O tempo sumerxiuse na Natureza

Páxina Anterior

Seis poemas de amor. Enxordecedor silencio. Apéndice.

 

v2paulinopereirootemposumerxiuse003.html
Seis poemas de amor

A Sofía


I

Caberías ti nun poema enorme se puidese delimitarte,
pero toda ti es do tamaño da distancia entre o meu pensamento
e o teu corpo.
Seguir, sempre adiante, porque atrás están os recordos
e non quero acordar do soño soterrado noutra cidade
(nin túa nin miña, senón dos dous),
sen ti, cargado de ti pero sen ti.
Nos ollos, tan meus como se fosen teus, esvaro como a auga
que pisa o chan e constrúe o río en que devalo cabo de ti.
Como auga evapóraste e ascendes nube
para descender brétema
que acariña paseniño os montes dos teus peitos
e que sentes como suaves dedos dunhas mans que sabes miñas,
mans armadas de dedos para ti, para tocarte
cun amor tan meu como só ti podes provocar.
Sentimos, ti e mais eu, o silencio como embrullo
que envolve un agasallo mutuo,
un pracer tan egoísta que só se pode dar entre os dous.
O silencio, sempre por fóra dos nosos pensamentos,
serve de fondo dun cadro renacentista,
para, así, deixar ceibes os sons de cada un, os ruídos,
a materia de que se fai o amor.
Un sentimento tan universal non pode deixar de ser meu, teu,
(non te sorprendas se nos considero humanos porque
o amor entre calquera home e calquera muller
é tan meu como o aire
que nos debuxa nítidos,
como o sol que nos pinta das cores do ceo, das árbores, dos paxaros...)
É todo tan infinito como o amor,
que non se pode atar,
como un zapato que nunca poderá delimitar o pé que oculta
e que fai doer o sentimento natural de andar, andar, vivir, amar.
O poema é enorme pero non tanto como para delimitar
e encerrar baixo chave unha soa sensación,
unha simple e elemental vivencia de necesidade, de desexo,
de ganas de amarte no eterno momento que, ti ben o sabes,
non é máis que un breve instante,
un enorme punto no tempo cargado de ti.
Adéntrome nese punto escuro e enorme na súa brevidade
para revolver o que hai nel de ti,
de ti e de min:
sinto a complicidade de dúas almas que se complementan,
que se enredan para non saberen onde comezas ti ou remato eu,
e nunca o saberemos,
porque nin ti nin eu sabemos ónde está o principio.
Final non hai, porque o xogo eternamente recomeza,
porque os corpos nunca cesarán de envolverse
no suave manto de veludo
que xorde do roce duns dedos, dunha boca, dunhas palabras que,
quizais, nunca se chegaron a pronunciar, por innecesarias, e que,
se algunha vez o foren, non serán palabras cargadas de ideas
senón fonemas da estraña lingua do amor,
como as palabras que pronuncian as árbores
cando a brisa as abanea.
Preciso da contundente arma do olfato,
da definitiva proba de que xamais poderei esquecerte
aínda que queira,
porque voltarás cargada do teu arrecendo
e eu saberei que non podes ser senón ti,
vestida de madreselva,
para min.



II

Na distancia expreso mellor,
porque cando estou contigo vivo en primeira instancia,
e o que se vive vital é inexpresable, contigo ao meu lado.
Agora, cercado de pedras, delimito o teu rostro,
perfilo, como o esbozo dun cadro, as sensacións de nube,
o aire que non pode afastar os corpos en nobelo,
porque entre nós, abrazados, nin o aire
ten o espacio necesario para vivir.
Iso si, hai unha leve brisa a envolvernos,
unha tenue luz morna que xorde de vagar dos teus ollos, dos meus,
cargando o momento da inutilidade dos beixos,
que nos atrapan como o vento atrapa a gaivota,
que se deixa ir como o teu corpo entre as miñas mans.
Nada é tan bonito como cando te penso,
só ti tes a cor do meu recordo;
o mundo segue a ser mundo porque ti estás aquí,
e o sol entrará de novo polas miñas xanelas,
cargado da momentánea luz dos ollos da natureza, porque ti existes,
a música cobrará sentido porque estás ti para sentila,
e estas palabras diranche algo no fondo de ti porque no fondo de ti
habitan estas palabras e a miña música, só miña porque existes.
Fáltanme palabras, xestos de amor que ti levas contigo
e que, xenerosa, ceibas nos movementos inconscientes do teu corpo
que provocan os meus para expresar as palabras que nunca direi,
porque pomos palabras ao que non existe
e nós só precisamos de estarmos o un xunto ao outro
para que a vida exista, para que a palabra sobre:
o amor fala a lingua muda da natureza e ti fálasme sen dar por iso.
Sigue a falarme, vestida da muller que amo,
en palabras mudas, co eco profundo das cousas que non se din,
ou que se pronuncian sen o son enganoso dos conceptos, das ideas,
porque os sentimentos
xamais
poderán ter
palabras.



III

Envolto de ti
disgrégome en brillos fugaces,
porque te amo.
Leves voan de min as cores que me definen,
e levan a cor do vento, espeso e faísca,
para ir cabo de ti e vestirte cos meus brillos,
porque te amo.
Esvaran, como a folla que cae no río ata descubrir o fondo de lama,
as miñas palabras, cargadas da música que o teu recordo
provoca en min,
porque te amo.
Palabras, campás da túa boca,
coas que me atas mentres me envolves en brillos fugaces,
no momento en que só ti e mais eu nos amamos,
e dis 'abrazo' co teu corpo, e dis 'ámote' cos ollos,
e digo 'pequena'
porque te amo,
porque me amas cando, envolto de ti,
me disgrego en brillos fugaces.



IV

Desde a xanela do cuarto
vexo o vento que abanea as follas da maciñeira.
Non trae nada das moitas cousas que debe haber tras do vento.
Trouxérate a ti e querería sentir o aire
con forza
no meu rostro.



V

Non podo escribirche porque me roubaches as palabras.
Nos teus ollos sumiu o mundo:
agora, o sol viste un traxe de nubes de veludo negro
mentres mira o camiño de ferro
dos teus ollos atmosféricos,
azuis como o resto do ceo.

Pagarei o rescate do teu corpo
-non para que sexa meu-
para que o mar non fique triste
e poida resumirte na súa forza atractiva:
a lúa que ascende cando fechas o día e,
como o mar calmo, dormes.

¿Como crer que vivía a Natureza
o seu círculo recorrente de luz e sombra
cando non existías?
Ben sei que o mundo naceu contigo,
e contigo desaparecerá,
tras unha coda triste pola túa ausencia.

Así falan, na súa linguaxe natural,
as miñas nubes de veludo negro
para que os teus ollos entendan
o que eu nunca poderei dicirche,
porque me roubaches as palabras.



VI
Os sentidos, a noite, ti

Sobre a túa pel esvara a noite
cando te penso.
As nubes cobren o ceo para que durma,
desprendendo un orballo perfumado,
que arrecende aos teus beixos
cando te teño.
E ti es,
porque te penso,
a muller que terma das estrelas
para que a noite vexa a sombra dos cipreses
que se estiran para tocala.
Pero a noite, intolerante,
non admite dos sentidos:
nin dedos dunhas mans
para se queimaren coas estrelas;
nin consente en deixarnos apreciar o arrecendo
desa brétema translúcida que filtra, como a través dun veo,
a bóveda azul-negra da noite;
nin cos ollos apreixar
a distancia alén do límite da estrela máis lonxincua;
nin o sabor do luar, cargado dun momento enorme;
pero si o suave son das nubes percorrendo a túa pel,
transportando nos seus ombros a noite que esvara
sobre min,
cando te penso.





Enxordecedor silencio


I

Cristóbal de Morales move as pólas das árbores.
O vento segue o fluír das voces e parará cando calen:
respiran xuntas a natureza e a arte.
Case é noite,
porque a música de Morales non é luminosa.

Mentres a polifonía quere atarme á terra,
a monodía cruza o aire e chega á ría:
elévase.
E sinto que me leva lonxe,
catro séculos atrás,
pero tamén son ese ser distante,
sentindo o eu que serei,
que son agora.
Só.
Co meu pasado.
Neste momento non son ninguén:
nin quen fun,
nin quen serei.
Só.
Sen futuro.
Só co presente.



II

Teño o tacto pero non posúo a paisaxe.
Adéntrome pero todo é exterior.
Drogas para meterme dentro das cousas,
inventando o amor que teño,
pero só para min.
Doume, pero sempre a quen non me necesita.
Procuro algo que nin sequera se perdeu.
Atopo o que non procuraba.
Vivo o que morreu en min.
Non podo odiar, só sufrir.
Necesito outro corpo
pero non un corpo calquera.
A miña vida é humana por incompleta.
De tanto a divagar en luz irreal,
só de ouro falso os meus ollos se douran.

Colecciono palabras:
amor, silencio, só, o teu nome, distancia, non ...
O meu diccionario é limitado,
edición abreviada para manexo da miña existencia.



III

Por veces o mundo é inmenso
e eu insignificante.
Por veces son moi grande,
tan grande
que non caibo nun mundo tan pequeno,
e estiro o mundo pero non dá de si.
Por veces o mundo non existe,
só estou eu.
Por veces non teño consciencia de min,
só existe o mundo.
Por veces é sempre
e sempre, por veces, é nunca.
Fragmento a miña vida en por veces,
sumo as por veces e,
por veces, o resultado é todo.
Divido o tempo en por veces e,
cando as uno,
por veces desperdiciei a miña vida.
Por veces sempre me sinto morrer
e nunca pasarei de vivir por veces.
Só hai algo que, por veces, me ata á vida:
¿deixarei algunha vez de sentir por veces?



IV

Non me identifico coa luz.
Non pode haber luz se eu non a teño:
o mundo é o reflexo de cada un de nós.
Está negro, nubes negras, vento negro,
cae a tristeza en forma de estrelas.
Son eu quen as recolle,
unha por unha.



V

Complicación das palabras,
dos xestos preliminares,
veleno que incendia a luz,
que se apaga,
como un lóstrego.
Pero estou acostumado á arte do instante.
Algo fica só para min:
a trivialidade do sempre,
a distancia do rotundo.
O momento:
veleno,
sen ti.



VI

Vivo nun tempo inexistente
en que non encontro o lugar que te decide.
Imposible atoparnos:
ti espacio, eu tempo.
¿Ou quizais non?
Invento unha luz
que percorre o teu lugar,
en que o tempo existe
e volta a ser noso.
O veleno non é quen de matar esa luz,
e o amor é unha arte do instante,
un lugar único e privado,
só noso,
inexistente.



VII

Preciso de guindastres
para cargar a miña carga de luz.
Anacos de lúa reflicten o meu pensamento no mar,
e sóbeme o esquecemento
como veleno
que proxecta o eco da túa luminosa presencia.
E non podo con este enorme peso.
Porque -debes sabelo-
preciso de guindastres
para cargar coa miña carga de olvido.



VIII

Sentado na rocha
vexo partir o barco do olvido
e confundo o mar co ceo
en estraña visión de dor
que me envelena de nitidez.



IX

Vou perseguindo uns sons nunca oídos.
Vou atando momentos,
que se rozan,
e vibran,
e inventan novos sons,
e destrúen o tempo
en que transcorre a miña vida,
os meus silencios nunca oídos.



X

O vento dos recordos,
perseguíndote inalcanzable.
Se o vento inventase a distancia
sería capaz de inventar o vento.



XI

Ábrese o silencio
como unha comporta
en que inexisto,
e non hai nada,
só a sombra dun eco,
o ruído dun enxordecedor silencio.





Apéndice

Poemas do Grande Hotel do Porto
(Poemas portugueses)


(1996)

A Sofía



I

Tenho a alma cheia de poesia,
de um olhar que surpreende a intimidade das coisas,
e não posso subir ao mundo,
que foge pela janela do meu quarto.
Descer, descer,
cada vez mais abaixo,
cada vez mais vivo,
povoado de palavras
acompanhadas de sombras.
E a cidade é uma encosta que sobe
e eu estou cá em baixo,
e descer mais não é possível
pois seria o rio que me levaria
imparável ao irreal,
ao mar que esvai devagar
a minha consciência,
cheia sempre de poesia,
de um olhar que surpreende a intimidade das coisas.

Ferrol, quinta-feira 21 de Fevereiro de 1996




II

É tão estranho tudo o que eu sinto no hotel do pensamento
que não sei dizer em palavras
a sensação das ideias,
elevador para o meu quarto.
Fecho-me atrás da porta
e a luz pensa em branco e preto.
Os meus olhos -janelas da minha casa-
reconstroem-me nas cores da vida,
da vida que não tenho
e que por isso me habita.
Quando deixarei a luz entrar pelas minhas janelas
e abrir-lhe a porta às ideias?
Para quando as sensações que não me habitam
e que, por isso, não saem de mim?

Ferrol, quinta-feira 21 de Fevereiro de 1996




III

Que uma mão faça um gesto não tem nada de estranho,
estranho é que o invente.
E quando digo que o invente é porque nunca mais poder-se-á repetir,
tu mesma não poderias fazê-lo ainda que o quisesses.
E o tempo não volverá o gesto estúpido, sem sentido?
E o tempo roubar-lhe-á o que teve de original?

Que esse gesto voe como fumo e que eu aspire o seu aroma...

Namorei de um gesto, do aceno da tua mão,
do distinto desse momento que se gravou em mim
como uma ave se grava no céu do poente,
quando as nuvens inventam o entardecer.
E experimentei inventar eu também um gesto
-queria competir contigo-
para conquistar-te,
para deitar sobre mim a tua atenção.
Mas remataram os gestos para mim,
e eu não o soube até esse preciso momento.
E quis fazer meus os teus gestos que me namoravam.
Não o da mão, esse era só teu,
mas os dos olhos.
Fitei-te devagarinho.
Os teus olhos construiam um sol intermitente,
e era dia, e noite, e de novo dia, e havia nuvens,
dessas que se atravessam com os olhos.
Detras de tudo isso, vi o vento
-no fundo de ti habita um forte vento-
e perfume de flores vermelhas contra um céu azul e branco.
E pensei um gesto para a minha mão,
e sonhei-o para esquecê-lo ao acordar.
E amei o meu gesto, gostei dele, e era meu, e era inventado.
Quis esquecê-lo para que fosse natural, natural em mim e para mim,
e que tu te surpreendesses e me amasses.
E foi tão natural que quando de mim saiu o gesto
tu não estivesses a olhar-me
e que o gesto se perdesse no espaço invisível que nos afasta!
E o gesto da tua mão sobrou-me,
vi-o eternamente repetido
como um quadro pelo que passa o tempo e não passa.
E tornei estúpido, sem sentido,
para apreçar o teu gesto como a mão esquerda apreça a direita.
E os meus olhos não te viam,
via-me a mim repetindo estupidamente o teu gesto
com a perfeição a que se chega repetindo constantemente
o gesto que nos define.
E repito-o, e repito-o... e recomeço,
em segunda, terça, quarta...tentativas:
Que uma mão faça um gesto não tem nada de estranho,
estranho é que o invente.
E quando digo que o invente é porque nunca mais poder-se-á repetir,
tu mesma não poderias fazê-lo ainda que o quisesses.
E o tempo não volverá o gesto estúpido, sem sentido?
E o tempo roubar-lhe-á o que teve de original?

Que esse gesto voe como fumo e que eu aspire o seu aroma...

Ferrol, quinta-feira 21 de Fevereiro de 1996

Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

 


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega