BVG     Atrás    Índice de Páxinas

O tempo sumerxiuse na Natureza: un día Poema de amor en cinco cantos A Sofía

Canto primeiro: a Alba

Detívose o tempo:
dormes adormentada polo soño do Vento
que te soña Río calmo en que a superficie da Auga
levemente ondula
como a túa respiración
cando dormes.
E eu, soño do Vento, refago a túa desmesura de Río
coas palabras con que te ve, húmeda, a memoria.

Anúlase o espacio:
dormes adormentada polo soño da Árbore
que te soña Auga, Pingas en óvalos repletos de futuro,
a caer, a se precipitaren no meu corazón de Árbore
de vagar axitado pola Brisa fresca do teu rostro
que se presenta, nu, ante os meus ollos
como toda ti
cando dormes.

Detívose o tempo, e o espacio, nos teus ollos,
ocultos como o azul do Ceo pola Montaña, gris,
como o ávido iris pola indiferente pálpebra,
que anula, en ti, a Luz con que vistes o meu corpo nu
cando me miras como o Paxaro que inclina, curioso, a cabeza.
Un Paxaro tamén eu que imaxina o son da Primavera
na faísca do teu iris a brillar en resplandores
azuis de Ceo límpido e meu.

Canto segundo : a Mañá

O Sol inaugura silencioso a Mañá.
A circular comeza, anulando o Orballo da Noite,
a Luz quente do teu rostro
demorado polo punto do instante suspendido
no soño que abandonas suavemente
cargado do Son a penas perceptible das Nubes,
que envolven o teu corpo natural no veludo do Aire.
Os meus ollos, tamén Aire, envolven a túa nudez
como as Nubes o indiferente Horizonte.

Contemplo ávido o movemento do teu corpo,
a indiferencia, orgullo ignorado, do Outeiro
que imaxina un Mar que nunca verá.
Escoito a Choiva hixiénica a caer, a precipitarse, Montes abaixo
no Esteiro do teu Delta, na Fraga cabo do Mar,
peirao de onde parten naves imaxinarias en que sempre embarco.
Toco cos ollos, na fráxil distancia, a suavidade de seda do teu ventre
que imaxino a secar coa Calor do meu alento.

Cobres o Deserto de Dunas do teu corpo,
coa roupa da Brétema pairando a rentes do Chan;
ocultas os Montes como a Fraga que nos devora
cando nela nos adentramos
e vexo Árbores e máis Árbores, Gallas e máis Gallas,
Follas e máis Follas,
o Tronco xemelgo das túas pernas,
a Galla dos teus brazos cuberta polo verde Lique da camisa,
os cabelos, Vento que move as Follas, os teus cabelos.

Canto terceiro: o Mediodía

Acostúmome ao teu Silencio, ás palabras non pronunciadas,
ao ritmo lento e inarticulado que mastigamos coas Lorbagas
de viño escuro que o Loureiro ofrece
como o Paxaro ofrece o seu Canto ao Aire da Mañá.
O Vento contense contra o Silencio e só o Loureiro fala,
daquela maneira como falan as Árbores,
mentres eu, ateigado de palabras,
calo. Escoito.

O sabor da Uva, a Lorbaga, a Cereixa,
a dozura da túa voz que se precipita, desde o alto, na Canle do Río
para discorrer, Montaña abaixo, polas Abas dos meus oídos,
completan o devalar do tempo, que esquezo,
prendido ao meu traxe sonoro cos alfinetes do e
que a miña imaxinación traduce en desexada pregunta:
¿quéresme?, dirías. Non contesto:
tamén ti deberás acostumarte ao meu Silencio de Neve.

Flanqueamos a fronteira do Día cargados co contrabando do Sol;
traspasamos a alfándega sen declarar a Luz dos teus ollos.
¿Cál é o noso delicto?:
¿levar o Día dun lado para o outro
a xogar como xoga o gato coa presa
para acabar matándoa como a Noite mata o Día
deixando un ronsel de sangue a toldar as horizontais Nubes afiadas?
O amor sempre é un crime cando é dos outros.

Canto cuarto: a Tarde

A aldea, a penas cinco casas deshabitadas,
habita nos teus pés que a esmagan
para sentir o contacto do seu tempo mineral.
Dilúeste no Vapor que a Herba libera
e que eu apreixo como o Vento a gaivota.
Non es miña, aínda que te habito,
como o peixe non é do Río que o transporta,
como non é da casa a Pedra do camiño.

Sobre nós, leve peso, a Tarde,
o tempo feito de Auga, de Nubes,
a Luz momentánea,
Luz, Penumbra, ti, eu, os dous, a Tarde.
Tras dela, a miña razón, toldada polas Nubes, Penumbra;
diante, a Luz do teu sorriso, ti,
o teu xesto que desenmascara a Madreselva
que agatuña sobre min sen ocultarme.

Sóbenos a Seiva da Árbore, a forza oculta que nos guinda
en brazos circulares, en beixos de Hedra a sentir outros labios
non de Pedra senón de Fogo,
non de muro senón da derradeira Luz do Crepúsculo,
espiral de mans e linguas, por que ascendemos
como a Charca ascende, xa Nube, mentres devala o seu sentimento líquido
que a Choiva fará renacer en ciclo de Seiva que sobe, apresurada,
para ardernos no suave manto do Solpor.

Canto quinto: a Noite

O morcego, ritmo da Noite, inventa o espacio deshabitado,
a aldea negra.
Emerxe a Noite do fondo da Terra.
Debúxase a Lúa nas paredes do noso cuarto
e ilumina, de vagar, os dous corpos de Terra,
os dous animais de Fogo que acende, paseniño,
o ritmo habitado dos sentidos,
o Silencio erótico dos corpos,
o caer, luminoso, das Estrelas.

A batalla conclúe, sen mortos, sen feridos,
tan só a ferida que se fecha de novo no teu corpo,
tan só a morte do repouso que retorna cando cesa o canto.
Caemos en apurado descenso polo Río do sono,
ti, eu, o cuarto, as Estrelas, a Noite toda, e a aldea negra.
O Lume respira apagándose ao ritmo do noso alento
mentres eu, outra volta, tamén morro, desaparezo,
regreso ao meu solitario e silencioso Mar.

Detívose o tempo:
dormes adormentada polo soño do Vento
que te soña Río calmo en que a superficie da Auga
levemente ondula
como a túa respiración
cando dormes.
E eu, soño do Vento, refago a túa desmesura de Río
coas palabras con que te ve, húmeda, a memoria.

Noite

A lúa asoma.
Os grilos perforan co seu canto
o escuro veludo das sombras:
abre a noite a súa porta.

A terra é unha diana.
No centro, o teu corpo.
Cravo no teu chan palabras como dardos.

A charca é outra lúa,
o orballo outras palabras,
anacos de lágrimas no rostro escuro.
Adentro, un cuarto.
No centro, dous corpos.
Cravo na sombra estas palabras,
como dardos.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega