BVG     Atrás    Índice de Páxinas

PEDRAS FITAS I

¡Oh, doce prenda, para ben achada na harmonía poeta de Petrarca! Vouche pór dende hoxe a miña mar ca descansando un instante a miña espada. Que a luz regrese ao mundo, liberada da liturxia medieva e oligarca; volva ás tebras, por fin, a moura Parca e o tópico de Deus ocupe a amada. Ninfas de rostro rosa e azucena tecendo mitos en soidade amena, prados umbrosos no estial solsticio, fagan famosa a lira de Salicio, que en ribeiras saudosas escoitaba un susurro de musas que sonaba.

II

Nestas que che ditou rimas Talía aventuran as verbas a cordura, e no vórtice artístico da altura tremelocen, ¡acróbata estadía! Ofrécenos a verba malvasía no curuto da cima fría, pura, un xenial atractivo de loucura que conturba, estremece, desafía. A súa luz, en difusor ourive de fúlxido labor de pedrería, derrétese, provoca mil batallas, reflexos mil, e delirante vive esa loita lumínica. Cumpría a batalla de luz campo de alfaias.

 

III

A poesía está triste, a poesía está pálida; esmorecen as notas dos seus cantos rituais. Eu non sei se é saudade doutros días xeniais ou se agarda, nas sedas das idades crisálida, a palabra diamante, a perífrase cálida, que, rachando o casulo dos momentos banais, lle devolva esa risa, esa cor virxinais, sincretismo exquisito de serea e ninfálida. Vou facerlle un regalo con cariño de amante: unha xaula lirófora con exóticos trinos entre plumas de acanto, arrebol e pavón; e buscarlle nos ecos do sonoro olifante, cabalgando centauros ou alados equinos, unha nova harmonía e unha vella canción.

 

 

 

 

© 2006 Biblioteca Virtual Galega