo mantería en perfecto orde e con
coidadoso esmero as cartas de Jim. Daquela foi cando comprendín o
namoramento, que esnaquizara o seu cerebro. Amparo contaríame todo o
sucedido dende a chegada do inglés do iate a Santamariña cunha lucidez
abraiante. Feito que me levou a impedir que ninguén lle comentase a
morte de Jim, da que os amigos de Manuela tiveran a ben informar. Nada
bo dixeran para mante-las lembranzas daquel degustador de encantos, que
visitaba Santamariña cada verán. Con todo, ningún outro inglés
fornecería as amarras tan apertadas coma el nas dunas móviles deste
refuxio costeiro.
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Ir ao índice de Páxinas