BVG     Atrás    Índice de Páxinas

8 de xullo, segunda feira

     Como todos os días, desde que me decatei da súa presenza o día 2 do mes que andamos, hoxe chegou exactamente ás 9,45. Vin o seu carro, un modelo luxoso de Citroën, cor verde escura, avanzando ronceiro desde a rúa de Tomás A. Alonso. Ao ultrapasar a curva puxo o pisca-pisca e arrumou o vehículo, con notábel desteridade, entre o Renault Space verde -cuxo dono, xogaría o pescozo, é narcotraficante: na cidade buliga, malfadadamente, esta praga sinistra- e o Ibiza vermello, que me é descoñecido, ateigado de autocolantes co símbolo GZ. Ao cabo, a viatura ficou detida baixo a miña xanela. Desde o meu punto de observación eu espreitaba todos os seus movementos. Puxou para acima a alavanca do freo, virouse, tirou dunha carteira, que se achaba no asento traseiro, unha revista de fotografías e, despois de verificar algún pequeno axuste sobre os mandos da radio, folleouna con mans abandonadas, sen vontade, como se simplemente desexara que transcorrera o tempo. Como sempre ás dez en punto, puxo en marcha de novo o automóbil e perdeuse no trafego da mañá, cara a Alameda de Bouzas.


9 de xullo, terza feira

     Hoxe -eu mexíame no desasosego provocado polo seu retraso- chegou ás 9,56, o automóbil circulando máis rápido do que de costume. Unha das características basilares das cidades contemporáneas é que nelas pervagan peóns e viaturas que posúen de máis a máis presa e que avanzan de máis a máis vagar, dificultosamente, na soidade multitudinaria, con aparencia de seres sen materia. Desde a fiestra, ollando por unha fírgoa que astuciosamente construíra entre os cortinados, puiden ollar os seus pantalóns vaqueiros, a camisola branca, os brazos morenados, un pequeno reloxio no seu pulso esquerdo. Mal arrumara o coche cando prendeu un cigarro, que se mexía entre unhas mans que delataban anguria ou nerviosismo, e que tirara dun pacote azul e letras brancas, ou, se callar, branco e letras azuis, non me acorda xa o dado. Non puxo, o cal me confirmou as miñas impresións sobre o seu estado de ánimo, o freo de man, nin acendeu a radio. Deu só catro chupadas e, subitaneamente, como se lembrase algo, apagou o cigarro e colleu o roteiro da Alameda.


10 de xullo, cuarta feira

     Cúmprese o sétimo día -o sábado e domingo non veu- e, por primeira vez, na súa indumentaria non figura o pantalón. Probabelmente a posición normal da condución, xunto co reiterado movemento dos pés que o cambio de marchas esixe, fixeron que a saia se soerguese un palmo por riba dos xoellos. Situou o seu carro case na vertical da miña xanela, remaneceu inmóbil despois de desligar o motor e sospeitei que os seus pes ficaran pousados, estáticos, sobre os pedais do freo e a embraiaxe. Desde o primeiro andar no que se acha situada a miña vivenda puiden ver o conxunto formado polas sandalias, desde as que se elevaban unhas pernas delgadas que unha saia cubría deficientemente e baixo a que se mergullaba unha chambra. Todo ese conxunto harmónico -sandalias, coxas, saia, chambra- estaba constituído por unha única gama composta por diferentes tonalidades de cores atabacadas. Apoiou as mans no volante e tamborilou sobre el con dozura, dunha maneira arrítmica, como se a súa mente estivese a lembrar, ou a tentar lembrar, algunha melodía esquecida no tempo e na memoria. Despois dalgúns minutos, deitou as palmas esticadas sobre os seus xoellos e fíxoas escorregar con vagareza en dirección ás virillas. Con este movemento, a saia ergueuse lixeiramente. De súpeto, como se sospeitase que alguén a observaba, baixou a saia e comezou un aceno, tentando ollar cara acima. Eu, instintivamente, recuei, sen darlle vista a face, cousa da que agora me laio. Fiquei tras dos cortinados, ampeando, e pouco tempo máis tarde escoitei o acendido do motor e como se perdía na lonxura.


11 de xullo, quinta feira

     Esta noite a miña mente tencionou usurpar as funcións da realidade soñando coa muller da viatura que, con puntualidade rigorosa, chega diariamente ao pé da miña casa e cuxa face, até o de hoxe, resulta inaccesíbel para os meus ollos. Nos espazos oníricos que eu fabricara desfilaron representacións de máscaras que identifiquei sucesivamente con exemplares procedentes de entroidos venecianos, do xamanista da taiga, da ópera chinesa, da traxedia grega, do irrio peliqueiro e dalgunhas sobrecolledoras creacións de Laxeiro. Máis tarde sucedéronse imaxes arreguizantes de figuras de rostros esgazados, de caveiras medoñas e sorrintes que se multiplicaban en gargalladas cíclicas e que se esparexeron até as horas da vixilia baixo forma de espíritos, de entes inconcebíbeis, como un delirium tremens obstinado e, desde o interior do pesadelo, reflectín en Conímbriga e, outra vez, nas caveiras. O soño presentaba unha estrutura reiterativa: a muller do carro consumaba o aceno que comezara onte -cando eu recuei a me agachar detrás dos cortinados- e, no rectángulo constituído polo vidro do parabrisas, aparecía un ricto paralítico concretado en caveiras ou máscaras monstruosas, xa que non era humana a súa face.


12 de xullo, sexta feira

     Como diariamente, aproveitando a regandixa entre os dous cortinados, estou á espreita dos movementos da muller do Citroën, actitude que vai xerando paseniñamente no meu interior unha sensación de entremetemento polo labor de esculca que a diario exercito na súa intimidade. Este entremetemento vaise, aliás, afortalando con doses a cada máis crecentes de complexo de culpabilidade, pois de certo ela ignora -iso acredito, alomenos- a miña actividade, que acho se podería cualificar de indigna, pois implica a penetración -aborrezo este termo, mais non se me ocorre outro máis axeitado- sen o seu consentimento, nun espazo que, con certeza, ela desexa que fique no segredo. Porén, malia tentalo, non podo evitar que o seu rostro -quero dicir, en realidade, a hipótese de chegar a coñecelo- exerza sobre min unha forza de atracción irresistíbel e estea a mudar nunha expectativa desacougante, que, nomeadamente nas últimas xornadas, de maneira case ininterrompida, me devora as entrañas.


13 de xullo, sábado, 14,30 horas

     Ao longo de toda a mañá agardei infrutuosamente a súa chegada.


14 de xullo, domingo, 12,25 horas

     Hoxe tampouco non veu. Até a segunda feira este día domingo vaise constituír nunha espera magoante e interminábel. Temo que xa non volte.


15 de xullo, segunda feira

     A súa ausencia de onte e antonte mergulloume na anguria. Barallei a posibilidade de xa máis nunca vela. Á noite, reconstruíndo minudentemente os días transcorridos desde o 4, decateime que a pasada fin de semana tampouco non viñera. A constatación da súa ausencia na anterior fin de semana produciume un efecto de acougo e fíxome supor que a súa presenza en Bouzas ten a ver con actividades que non se desenvolven en días feriados. Se callar, traballa desde hai pouco -se así non fose, teríame decatado- nalgún lugar viciño, xa que as horas ás que chega son compatíbeis cos horarios de apertura de certos estabelecementos. Probabelmente sexa a dona, ou terá un posto de responsabilidade, pois, en caso contrario, o soldo seríalle insuficiente para satisfacer o prezo dese carro que agora mesmo está aí, novamente baixo a miña xanela, mentres ela, outravolta, semella que agardase, en van, por algo, extraordinario ou non, que había de acontecer nas vésperas das 10 horas de todos os días.


16 de xullo, terza feira

     Debería deixar este posto emboscado, loitar contra a bremanza que me desasosega, descer con ardimento as escaleiras e ollala fronte a fronte. Non obstante, unha sensación, descoñecida por min até o día de hoxe, paralisa o meu corpo e todos os meus actos, pois manifesta o feitío dun mao presentimento, dun agoiro nocente, porque temo, sen apoio razoado debo recoñecelo, ollar unha faciana arrepiante, na que se ache gravado o sinal inequívoco da doenza ou da morte, da fereza imborrábel que os accidentes deixan, ou da nódoa vitalicia producida polas dores da mente. Coido que o soño da pasada semana non é alleo a estes meus sentimentos aflitivos.


17 de xullo, cuarta feira

     Véxoa no lugar de costume e, desde algúns minutos -agora son as 9,59- estanse a desenvolver unha renque de acontecementos que comezan a facer comprensíbel a puntualidade rigorosa da muller do Citroën, así como as ausencias de sábado e domingo. Chegou ás 9,45. Vin como abría o bolso e como del tiraba aparellos cosméticos, encargados, supoño, de mellorar o aspecto xeral da súa face. Vinlle as mans, as mans recollendo habelenciosamente a máscara de pestanas destinada a uns ollos que aínda non coñezo, as mans describindo rotacións curtas e uniformes sobre a materia química destinada ao empoado da face que aínda se me agacha, as mans manuseando a barra avermellada, destinada a uns labres que eu non tiña ollado até o día de hoxe, porque agora vexo, é a primeira vez, uns beizos vigorosos, só uns beizos, achegándose ao espello retrovisor, uns beizos africanos, pensei, e, subitaneamente vexo todo con intacta clareza, e deduzo, por fin, que a muller protagoniza cotidianamente encontros encubertos, encontros inducidos, como todos os encontros deste xorne, pola urxencia do sexo, promovido, á súa vez, pola urxencia do atavismo e a soidade. Cando tomei conciencia da realidade dos feitos, o abafallo, a envexa, os ciumes e a carraxe alagáronme sucesivamente, porque -vouno albiscando aos poucos- a muller do carro está a devorar algo no interior da miña mente. Agora, ao cabo, entendo a súa ausencia as fins de semana baixo a miña xanela, porque as datas feriadas son desfavorábeis ás xuntanzas de amantes subrepticios.


18 de xullo, quinta feira

     O meu degoiro medra co percurso dos días. Na soidade da rúa deste alfoz impertérrito da xeografía de Vigo que chaman o Vaticano, encontro inconcibíbel o feito da muller arrumar o seu carro diariamente ao pé da mesma porta. A miña mente baralla diferentes hipóteses: penso, ás veces, que a súa actuación se acha planeada minudenciosamente, que sabe desde sempre que moro nesta casa, que está a executar unha vinganza ou unha provocación, até que considero que as miñas conxecturas empatan coa demencia, e conclúo que o ritual diario se debe, con certeza, a que os actos humanos son, un día tras outro, costumeiros, se cadra porque a nosa bioloxía, dende hai miles de anos, ten a pegada antiga da reincidencia, semellante á do carro rumando, preguiceiro como sempre, camiño da Alameda, en canto medra dentro de min o degoiro e penso neses encontros na clandestinidade dos que eu non gozo.


19 de xullo, sexta feira

     Noite tras noite vaise incrementando o tempo de vixilia e medran as dificultades para conseguir adormecer. O leito troca aos poucos nun cárcere despótico, nun terreo inimigo que nin radio, nin lectura, nin pensamentos superficiais ou fundos dan esconxurado. Paradoxalmente, ás veces sinto o insomnio como algo semellante a un adormecemento que se vai apoderando do meu corpo e navego en atmosferas de irrealidade, de substancias etéreas. Outras, como en certos relatos horroríficos, son a vítima dun pauto demoníaco inadiábel e outras, por derradeiro, aparezo aos meus ollos como o simple produto do soño dun ser imaxinario, salagre e infinitamente poderoso. Non consigo tirar da miña mente os ciumes.


22 de xullo, segunda feira

     Esta fin de semana discorreu baixo o signo dunha infelicidade apracíbel, mestura de nostalxia e desalento, que se afastaba da anguria apavorada que me invadiu o sábado e domingo precedentes, cando o medo me fixo cismar na posibilidade de perder para sempre a súa presenza. Nas dúas datas agardei na xanela estritamente os quince minutos que sucederon ás 9,45, aínda que sabía con certeza que ela non viría. Durante o día arreguiceime ollando algunhas fotos de Robert Mapplethorpe, percorrín con abraio certas páxinas de Blanco-Amor e Shakespeare, pervaguei reportaxes televisivas sobre a anódina fauna da chaira de Mongolia e a senlleira violencia dos indios ianomami e sentín un arrandeo acendido perante algunhas cenas de Adeus á miña concubina, de Chen Kaige, que puñan de reestrea nos Multicines Centro. Coido que debería escribir un poema, ou un relato brevísimo, sobre a morte do soberano chou.


23 de xullo, terza feira, 15,00 horas

     Ás veces, a conciencia fica cega por unha turbazón irrazoábel da que descoñecemos a xénese. Coido que ese sentimento, o de cegueira, foi o que me alagou desde o día 17, cando adquirín a seguranza de que a muller do Citroën agardaba as 10 horas de todos os días para comezar os seus encontros furtivos. Sen embargo, olladas con frialdade as circunstancias que concorren nos seus actos diarios e as conclusións que deles poderían tirarse, cómpre recoñecer un grao notábel de arroutamento nas miñas avaliacións, así como a existencia doutras hipóteses que poden explicar a súa puntualidade rigorosa. Por iso, nesta altura acredito que existe unha alta probabilidade de que a muller veña visitar un doente e que agarde a hora clave das dez para achegarse ao fogar no que mora a enfermidade, o cal é un dado favorábel á delicadeza que atesoura a visitante do Citroën luxoso, respectando a intimidade dos primeiros aseos mañaneiros e concedendo unha marxe de tempo suficiente para as tarefas de arrumado da vivenda. Non deixo de recoñecer que esta hipótese supón para min un elemento de acougo e mesmo podo chegar a comprender que sexa unha construción do meu cerebro para diminuír os ciumes e o desasosego que sinto perante a posibilidade de que ela poida, diariamente, xacer entre outros brazos ou noutro leito.
     Debería poñerme diariamente á espreita ás dez da mañá nalgún punto discreto da Alameda de Bouzas e coñecer o lugar ao que se dirixe.


23 de xullo, terza feira, 22,35 horas.

     Agora que posúo o convencemento, que unha reflexión repousada me fornece, de seren falsidades artelladas pola miña mente aluada as posíbeis reunións -ignoro porque estiven a piques de escribir infidelidades- con propósito de satisfacción sexual, impónseme o deber de coñecela. Mañá, mentres agarda ao pé da miña porta, fumando o seu cigarro cotián, achegareime e pedireille lume. Acho que é un pretexto razoábel.


24 de xullo, cuarta feira

     Achégase o carro, como todos os días. Son as 9,46 e, no interior do meu peito, o corazón é unha forza selvaxe que latexa perante a hipótese de, ao cabo, coñecela. Desde hai algúns minutos considero, porén, que talvez sexa insensata ou extravagante a estratexia de achegamento que elaborei, baseada na petición de lume, xa que cómpre non esquecer que saio do meu proprio fogar e, por tanto, a lóxica ditamina que leve comigo aparellos capaces de prender un cigarro ou, se iso non acontece, que dea volta sobre os meus proprios pasos, ascenda a escadaría e vaia na súa procura. Emporiso, alén do que poidan estabelecer as leis da lóxica, o meu obxectivo basilar é a contemplación da súa face, independentemente da racionalidade ou da absurdeza dos meus comportamentos que, de certo, ela non avalía, porque se acha allea -niso alomenos acredito, inda que, ás veces, a dúbida me venza- á miña espreita diaria.
Agora vexo o carro, detido baixo a miña fiestra, mentres ela comeza a tentar arrumalo. A súa man apóiase na alavanca do cambio e podo abranxerlle o corpo íntegro, agás a súa face, e ollo, con espanto, que ven vestida enteiramente de cor preta, o cal robora, acho que de maneira definitiva, a miña crenza de que as súas chegadas tiñan como obxectivo o encontro con alguén a quen a vida lle fuxía do corpo con perseverante regularidade. Arestora xa non podo tentar o achegamento, posto que a reflexión que ten como suxeito a morte e o silencio que a estas -á reflexión e á morte- acompañan, deben ser obrigatoriamente respectados e ela, con certeza, agora mesmo pensará na morte.


29 de xullo, segunda feira

     Como todos os anos, o vintecinco fun a Compostela. Nesta ocasión, embora, o motivo esencial era sinxelamente descubrir, entre a ondaxe humana, unha muller pola que devezo. Aínda sen ter ollado nunca o seu rostro, tiven a seguranza de que habería de recoñecela, se cadra polas mans, pola vestimenta que ollei ao longo dos días que leva situándose baixo a miña xanela ou polo xeito de seu de acender os cigarros. Con este convencemento procureina nas marchas reivindicativas, no cheiro secular das polbarías, na saída de oficios relixiosos nos que se arboran conceptos decrebados e ofrendas caducas. Procureina entre os espectadores que admiraban os gaiteiros do Incio, a beleza impecábel de acibeche e de prata que lucían nas montras, os ranchos de Melgaço, e as palabras acesas das arengas na Praza da Quintana. Sen embargo todo foi en van, porque, de certo, a probabilidade de ollar unha persoa concreta naquela multitude debía ser cativa, alén do feito de eu nin tan sequera posuír a certidume da súa presenza na cidade, e basear toda a miña esperanza nun desexo infundado. Desexando fuxir do desengano que a súa ausencia creara, marchei contra a tardiña cara O Pindo, onde fiquei até a anoitecida do domingo en que voltei a Vigo. Ao longo dos tres días, mentres a miña ollada se espallaba na enseada do Ézaro e as miñas pernas fatigaban a ascensión cara A Moa, reflectín no seu loito da última quinta feira. Reflectín outravolta, nas posíbeis hipóteses que xustificarían a súa vinda diaria a unha rúa de Bouzas. Reflectín, finalmente, que a cor preta da súa indumentaria podería deberse, con igual propriedade, ao loito convencional reclamado por un falecemento, á actitude respectuosa de quen vai practicar a confesión, ou á erótica de quen exerce o sexo requintado que esta cor acubilla e que, con seguranza, de cor preta serían as súas roupas íntimas, reflectín, mentres guiaba o carro, e os meus ollos abesullaban aglaiados os areais e as augas que se alastran entre a punta de Louro e a mariña sutil de Caldebarcos.


30 de xullo, terza feira

     Nesta altura cheguei a comprender que me engaiola dela a súa rigorosa puntualidade, valor no que acredito, porque na disciplina -estoume a referir á autodisciplina- se alicerza un conxunto de nobres atributos: a constancia, o traballo, o compromiso e -tamén- a amizade. Engaiólame dela o seu feitío xangal e repousado, que somente mudou o 9, terza feira, onde o seu nerviosismo se fixera notábel. Engaiólame dela a ausencia da súa face, porque cría dentro de min expectativas múltiples que día a día se anchean o mesmo que un ouveo nun cavorco -esquecín a procedencia desta frase- e engaiólanme, ao cabo, as sedas velaíñas, os liños dos seus traxes, baixo os que adiviño, ás veces, unha pel mol e sosegada e, outras, selvaxe e destemida. Ignoro, sen embargo, se esta sensación que me asolaga, mentres tento avaliar o meu enlevo cara esa muller, é o que se adoitamos chamar namoramento.


31 de Xullo, cuarta feira

     Comeza a apropriarse de min o presentimento de que xamais verei a súa faciana. Desde hai vintenove días esa muller achégase ao pé da miña porta con anoxante regularidade e intencións incógnitas que semellan un reto ou unha recordación. Alemparte, xulgo notabelmente estraña a actitude adoptada por min e que se manifesta nun comportamento que nordean a mandria e a apatía e que ten como saída única o refuxio na escrita. Sinto que esta actividade está a constituír unha fuxida e, ao tempo, unha desculpa para non me enfrontar á realidade. Infelizmente, a escrita posúe esta dupla faceta: á escrita reputada como maquis, como arma de combate íntimo ou colectáneo, opónselle a escrita conceptuada como bunker, como parapeito, como torre ameada, como escudo. Como escudo: este é hoxe, para min, o termo decisivo.


1 de agosto, quinta feira

     Teño que acugular forzas para unha ollada. Só unha longa ollada, pois carezo de azos abondos como para poder dirixirme a ela, falarlle.


19 de agosto, segunda feira

     Hai máis de dúas semanas que deixou de vir, ficándome no espírito un acedo sabor de desconsolo -ao non poder aturar sen dor a súa ausencia- e de derrota pola miña covardía -ao non ser quen sequera de albiscar o seu rostro-. Como o amor á patria, como o acto da produción artística, como o absurdo agarimo a parentes abxectos, como o medo á noite e á soidade, a réptis inofensivos, a roedores efémeros e a pequenos arácnidos, como os instintos de procreación e asasinato, en resumo, como a meirande parte dos actos dos humanos, o namoramento é un produto da irracionalidade. Máis aínda se o namoramento se produce sobre unha face incógnita, actitude, sen embargo, que non é máis absurda que a dalgúns namorados aos que somente enlean o silencio, o costume e o fastío. Se alguén dixese que un namoramento así é inverosímil lembraríalle a absurdeza -non acho mellor termo- dalgúns amores que só conlevan a xenreira, o rancor, a inimizade e, ás veces, o homicidio. Se callar, a perspectiva que se ofrece perante dos meus ollos é o mellor desfecho de todos os posíbeis porque así ficarei para sempre coa lembranza imaxinada do seu rostro modélico, indestrutíbel no percurso do tempo, aínda que, con sorpresa, vexo, neste preciso intre, despois de tantos días, outravolta o Citroën que chega despacioso, avanzando ronceiro, desde o cabo da rúa de Tomás A. Alonso, que se achega á porta, que se detén ao pé da beirarrúa, e ela desliga o motor e sae da viatura e camiña, con paso afouto, cara a miña porta. Con pánico e abraio escoito agora o timbre e fico inmóbil e alágame unha dúbida terríbel, pois ignoro se debo abrir a porta e defrontarme a ela e ás consecuencias que se derivarían deste encontro, ou quedar en silencio e agardar que se afaste para sempre, porque dous sentimentos simultáneos me asolagan, o da pavura infinda e o da lene sospeita de esperanza que afirma que seriamos felices as dúas xuntas.

(Á Xiana Castro Neira)

© 2006 Biblioteca Virtual Galega