BVG     Atrás    Índice de Páxinas

Arredáronse os rapaces da fiestra o suficiente como para non ser vistos nin escoitados de dentro.      —Xa supoñedes quen é ¿non si? —dirixiuse Cristina a tódolos amigos.      Responderon asentindo coa cabeza. Permaneceron no sitio onde estaban, parados, sen face-lo máis leve movemento de avance cara á porta. Así estiveron un anaco sen se atrever a pronunciar palabra. Por fin Miguel adecidiuse a dicir algo:      —¿E imos entrar aí? Eu nunca entrei, ¿e vós?      Negaron, novamente coa cabeza, os rapaces un por un. Novo silencio longo, só interrompido polo ruído da xente que, allea a todo, ía e vira polas rúas da vila.      —Anque nunca entrásemos, algunha vez ten que sela primeira —dixo Pedro decidido—. Ter temos que entrar.      —Si, iso é certo —engadiu Cristina—. Hai que entrar, anque de primeiras eu confeso que pon algo de respeto, pero isto hai que levalo ata o final, para iso chegamos ata aquí. El está agardando por nós.      —Anque sexa persoa de respeto, ten el máis que nos explicar a nós que nós a el —aclarou Elisa—. Nós non fixemos nada, e el si.      —Tamén sempre hai que estar entrando en sitios que lle poñan a un o pelexo coma o dunha galiña despumada —alou enrabexado coa idea de entrar nunha casa onde alguén estaba a agardar por eles ¿Por que non vai Cristina soa e despois xa nos contará?      —Diso nada, ou imos todos, ou non vai ninguén —curtou Cristina a proposta do rapaz—. Se queredes, ímonos e máis nada. Anque eu son partidaria de chegar ata onde haxa que chegar. E mesmo temos dereito a lle pedir explicacións do que facía e de por que o facía. E se é el, como se fose Dominguiño de Cascoi.      —Tes razón, Cristina —apoiou Delio, algo arrepentido do que dixera antes—. Eu tamén estou en entrar.      —¿Todos de acordo logo? —preguntou Cristina pasando a vista duns a outros sucesivamente—. ¿Entramos?      —Entramos —afirmou rotundo Pedro.      —Por min, imos —dixo Miguel, menos convencido.      —Entramos —confirmou Elisa.      A pesar da firmeza que pareceron manifestar na decisión, niguén se moveu do lugar que ocupaba, pegados na parede e inclinando a cabeza cara a adiante cada vez que querían falar con alguén que non fose o que tiñan mesmo ó lado. Alí seguiron e alí seguirían se Cristina non dera unha pasada cara á porta.      —Pois vera, imos aló —dixo decidida a entrar.      Un por un fóronse despegando da parede e botaron a andar cara á porta detrás de Cristina. Para isto tiveron que pasar de novo por diante da fiestra pola que volveron a ve-la mesa posta e o cartón co signo de interrogación enriba dela, que para eles tiña un certo aire de ameaza que lles facía coller máis respeto aínda.      Empuxou Cristina a porta que se abriu con suavidade, anque se escoitou ó tempo un Iene tintineo dunha campaíña que estaba situada estratexicamente. Pendurada do teito, mesmo diante da porta e un pouco máis baixa có extremo superior desta, ó abrir topaba a porta na campaíña e producía o son que delataba que alguén estaba entrando. O xusto camiño entre o timbre da porta pechada de moitas casas, que impide que se poida acceder a elas ata que alguén veña a abrir, e a porta franca, pola que pasa calquera.      De dentro chegou unha voz, que polo que dicía, dirixíase a eles:      —Entrade, rapaces, entrade.      Era claro que estaban a agardar por eles. Pasaron máis adiante e escomezaron a andar cara ó lugar de onde viña a voz, un cuarto á man dereita do corredor, que, seguramente, sería o mesmo que se vía pola fiestra.      Cristina ía diante e andaba coma na punta dos pés, como se temese facer ruído. Case ó pé dela, pero media pasada detrás, ía Pedro, que parecía andar con algo máis de firmeza, xa verdadeira, xa aparente. E detrás, en fila, Elisa, Miguel e Delio, por esa orde, que levaban a vista espetada nos propios pés.      Entraron no comedor que xa viran de fóra, e dirixiron a sua vista de inmediato ó sofá onde estaba sentado o home. Vestido cun pantalón azul, unha camisa branca, e, por riba dela, unha chaqueta de punto azul mariño. Fitaba para eles sorrinte. Ó pé del, apoiado no brazo do sofá, estaba o seu extraño caxato de raíz de carballo, retorto todo el, agás as dúas puntas dereitas. Amosáballes un sorriso que lles dese confianza. Na súa cara, non moi enrugada, brillaban con especial agarimo os seus ollos azuis, aínda vivos, a pesar dos anos do home.      —Boas tardes —foron dicindo os rapaces un por un con certo tremer da voz.      —Boa tarde teñamos todos —respondeu o home—. Xa era tempo de que nos coñeceramos, anque eu xa vos coñecía a vós. Sentádevos, facede o favor.      Ningún deles se moveu para procura-Ias sillas, senón que seguían alí plantados, coa vista fixa no home, sen pestanexar e, case, sen respirar. Tiñan diante ó home que menos sospeitaran que poidese se-lo autor das badaladas extraordinarias do reloxio. Alí estaba o que tanto e tanto teimaran por descubrir. Ollándoos cunha cara de ledicia que procuraba deles un estado de confianza. Alí estaba, nin máis, nin menos có Xuíz. Porque ese era o home, o Xuíz. Chamado así porque ese fora o seu oficio ata a xubilación.      —Se acadades a vos sobrepoñer á sorpresa, sería ben que vos sentarades ó redor da mesa, aí de pé ídesvos cansar, porque supoño que esta tarde teremos unha longa conversa ¿non si?      Fóronse acomodando os rapaces ó redor da mesa, máis por obediencia que por desexos que tivesen de se sentar á mesa. Situáronse de tal maneira que a cabeceira da mesa que estaba máis preto do Xuíz, quedou libre. Ergueuse o home do asento que ocupaba e foi ata a mesa. Colleu o floreiro e o cartel e púxoos enriba dunha mesiña pequena que había nun curruncho da sala. Despois sentouse el nunha silla na cabeceira da mesa que estaba libre.      —Pedínlle a miña irmá que preparase algo de merenda para seis persoas. Así que podemos falar mentres comemos. O saber darlle a xusta interpretación a cada mensaxe foi o que vos trouxo ata aquí, así que teredes moitas preguntas que me facer. Podedes escomezar cando queirades, que eu estou disposto para vos dar xusta e verdadeira resposta a cada unha delas.      Ningún dos rapaces se atrevía a falar, e moito menos a facer pregunta ningunha. E entre eles, ningún quería se-lo primeiro, anque as preguntas estaban na súa cabeza amoreándose unha enriba da outra.      —De seguro que a primeira pregunta que se vos está a ocorrer é preguntarme se eu era o que tocaba a campá tódalas noites e por que o fixen. Así que vouvos aforra-lo traballo de facerma e tratar de explicarvos por que. Dando xa por suposto que si, que era eu o autor da badalada número trece que vós andabades procurando con tanta arela.      "Tratarei de que me comprendades ben no tocante ás razóns, porque non quero que queden dúbidas que podan dar lugar a interpretacións erróneas. Así que podedes interromperme se algo non queda claro."      Os rapaces continuaban en silencio. Ollando fixamente para o Xuíz pero sen facer ningún movemento, como se estivesen petrificados.      —Cando se escomezou a falar de poñe-lo reloxio no campanario da igrexa —proseguiu o home—, a min, persoalmente, non me parecía unha boa idea, porque para min, agora tódalas horas son iguais, e non preciso máis reloxio có do estómago e o do sono, que son as dúas únicas necesidades que, na miña vida presente, teñen unha hora máis ou menos fixa. Pero, anque os vellos poidamos, moitas veces parecer egoístas nestas cousas pequenas non o somos. Eu sabía que era un ben para todos, pouco importaba que a min me parecera algo máis molesto que útil. Así llo manifestei ó presidente da Asociación de Veciños, e el así o entendeu, ou dixo que o entendía. O conto do reloxio foi para adiante, co meu voto en contra. Eu dei ese voto porque estaba seguro que non afectaría ó resultado final, porque doutra maneira votaría para que se puxese, pero así había reloxio para Eiranova e eu quedaba satisfeito.      O vello calou un intre e ollou a tódolos rapaces que permanecían en silencio e inmóbiles.      —Pero non hai máis explicacións se non comedes, que para iso vos preparei a merenda. ¿Non pensaredes que a vou comer eu só?      Sorriron os rapaces e, timidamente, escomezaron a levar algúns alimentos á boca e a botar nos vasos algún refresco.      —¿Entón vostede armou o de facer toca-lo reloxio unha badalada de máis, para amosa-lo seu descontento? —atreveuse a preguntar Pedro cunha voz que case non se escoitaba.      —Non exactamente. Non estaba eu descontento con que puxesen o reloxio, se este era bo para a xente, senón que eu prefería que non o puxesen, que é cousa distinta. Da mesma maneira que me molesta que chova e preferiría que non chovera, pero nada faría para impedilo anque puidese, porque a chuvia é necesaria. Nin tampouco o fixen por protesta, que xa estaba amosada cando din a miña opinión. Utilizando o mesmo exemplo de antes, cando digo que non me gosta que chova, xa estou manifestando a miña opinión, e non fago máis por amosala.      "Eu non tiña pensado facer nada contra do reloxio. Ocurréuseme cando escoitei á xente que falaba de se se escoitaría en tal sitio ou en tal outro. A min todos me teñen por un home serio, pero no peor sentido da palabra, no sentido que lle dan os que queren significar que é un home decote, pouco afable e antipático, e eu non me teño por tal, e, mesmo penso que, os que me tratan téñenme máis ben polo contrario. O caso é que cando, aquela noite, pasei polo adro dando o meu paseo de tódalas noites, para que me veña o cansazo que me fará durmir toda a noite, anque sexa ós pouquiños, o reloxio escomezaba a daIa primeira badalada das doce da noite. Naquel mesmo intre preveníuseme e fíxeno. Pillei do chan unha pedra de regular tamaño, fun contando as badaladas para me afacer ó ritmo e, cando tocou a última, mandeilla con forza á campá. Atineille, porque desde pequeno eu teño moi boa puntería coas pedras, tanto tiradas coa man, coma con tiragomas, así que a campá tocou. Boteime a rir eu só, porque inmediatamente se me viñeron á cabeza as caras das persoas que estivesen a conta-las badaladas."      —Unha desas persoas era eu —comentou Cristina sorríndolle por primeira vez ó home—. Pero ¿e as outras noites?      —Iso xa ocorreu ó outro día pola mañá. Tiven que ir á botica, porque estou tomando un tratamento que me deu o médico para a arteriosclerose, e Anxo faloume de que lle parecera escoitar unha badalada de máis ás doce da noite anterior. Entón pensei en repetilo aquela mesma noite. O que non tiña pensado aínda, era o método que utilizaría, porque supoñía que alguén podía estar vixiando, para coñece-lo que estaba a pasar.      —Pero aquela foi a noite na que Pedro e máis eu estabamos na Casa do Sacristán.      —Certo —confirmou o Xuíz—. ¿Como te chamas ti?      —Delio.      —Pois así foi, Delio. Eu vinvos chegar. E isto obrigoume a estar quediño sen facer ruído ningún, no sobrado da casa. Ben pensei que xa me iades descubrir aquela noite, pero houbo sorte.      —Pero o sobrado da Casa do Sacristán non terma ?dixo Pedro como disculpándose de que non ollaran se había alguén alí.      —Non terma ?respondeu o home? se vas poñendo os pés nás táboas, pero se fas unha marca no sitio que corresponde a cada trabe, como fixen eu, sóbralle de termar. Aquela noite tirei por primeira vez con tiragomas, e vós non escoitastes nada, anque a min pareceume que fixera tanto ruído coma un cañonazo.      —Pero ó outro día estiven no lousado da igrexa e non había pedras —aclarou Cristina—¿Non si Elisa?      Asentiu Elisa coa cabeza. E entrámbalas dúas quedaron a agarda-la resposta que o vello lles ofrecía.      —A primeira mensaxe que vos mandei, dicía que o camiño levaría ó frío, e non significaba que tiverades que ir ó río, por fría que a auga estea, senón que utilicei un anaco de xelo, no canto dunha pedra, desa maneira ó outro día non habería nada, porque xa se derretera. Pensei no xelo, porque cando estaban instalando o reloxio eu pasei polo adro, camiño do río, e vin a un rapaz que estaba a limpa-las canaletes e mais pasáballe unha vasoira ó lousado, para que a auga non arrastrase cousas extrañas que atrancasen as canaletas de recollida de auga.      —Pero a noite que estabamos na Casa do Sacristán, tampouco o vimos irse —dixo Pedro.      —Porque estabades dentro da igrexa, que ben vos vin entrar pola fiestra. Eu estiven no sobrado ata que vos metestes dentro, daquela foi cando eu saín.      —Hai algo con relación á primeira mensaxe que me gostaría que me explicase —pediu Cristina xa con máis confianza.      —Preguntade canto queirades, que agora xa acabou o misterio. Teño —e quero— dárvo-las explicacións todas que cumpran para que non vos queden dúbidas a vós nin mala conciencia a min.      —¿Como é que vostede puxo a primeira mensaxe no libro de Álvaro Cunqueiro, e como soubo que eu collería o libro? ¿Ou vostede puxo o papel sen dirixilo a ninguén en concreto?      —Sempre supuxen que esa ía ser unha das dificultades meirandes que iades ter para me identificar, porque resultaríavos moi dificil pensar que eu puidese poñer alí o papel, pero ten unha explicación moi sinxela. Veredes. Ese libro tíñao eu aquí, na casa, porque llo pedira a Odón, o mestre, para cotexar cunha edición máis antiga que tiña eu. Odón ven moito por aquí, é un dos mellores amigos que teño en Eiranova, falamos de literatura, a el góstalle moito Cunqueiro, que foi amigo meu, e falamos del e doutros. Aquel mesmo día, antes de ir á escola, veu polo libro, porque tiña que llo dar a un alumno que o pedira para lelo nas vacacións. Eu pregunteille quen era o que o pedía, pola curiosidade de saber a que rapaz de Eiranova lle gostaba Cunqueiro e el díxome que eras ti. Así que cando subín arriba, ó meu cuarto, a colle-lo libro, aproveitei e metín o papel dentro. Así de sinxelo. Por suposto que ía dirixida a ti, a vós, a mensaxe.      —¿E Odón sabía do asunto? —pregunto Miguel.      —Penso que non sospeitaba nada —respondeu o Xuíz. Está sabedor este queixo, ¿non si?      Asentiron os rapaces que xa se sentían a gosto co vello, e comían do que había nas bandexas e bebían os refrescos con máis confianza.      —¿Logo vostede coñecíame a min? —volveu a preguntar Cristina.      —Xa ves que si. Anque me parece que coñezo a tódolos rapaces da vila, a poucos lles sei o nome. A min sempre me chistou máis falar cos nenos que cos grandes. Penso que dicides cousas máis sensatas e tedes temas de conversa máis serios. A non ser algúns que se queren comportar coma os grandes, e entón xa non me ten tanta gracia, porque parece que falas cun adulto de curta talla. Será que toda a miña vida tiven que loitar cos grandes e quedei canso.      —Eu tamén lle quería preguntar algo, se me fai o favor...      —Pregunta, pregunta o que queiras ¿Como te chamas ti?      —Elisa. Verá, ¿como foi que o labirinto apareceu enriba da bicicleta de Miguel na ponte do río?      —Eu baixo tódolos días, polo menos dúas veces, ata o río e vou máis aló da ponte dando un paseo. E ese día, cando ía sair da casa, vinvos pasar nas bicicletas. Así que collín o labirinto e metino no peto, por se cadraba a oportunidade de facérvolo chegar. Cando cheguei á ponte vin as vosas bicicletas ,e alí o deixei. ¿A que era un bonito labirinto?      —Algo enrevesado de máis —dixo Miguel con audacia. ¿E vainos explicar tamén como fixo para que tocase a campá o día da cacharela das sardiñas? Porque cando tocou, eu estaba véndoo a vostede e estou seguro de que non tirou cousa ningunha.      O vello quedou un anaquiño calado mentres ollaba en silencio ós rapaces, que tiñan os ollos espetados nos del, agardando a resposta á pregunta de Miguel.      —Pois, anque vos pareza que non, tamén tirei un anaco de xelo desde o sobrado da casa do Sacristán.      Non se moveron os rapaces ó escoitar esta resposta. Agardaban as explicacións sen se sorprender xa por nada que viñese de aquel home, no que non repararan nunca e que se lles estaba revelando como un home inxenioso e co que daba gosto falar.      —Eu de seguida me ofrecín voluntario para vixia-la Casa do Sacristán, porque me tiña que asegurar de que ninguén fose pescudar ó sobrado, onde eu instalara o meu artiluxio había dúas horas, antes de que ninguén chegara ó adro. Así que eu mesmo fun ollar no sobrado, así podía dicir que alí non había ninguén, cando en realidade o que eu fixen foi comprobar que todo estaba listo para funcionar.      "Días antes estiven comprobando ata que punto ardía unha vela nova acendida ás dez da noite, cando o reloxio dese a derradeira badalada das doce. Acendía varias e marcaba o lugar onde o lume estaba cando o reloxio daba a badalada número trece, todo esto facíao polas mañás, claro. Cando tiven ben comprobado ese espacio de tempo fixen este aparato do que vos vou ensina-lo debuxo, porque agora xa o teño gardado no faiado, pero se queredes outro día xa volo amosarei."      Ergueuse o Xuíz do asento e foi a un caixón dun moble dos do comedor, de onde tirou un papel que desdobrou diante dos rapaces. Era o deseño dunha catapulta parecida ás medievais.      —Aquí podedes ver con que disparei ese día contra a campá. É unha catapulta, pero de tamaño reducido. Coloqueina en posición de disparo, poñéndolle na culler un anaco grande de xelo, para que, anque se derretese durante unha hora, aínda quedase dabondo para facer toca-la campá. Pasei este fío cunha agulla pola cera da vela no punto marcado, así cando chegaron as doce, a vela queimou o fío e disparouse a catapulta. Eu mesmo me admirei de que me saíra tan ben e con tanta puntería, anque penso que disparou un chisco adiantado.      Os rapaces estaban abraiados diante daquel debuxo da catapulta, representación fiel do inxenio do Xuíz. Agora si que estaban admirados. Pero o Xuíz tiña naquel intre o rostro serio e con aspecto preocupado.      —Aquel día —proseguiu—, si que estiven a punto de deixalo todo. Sentinme realmente mal e arrepentinme de ter escomezado esta broma. Houbo de morrer un home por culpa do que eu fixera, porque o Leonardo esvarou no xelo que a catapulta lanzara contra a campá. Por moi pouco non hai unha desgracia, e iso era algo tan terrible, que a pouco abandono todo. A partir daquela xa seguín sempre con medo, e quixen que todo rematase o antes que me fose posible.      —A mensaxe que nos mandou despois —volveu Cristina ó asunto— foi aquela poesía tan rara que estaba no cordel de enxuga-la roupa.      —Alí a puxen aquel día pola noite. ¿Así que vos pareceu rara? Pois ben pronto que lle destes solución.      —Non crea —corrixiu Elisa—, que ben que nos fixo pensar. ¿Que significaban todas aquelas palabras inventadas que había nela?      —Pasaron moitos anos e xa non me lembro do significado. Iso forma parte dunha historia que sucedeu hai moitos anos.      —Pois conte, conte —apremiou Miguel que xa disfrutaba escoitando ó vello—. Nós non temos présa, nin cousa ningunha que facer en toda a tarde.      —Cando eu fun nomeado Xuíz, destináronme aló ás terras onde nace o río Miño. Alí fun hóspede dunha casa na que tiñan dúas nenas: Leonor e Dora, que terían, pouco máis ou menos, a vosa idade. Por eles vinme tratado coma un da familia ó que se lle quere dar trato de privilexio. O pai das nenas era un home moi interesante e curioso. Grande aficionado á lectura, tiña na casa miles de libros de grande valor pola súa antigüidade, e ata tiña na casa unha vella imprenta na que, de cando en cando, gostaba de facer unha ducia de exemplares de algo que alguén escribía e que chegaba ás súas mans.      "As nenas estaban o máis do tempo comigo, todo aquel que as súas obrigas e mailas miñas, nos permitían. Eu facía isto con moitísimo pracer. Contáballes contos e inventaba historias para elas. Así se escomezou a establecer entre elas e mais eu unha relación que se mantiña a base dos contos e versos que Iles escribía polas noites."      "Pero todo vai segundo plans distintos dos que nós facemos e eu vinme na obriga de ter que me ir daquel lugar. Un traslado forzoso enviábame a moitas leguas daquela casa e do amor das dúas nenas. Comuniquéillelo a todos dous días antes de ter que partir, e naqueles dous días todo foi un ir e vir de segrediños entre as nenas e o pai. Eu pensei que estarían argallando algún presente para me despedir. E así era, porque, cando me fun despedir, o pai das nenas, aínda todo el luxado de tinta de imprimir, apareceu con seis libriños nas mans. Un contiña os contos que eu lles escribira ás nenas e o outro, que se chamaba "O Zorriscallo", os versos que eu Iles fixera. Para cada unha das nenas tamén fixera un exemplar de cada."      "Nunca máis souben desta amable familia. A vida levoume por outros camiños e de todo aquilo quédanme eses dous libros, que gardo con amor. Conteñen a miña Obra Completa. Algún día héivolos deixar ler. O que tén os versos é o que contén un poema longo, feito cun vocabulario que só entendiamo-las nenas e máis eu, do que vos mandei unha fotocopia."      Os rapaces olláronse entre si como procurando a quen lle tocaba agora preguntar. Por fin foi Pedro o que preguntou:      —Pero o Dionisio do Louseiro, tamén sabe que era vostede o que tocaba a campá.      —O Dionisio sabe que quixen gastar unha broma co anuncio que eu lle pedín que puxese, pero máis nada. E non quería poñermo, dicindo que xa era tarde e que na páxina catro non lle cabía. Tiven que ameazalo con non lle ir de testemuña á voda.      —¿E como puido chegar ata o muíño para deixar na trabe o papel? Porque hai moi mal camiño —preguntou Delio.      —Hai moi mal camiño por onde ides vós, pero indo a Porcás, e baixando despois pola banda de aló, vaise moi ben. Ese foi o camiño que eu fixen. Cando cheguei alí vin a escada tirada detrás do muíño, e foi cando se me ocorreu metelo na fendedura da trabe, cunha navalla pequena, empuxeino ben para abaixo.      Os rapaces escoitaban con moita atención. Pouco a pouco cada cousa ía atopando a súa explicación. Unha explicación que satisfacía a curiosidade dos rapaces, e compoñía o rompecabezas. Anque ninguén en toda Eiranova sería quen de comprender que todo aquilo non fora máis ca un xogo.      —Eu aínda non tevo claro, por que nos escolleu a nós para nos manda-las mensaxes e irnos dando pistas ata nos traer aquí —falou Cristina como se fose un pensamento que sen querer se lle escapaba en voz alta.      O Xuíz tiña os ollos espetados nos seus propios xoenllos. Ergueunos e púxoos en Cristina.      —Para min todo isto escomezou pola pequena broma de evidenciarme a min mesmo que o reloxio poñíase en contra da miña maneira de me marca-los ritmos do día. A broma colleu un certo aire de xogo, e para xogar non valen os grandes, que non lles gosta a non ser que haxa algo que gañar. Así que non había máis remedio que involucrarvos a vós. Pensei en ti porque imaxinei que serías quen de poñer en marcha o dispositivo necesario para desentraña-lo misterio que eu creara.      "Por outro lado, como xa vos dixen, eu sempre me sentín mellor cos rapaces que cos adultos, e a vida non fixo máis que me poñer atrancos para qúe eu puidese relacionarme con gosto cos nenos. Un Xuíz sempre se supón que é moi serio e inacadable, así que non Ile pode gostar xogar cos rapaces. Con todo isto eu saco que xa hai alguén en Eiranova que sabe como son eu de verdade.      —¿E como se sente un xuíz, que sempre está a decidir quen é culpable e quen non, a quen lle dá a razón a quen lla quita, cando é el o que están procurando perseguindo? —preguntou Pedro moi serio.      —Pois, anque che resulte extraño, este xuíz, sentía présa porque me désedes atopado. E agora sente présa por coñece-lo veredicto.      Pouco a pouco as posicións na mesa foran variando e agora atopábanse todos de frente ó Xuíz. El sorríalles como fixera toda a tarde, pero notábase agora que estaba espectante.      —Eu paseino moi ben, anque ás veces as mensaxes eran moi retortas e malas de facer —falou Miguel—. Pero o que máis sinto é que se acabe o xogo.      —A min gostaríame que non o soubese ninguén máis, que quedase entre nós os seis —dixo Elisa.      Nada respondía o Xuíz ás intervencións dos rapaces. Só escoitaba.      —Eu quería seguir —dixo Delio algo emocionado—. Gostaríame que fixésemos como que non o sabemos, que nos seguira a mandar mensaxes e pistas.      —Eu —escomezou Cristina a falar—, penso que ninguén entendería que vostede fixo isto por xogar con nós. Será mellor que quede todo entre os que estamos aquí, entre os seis, tal e como dixo Elisa. Ninguén tivo unha preocupación excesiva por lle dar solución ó misterio da badalada número trece. Tampouco llela van dar se non se escoita nunca máis, pero serían moi capaces de lle dar unha interpretación incorrecta se souberan como foi. É mellor deixar todo así.      —¿E ti Pedro? —preguntou o vello.      —Tamén me sinto algo triste de que remate. Como tamén sei que agora xa non ten gracia seguir cando sabémo-lo resultado. Pero, ó mesmo tempo, estou contento de coñece-lo a vostede mellor, porque me cae simpático.      Baixou Pedro a cabeza, algo avergoñado daquela manifestación espontánea dos seus sentimentos.      —Pois eu —escomezou a fala-lo Xuíz—, non teño máis que vos dicir. Tamén estou ledo de vos escoller para este xogo. Facedes que me sinta ben, aínda despois de facer unha cousa como a que fixen, que nada tiña de malo nin de danoso para a xente, pero ás veces dubidaba de se estaría ben o que estaba a facer.      "Este xogo está totalmente rematado, non hai xa máis para onde ir con el, pero agora, xa sabedes canto me gostan a min estas cousas. Podedes vir por aquí cando queirades, ó mellor un día argallamos algo entre os seis xuntos, e se non, pois merendamos..."      Erguéronse os rapaces e escomezaron a se dirixir á saída. Xa logo anoitecía, e cada un tiña que ir á súa casa a cear, anque non levaban fame. Pedro, Delio e Miguel déronlle a man ó Xuíz. Elisa e Cristina, un bico cada unha.      Púxose tamén en pé o Xuíz, apoiado no seu raro caxato, e acompañounos ata a porta. Alí mesmo, virouse de súpeto Elisa, e, ollando ó vello, preguntoulle.      —E esta noite, ¿cantas badaladas dará o reloxio ás doce?      —Doce. Seguro que doce —respondeu o Xuíz rindo. A Capela, agosto/85      POST-DATA:      Aquela noite, ás doce, o reloxio da igrexa de Eiranova non deu trece badaladas, como vira facendo desde que fora instalado. Pero tampouco deu as doce que lle correspondía, dar a aquela hora. Aquela noite ás doce deu ONCE badaladas.      De seguro que che gostaría saber por que foi así. E eu de seguro que quero que o saibas, por iso, dentro de cada unha das mensaxes que os rapaces recibían, hai escondida outra pista, que, se a sabes atopar, darache a causa desta nova peculiaridade do reloxio de Eiranova.Vale.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega