BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 129] Al director de «El Eco de Galicia», de Buenos Aires,      mi querido pariente Manuel Castro López.                I    ¡Qué vivas lembranzas teño d' outros tempos!    Sabel pareceume un ánxel dos ceos, a mais garridiña que Dios había feito. D'aquela iñoraba do amor os misterios, e por tal meniña volvinme tan cego, que na negra noite do meu pensamento, [p. 130] tan solo alumaba brilante o luceiro do amor, que facia latir o meu peito.                —    Un día os seus ollos espranzas me deron; parez que dician: —Ven, non teñas medo. E fun, y-estrevinme con este direito a manifestarlle meus tenros deseyos. Prô así que lle dixen o meu sentimento, repúxome grave, con airado ceño: —Tí vés engañado, pois eu non te quero. Gustarame un home que poida traguelo lucindoo por calles, xardís e paseos, e ti, francamente, ti, non sirves pr' esto, qu' es pouco xeitoso y-es algo pequeno. [p. 131]    Quedeime varado dempois d' oirlle esto, prô mirei pra ela e dixenlle: —Boeno: sendo así, vidiña, é mal sin remedio.                II    A pouco casouse con outro suxeto de moi bos andares, bô mozo por certo. De cote se via con él de brazeiro lucindoo por calles xardís e paseos.    Facía moi pouco, según me dixeron, viñera da Habana con moito diñeiro. Anque non tivera tempo á conocelo, sin encomendarse á Dios nin ô demo, por agazapalo casouse correndo. [p. 132]    Que o amor é pra algunhas de pouco proveito, con tal que non sirva pra dar cumprimento âs modas, ô luxo y-a mil devaneos.    Cando un home quere á quen soñe n' esto, a falta dos cartos é mal sin remedio.                III    Aos cinco ou seis meses a cruz conque o crego bendixo ôs amantes, perdeu todo o efeuto, e foi pouco a pouco metendose o demo nos dôces praceres d' aquel casamento.    Xálle á él gustaba ir entre os solteiros mais que andar ô rabo d' ela nos paseos.    Na casa non tiña tanto estraemento [p. 133] como no Casino: mataba esto a aquelo, e foi pouco a pouco desaparecendo aquel entusiasmo dos primeiros tempos.                —    Aquel qu' herda cartos e non sabe telos, nin sabe ganalos nin darlles aumento, moi logo s' axunta con algús larpeiros que van con coidado prendendoo no cebo, y-en xogos e festas vai comprometendo a paz da sua casa y-o pan dos seus nenos.                —    O que ten atopa amigos aeito, y-estos van faltando s'o ter ven a menos, porque o perdulareo compromete ó alleo. [p. 134]    Cando un na sua casa ten pouco goberno e cai no camiño dos viceos, sin tento, o día en que a falta non poida mantelos, a casa perdida, convirte en infermo; a paz xa non volve, y os remordementos sin tregoa lle dicen qu' é mal sin remedio.                IV    Pasaron dez anos sin volver a vernos. Tropezeina un día do mes de Xaneiro: mireina e miroume, pareina un momento. ¡Cánto enfraquecera dende aqueles tempos!    Faloume surrindo, y-o par qu' os seus beizos pregou, os seus ollos [p. 135] duas vagoas verteron, que eu sintin amargas caer no meu peito.    Non sei qué falamos n' aqueles momentos; mais sei que cos ollos moito nos dixemos que o labeo calaba: subrimes segredos da alma, que fuxen sin poder contelos, cando a pecha cárcere rompe o sentimento    Cando adiós lle dixen deu en toser recio, e n' aquel tusido vin, pol-o rouquexo, que a tisis levaba cara ô cimeterio.    ¡Miña xoya! dixen eu pros meus adentros. ¡Cántas penas causan amores lixeiros, pra que así lle desen un mal sin remedio! [p. 136]                V    Aqui n' este mundo, qu' é moi mintireiro, a calma do esprito y os goces prefeutos, xamais os fundedes n'aqueles ouxetos que poden mercarse nos nosos comercios, pois cambean de cote co as modas y-o tempo.    Un home sin vicios, con bos sentimentos, que sea virtuoso, autivo e correuto, xa rico, xa probe, xa guapo ou xa feo, será bô casado, xamais terá precio.                —    Non olvideís, nenas, qu' é certo, moi certo, que o d' afora é aire y-é ouro o d' adentro; [p. 137] porque si o olvidades y-obrais de lixeiro, teredes de fixo males sin remedio.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega