BVG     Atrás    Índice de Páxinas

Poemas do Grande Hotel do Porto A Sofía

I

Teño a alma chea de poesía,
dun ollar que sorprende a intimidade das cousas,
e non podo subir ao mundo,
que foxe pola xanela do meu cuarto.
Descender, descender,
cada vez máis abaixo,
cada vez máis vivo,
poboado de palabras
acompañadas de sombras.
E a cidade é unha encosta que sobe
e eu estou acolá embaixo,
e descender máis non é posible
pois sería o río que me levaría
imparable ao irreal,
ao mar que esvai de vagar
a miña consciencia,
chea sempre de poesía,
dun ollar que sorprende a intimidade das cousas.

II

É tan estraño todo o que eu sinto no hotel do pensamento
que non sei dicir en palabras
a sensación das ideas,
elevador para o meu cuarto.
Féchome tras da porta
e a luz pensa en branco e negro.
Os meus ollos -xanelas da miña casa-
reconstrúenme nas cores da vida,
da vida que non teño
e que por iso me habita.
¿Cando deixarei a luz entrar polas miñas xanelas
e abrirlle a porta ás ideas?
¿Para cando as sensacións que non me habitan
e que, por iso, non saen de min?

III

Que unha man faga un xesto non ten nada de estraño,
estraño é que o invente.
E cando digo que o invente é porque nunca máis se poderá repetir,
ti mesma non poderías facelo aínda que o quixeses.
¿E o tempo non volverá o xesto estúpido, sen sentido?
¿E o tempo roubaralle o que tivo de orixinal?

Que ese xesto voe como fume e que eu aspire o seu aroma...

Namorei dun xesto, do aceno da túa man,
do distinto dese momento que se gravou en min
como unha ave se grava no ceo do poente,
cando as nubes inventan o entardecer.
E experimentei inventar eu tamén un xesto
-quería competir contigo-
para conquistarte,
para deitar sobre min a túa atención.
Mais remataran os xestos para min,
e non o souben ata ese preciso momento.
E quixen facer meus os teus xestos que me namoraban.
Non o da man, ese era só teu,
mais os dos ollos.
Fiteite de vagariño.
Os teus ollos construían un sol intermitente,
e era día, e noite, e de novo día, e había nubes,
desas que se atravesan cos ollos.
Detrás de todo iso, vin o vento
-no fundo de ti habita un forte vento-
e perfume de flores vermellas contra un ceo azul e branco.
E pensei un xesto para a miña man,
e soñeino para esquecelo ao acordar.
E amei o meu xesto, gustei del, e era meu, e era inventado.
Quixen esquecelo para que fose natural, natural en min e para min,
e que ti te sorprendeses e me amases.
¡E foi tan natural que cando de min saiu o xesto
ti non estiveses a ollarme
e que o xesto se perdese no espacio invisible que nos afasta!
E o xesto da túa man sobroume,
vino eternamente repetido
como un cadro polo que pasa o tempo e non pasa.
E tornei estúpido, sen sentido,
para aprezar o teu xesto como a man esquerda apreza a dereita.
E os meus ollos non te vían,
víame a min repetindo estupidamente o teu xesto
coa perfección a que se chega repetindo constantemente
o xesto que nos define.
E repítoo, e repítoo... e recomezo,
en segunda, terceira, cuarta... tentativas:
Que unha man faga un xesto non ten nada de estraño,
estraño é que o invente.
E cando digo que o invente é porque nunca máis se poderá repetir,
ti mesma non poderías facelo aínda que o quixeses.
¿E o tempo non volverá o xesto estúpido, sen sentido?
¿E o tempo roubaralle o que tivo de orixinal?

Que ese xesto voe como fume e que eu aspire o seu aroma...

© 2006 Biblioteca Virtual Galega