v2vitorvaqueirotratadodoefemero001.html
Xa vexo
que és rato de biblioteca coma min |
En esencia concordo coa definición
que me outorga o estatuto de devorador de libros, aínda que me
orgullo mais notoriamente -alén de achar o termo mais preciso-
se me cualificaren de rato de bibliotecas. Son descendente dunha
longa liñaxe afeita a pescudar neses lugares. Un dos meus
devanceiros, hai xa douscentos anos, percorreu con abraio, na
Biblioteca Medicea, en Florenza, liñas inesquecíbeis da Vulgata.
Houbo outros que, en tempos posteriores, frecuentaron en París o
Roman de la Rose e o Pentateuco hebraico, ou
ficaron enleados, na Bayerische Staatsbibliothek, en München,
entre as obscenidades sumptuosas dos manuscritos de Carmina
Burana. Encontro, xa que logo, razoábel o meu pendor a eses
espazos de reflexión, acougo, fantasía e silencio, pendor que
é coherente consecuencia do pasado e da herdanza. Agora, na
calmaría que deita a noite e a luarada entrando polas fiestras,
sei que a morte chegará co abrente. Acúsanme, xulgo que sen
xustiza, de estragar certos manuscritos, mesmo algúns
incunábulos, destes andeis sen límite. En canto chega o día
quero deixar, por derradeira vez, vadiar os meus ollos por esas
portentosas lombadas de vitela que exercen sobre nós, os
roedores, unha atracción mortal e irremediábel, a mesma que a
rapina e o asasinio exercitan aos ollos dos humanos.