BVG     Atrás    Índice de Páxinas

VERSOS PRIMOS LEMBRANZA DE GANDHI   I

 

O vento tanxe o diapasón do tempo, un atónito sol alumea as frangullas penduradas dos ramallos das almas que esqueceran a flor, un paxaro inefable, solemne, escaravella e bate cun bater de bolboretas nos húmidos e febles cristais do corazón, cando arrinca o Mahatma o retrouso sagrado do seu nome e, sacramentalmente, con sacra veste branca, a Paz pregoa Universal e Sacra

II

Do lume a labarada o derradeiro manto ue un intre floreceu no corpo seco - milagre tantas veces naufragado na tempestade arcana que azouta a idea e tolle o pensamento - trocou - lirios e pombas - en borralla. Ese teu monumento tallado en humildade tantos anos ¿foi algo máis ca vento nunha noite de vran cálida?¿Acaso foi efémera falla que entre chispas e estralos a atención dominou na media noite pra todo se acabar chegada a alba? ¿Fuches verme de luz na noite escura que non se sabe ben pra que alumea? ¿Ou apócrifa lúa - dondiego e mais camelia do púcaro celeste - que aos máis de nós soamente que é noite, noite, noite nos relembra?

 

III

Eu quixera pensar que non morriches; tal vez a túa cinza,esparexida polos catro elementos, fai medrar cada día un pétalo de luz que leva o vento a pousar quedamente nun novo pensamento. ¡Quen puidera encher con tales pétalos a terra! ¡Quen puidera botarte de semente nos míseros buracos que, en milleiros, facemos deste mundo o mundo dos ananos!

 

 

 

 

© 2006 Biblioteca Virtual Galega