vb1xsantoscabanas.html
Autopresentación de
circunstancias: cómo non escribir
O fume envolvendo Manhattan
agochaba unha longa ringleira de nomes de lugar. Hirosima.
Nagasaki. Todas as nacións de América Latina. Irak. Iugoslavia.
Palestina. E o longo etcétera.
Digo Vietnam e basta, escribira
Celso Emilio Ferreiro. A devastación que usa USA viaxou ao
propio centro do imperio. Non, non se trataba de efectos
especiais. As torres-icono a caír, lume ardendo no cuartel xeral
dos xendarmes do mundo. Mirabamos todos coma papóns o 11 de
setembro, e como concibir o súpeto borrarse de miles de ollos
onde xa nunca brillará o leve reflexo dun sorriso.
O fume esvaéndose en Manhattan foi
descubrindo a asombrosa simplicidade do discurso do poder de
occidente: bons, malos, Deus. Vinganza. Mil ollos e mil dentes
por cada un dos nosos ollos e dos nosos dentes libres. Por
suposto que esqueceron Sartre, esquecen que a miña liberdade é
inútil sen a liberdade dos outros.
Na fábrica dos xornais, da
televisión, na radio elabórase a imaxe do enemigo, o outro
perverso de quen nós-usa, coa inestimable axuda do mundo libre,
nos vingaremos sen piedade. Coa biblia na man, coma cando
libramos de salvaxes esta nosa grande nación das barras e
estrelas. Con avisos de rumbo para mareantes despistados: tamén
é enemigo quen non acate a nosa defensa da xusticia
infinita/liberdade perdurable.
Aínda resoan os aplausos unánimes
para o portavoz de occidente, recoñecido por fin como grande
estadista no seu país libre. Esvaíase o fume en Manhattan e a
Europa que nega a Sartre outorgaba. Canto xoto insulto á razón.
Vostedes xa se preguntarían polo
senso destas palabras nunha páxina sobre literatura. Tal vez
José Ángel Valente xa contestara por min, nestes versos que
adapto ao galego: "E despois de Auschwitz/e despois de
Hirosima cómo non escribir".
Aínda que se cadra trátase de
escribir durante o propio Auschwitz, durante novos xeitos de
Auschwitz. Non sei se lembran vostedes, por exemplo, que non
tremou a voz norteamericana daquela secretaria de estado cando
explicaba que era moi alto, o prezo de medio millón de vidas de
nenos iraquianos, pero que ela estaba disposta a pagalo. Novos
Auschwitz que substitúen por fame o gas letal dos nazis. Medio
millón de nenos.
Cómo non escribir, despois ou
durante, coa pretensión de coñecer, por qué non, o misterio
que encerraba aquela auga que esvaraba nos regatos limpos da
infancia, tan clara e triste, e o escorrer avolto da vida onde a
pesar de todo tamén medra esa rara ave do riso franco e da
amizade, e cal era a composición da materia daquel arreguizo que
nos anegou mirándonos, e aquel tremor novo, e de onde veñen os
noxos amoreados neste meu país que esmorece canda a lingüa coa
que os teus avós miraban as medras do centeo, e aquel seu mundo
de lembranzas tristes e a carraxe, cómo soportarían eles, Pimentel, as cunetas sen poesía, e que estará agora a pasar nas
devesas moribundas se a brétema que garda a esperanza acouga
lentamente na cortiza dos carballos, e qué me dis, qué me dis
do exilio na túa propia terra e, por tanto, en calquera outra
terra. E ese baleiro.
Despois ou durante. Escribir,
debullar con paciencia verbas na procura da sabiduría que
cómpre para lentamente espilas, escribir, por exemplo, canda
Celso Emilio
que a vida é un motor moi complicado
e a morte unha solemne imbecilidá.
|
Sabéndoo, cómo non escribir?
|