BVG     Atrás    Índice de Páxinas

Viño de Castela

     Como non te vas lembrar de Ricardo. Sempre estaba alí, diante da porta da casa da nai, mirando a lama da rúa. Serías moi novo, pero tés que acordarte del. Acomodábase nunha pedra que facía de chanzo, no limiar dunha daquelas casas do Monte do Alcoube que miraban cara a circunvalación e cara a estrada do norte. Se chovía, ía á taberna
     Traballara na capital, non sei se nun camión ou nunha fábrica, nunca lle preguntei. Era calado, e moi correcto, non coma os homes do Monte do Alcoube, que nin tiñan civilización. Mirábate cun aceno despistado, cando o saudabas, e contestaba moi atento. Tamén seguía unha conversa, se lle falabas de calquera cousa. Non erguía a voz, non berraba nin se anoxaba con ninguén, a pesar do seu problema.
     Tiña de obra de corenta anos cando se instalou na casa de súa nai, a señora Aurora. Apareceu un día calquera, sentado na pedra de diante da porta, e no Monte do Alcoube comezou o rexoube. Díxose que o deran por inútil para o traballo, que vivía dunha pensión. Mesmo houbo quen se alporizou. A este páganlle o viño, rosmaban, e nós rebentado a traballar por unha miseria. No Monte do Alcoube eran así, a xente protestaba cando non debía. Que mal lles faría Ricardo.
     Súa nai dábao por fillo de médico. Non tiña moito creto entre os veciños, a señora Aurora, por causa de que, de nova, traballara no barrio de putas. E cada unha traballa do que pode, pero non hai que confundir o touciño coa velocidade, a señora Aurora termaba do que dicía, era muller de lei. Sairíalle ao pai, o Ricardo.
     Non entendo que non te lembres del. Era alto, de boa percha, non era un zampallán coma a maioría dos homes do Monte do Alcoube. Estaba sempre alí, diante da casa da señora Aurora, sentado, coa botella á beira, mirando a lama da rúa. Se chovía, ía á taberna. O viño era o seu problema. Non podía pasar sen el.
     Á tardiña compraba unha botella de clarete. A señora Aurora contoume que Ricardo colocaba a botella na mesiña, á beira do leito. Tamén bebía de noite. Espertaba con sede de viño.
     Un día atrevinme. Díxenlle: Ricardo, na nosa casa temos unha auga moi saborosa, fresquiña. Eu, se acordo pola noite, bebo un vaso, e préstame de marabilla. Podes vir a ela cando queiras.
     Aceptou. Veu cunha botella de gasosa, no lusco fusco, e eu enchinlla no pozo. Ao día seguinte agradeceumo. Bebéraa enteira.
     —Sentoume ben, pero fíxome tusir moito, —dixo—. Moitas gracias pola botella, pero se bebo auga, tuso. O viño préstame mellor.
     Moi ben non lle podía sentar. Non sei a de veces que avisaron a Couzón, o médico, cando lle daba o ataque. Batía coma unha corre, vía bechos verdes nas paredes, que sei eu. Unha tarde que o chamaron, Couzón deulle unhas palmadiñas no lombo á señora Aurora. Non había nada que facer, aquelo acababa, Ricardo non ía pasar da noite. Dixo que lles deixaba arranxados os papeis, para que non tiveran que molestarse máis.
     Eu creo que o médico dispuxo todo para que non o amolaran máis a el. Os coches non chegaban a aquelas casas da cima, enterrábanse na lama, e había que subir a costa andando. O caso foi que deixou asinado o certificado de defunción, pero Ricardo ergueuse pola mañá como se nada.
     Debeu madrugar, pois na taberna atendeuno Xosé, que tamén era carpinteiro e marchaba cedo para o seu obradoiro de cerca da Pastoriza. Serviulle un clarete rosmando, non porque fora para Ricardo, o taberneiro rosmaba sempre. Ricardo tomaba clarete ou castela branco. O ribeiro dáballe ardencia.
     Botou a rir, despois do primeiro grolo. Xosé mirou para el, estrañado. Ricardo ensinoulle o seu certificado de defunción.
     —¿A que nunca lle serviras un clarete a un morto? —díxolle.

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte

© 2006 Biblioteca Virtual Galega