DINÍS, Don [T 6/ B 529/V 112]
Non sei como me
salv'a mia senhor, se me Deus ant'os seus olhos levar, ca, par Deus, non
hei como m'assalvar que me non julgue por seu
traedor, pois tamanho temp'ha que
guarecí, sen seu mandad' oír e a non
vi.
E sei eu mui ben no meu coraçón o que mia senhor fremosa
fará, depois que ant'ela for: julgar-m'-á por seu traedor con mui gran
razón, pois tamanho temp'ha que
guarecí, sen seu mandad' oír e a non
vi.
E pois tamanho foi o erro meu que lhe fiz torto tan
descomunal, se mi a sa mui gran mesura non val, julgar-m'-á por én por
traedor seu, pois tamanho temp'ha que
guarecí, sen seu mandado oír e a non
vi.
E se o juízo passar assí, ai eu cativ'! E que será de
min?
DINÍS, Don [B 529b / V 132]
Que grave coita, senhor,
é a quen ha sempr'a desejar o vosso ben, que non ha par, com'eu fac'; e
per bõa fe, se eu a Deus mal
merecí, ben se vinga per vós en mí.
Tal
coita mi dá voss'amor e faz-me levar tanto mal, que esto m'é coita
mortal de sofrer; e por én, senhor, se eu a
Deus mal merecí, ben se vinga per vós en
mí.
Tal coita sofr', ha gran sazón, e tanto mal e tant'afán que par
de morte m'é de pran; e senhor, por esta
razón, se eu a Deus mal
merecí, ben se vinga por vós en mí.
E
quer-se Deus vingar assí, como lhi praz, per vós en mí.
DINÍS, Don
[B 531 / V 134]
Assí me trax coitado e aficad'Amor e tan
atormentado que, se Nostro Senhor a ma senhor non met'en cor que se de
mi doia, da mor- t'haverei prazer e sabor.
Ca viv'en tal
cuidado, come ben sofredor é de mal aficado que non pode maior, se
mi non val a que en for- te ponto vi, ca ja de mor- t'hei prazer e nen un
pavor.
E faço mui guisado, pois sõo servidor da que mi non dá
grado, querendo-lh'eu melhor ca min nen al, por én conor- t'eu non hei
ja senón da mor- t'ende sõo desejador.
DINÍS, Don [B 533 / V
136]
Senhor, que de grad'hoj'eu querría, se a Deus e a vós
aprouguesse, que u vós estades, estevesse convosqu'e por esto me
terría por tan
ben-andante que por rei nen
ifante des alí
adeante non me cambiaría.
E sabendo que
vos prazería que u vós morassedes, morasse, e que vós eu viss'e vós
falasse, terría-me, senhor, toda vía por tan
ben-andante que por rei nen
ifante des alí
adeante non me cambiaría.
Ca, senhor, en
gran ben vivería, se u vós vivessedes, vivesse, e sol que de vós
est'entendesse, terría-me, e razón
faría, por tan
ben-andante que por rei nen
ifante des alí
adeante non me cambiaría.
DINÍS, Don
[B 548/V 151]
Quand'eu ben meto femença en qual vos vej'e vos
vi, des que vos eu conhocí, Deus que non mente, mi
mença, senhor, se hoj'eu sei
ben que semelh'o voss'en ren.
Quand'eu a
beldade vossa vejo, que vi por meu mal. Deus que a coitados val, a min
nunca valer possa, senhor, se hoj'eu sei
ben, que semelh'o voss'en ren.
E quen o
assí non ten, non vos viu, ou non ha sén.
DINÍS, Don [B 550 / V
153]
Senhor, en tan grave día vos vi que non podería máis; e por
Santa María, que vos fex tan mesurada, doede-vos algún
día de mí, senhor ben talhada.
Pois
sempre ha en vós mesura e todo ben e cordura, que Deus fez en vós
feitura qual non fez en molher nada, doede-vos por
mesura de min, senhor ben talhada.
E por
Deus, senhor, tomade mesura por gran bondade que vós el deu, e
catade qual vida vivo coitada, e algún doo
tomade de min, senhor ben
talhada.
DINÍS, Don [B 572/V 176]
En grave día, senhor, que
vos oí falar e vos viron estes olhos meus! Dized', amigo, que poss'eu
fazer i en aqueste feito, se vos valha
Deus? E havede mesura contra mí,
senhor! Farei, amigo, fazend'eu o
melhor.
U vos en tal ponto eu oí falar, senhor, que non pudi depois
ben haver. Amigo, quero-vos ora perguntar que me digades o que poss'i
fazer. E havede mesura contra mí,
senhor! Farei, amigo, fazend'eu o
melhor.
Des que vos vi e vos oí falar, non vi prazer, senhor, nen
dormí nen folguei. Amigo, dizede, se Deus vos perdón, o que eu i faça,
ca eu non o sei. E havede mesura contra mí,
senhor! Farei, amigo, fazend'eu o
melhor.
ESTEVAN DA GUARDA [B 624 / V 225]
Do que ben serve
sempr'oí dizer que ben pede: mais digo-vos de mí, pero que eu, gran
temp'ha, ben serví üa dona que me ten en poder, que non tenho que, per meu
ben servir, eu razón hei de lhi, por én, pidir o maior ben dos que Deus
quis fazer.
Ben entend'eu que logar deve haver o que ben serve de
pidir, por én, ben con razón, mais est'é tan gran ben que lhi non
pod'outro ben par seer, pois d'eu ben servir üa dona tal por lhi pedir ben
que tan muito val sol non no dev'en coraçón poer.
E, meus amigos, quen
ben cousecer o mui gran ben que Nostro Senhor deu a esta dona, ben certo
sei eu, se houver sén, que ben pode entender que, per servir, quantos no
mundo son non deven sol põer en coraçón que pedir possa en tal ben
caber.
Por end'a min convén, querend'ou non, de servir ben en havendo
razón, que, per servir, haja ben d'atender.
ESTEVAN FAIÁN [A 240 /
B 428 / V40]
Vedes, senhor, quero-vos eu tal ben qual maior posso no
meu coraçón. E non diredes vos por én de non? Non, amigo, mais direi-me
outra ren: non me queredes vós a mí
melhor do que vos eu quer', amigu'e
senhor.
U vos non vejo, non vejo prazer, se Deus me valha, de ren,
nen de mí. E non diredes que non ést'assí?" Non, amigo, mas quero-mi al
dizer: non me queredes vós a mí
melhor do que vos eu quer', amigu'e
senhor.
Amo-vos tanto que eu mui ben sei que non podía máis, per bõa
fe. E non diredes que assí non é? Non, amigo, mais al me vos
direi: non me queredes vós a mí
melhor do que vos eu quer', amigu'e
senhor.
ESTEVAN FERNÁNDIZ DE ELVAS [B 618 / V 219]
Ouc'eu
dizer üu verv'aguisado: "que ben e mal sempre na face ven"; e verdad'é,
per com'end'a mí avén düa dona, u tod'est'hei osmado, ca de quanto ben na
sa face vi ven end', amigos, tanto mal a min, per que o verv'en meu dan'é
provado.
Da sa bondade e seu prez mui loado e sa mesura, nen do seu
bon sén non mi ven mal, mais doutro mui gran ben que eu, amigos, polo meu
pecado na sa fremosa face conhocí; por quanto mal end'a min ven
d'alí está o verv'en meu dan'acertado.
De masel'e grand'afán e
cuidado e gran coita que m'aficado ten, de tod'este a min non fal ende
ren, por qual doaire (quan ben apostado!) na sa face fremosa
conhocí con gran beldade, amigos, e assí en meu dan'é o
verv'afaçanhado.
E des entón, amigos, entendí que este vervo, que eu
sempr'ouví, é con verdad'en meu dan'acabado.
ESTEVAN PÉREZ FROIÁN
[B 923/V 511]
Senhor, se o outro mundo passar, assí com'aqueste pass'e
passei, e con tal coita, com'aquí levei e lev', eno iferno hei de
morar por vós, senhor, ca non por outra ren, ca por vós perço Deus e sis'e
sén, quando vos vejo dos olhos catar,
atán muit'aposto, que non ha
par; e ja me trabalhei de os cousir e comecei logu'entón a riir e er
filhei-me logu'i a chorar, como homen desemparado d'Amor e de vós, ai
fremosa mia senhor, non sei como esto podess'endurar!
E ja que vos no
iferno falei, senhor fremosa, e na coita d'aquí que por vós hei, vedes
quanto entend'i, e quanto é daquesto mui ben sei que alá non podería haver
tal coita qual sofrí, tan descomunal, e sofr', e nunca por vós
acorr'hei,
ca vedes, mia senhor, porque non lo hei: porque fez Deus
vosso corpo atal en que nunca pode home veer mal, nen saberá, mais eu gran
pavor hei que vo-lo demandará por min Deus, pois eu morrer, ai lume destes
meus olhos, que sempre máis que min amei.
ESTEVAN TRAVANCA [A
185]
Pois m'en tal coita ten Amor por vós, dizede-me,
senhor, que vos non doedes de
mí, en que grave día vos
vi que vos non doedes de mí?
E pois m'el
en tal coita ten por vós, ai meu lum'e meu
ben, que vos non doedes de
mí, en que grave dia vos
vi que vos non doedes de mí?
Ai coita do
meu coraçón! Dizede, se Deus vos perdon, que
vos non doedes de mí, en que grave dia vos
vi que vos non doedes de mí?
Ai lume
destes olhos meus! Dizede-mi agora, por
Deus, que vos non doedes de
mí, en que grave dia vos
vi que vos non doedes de mí
FERNÁN
FERNÁNDEZ COGOMINHO [B 362]
Ai mia senhor, lume dos olhos meus! U vos
non vir, dizede-mi, por Deus, que farei eu, que
vos sempre amei?
Pois m'assí vi, u vos vejo, morrer, u vos non vir,
dizede-m'üa ren: que farei eu, que vos sempre
amei?
Eu, que nunca outren soubi servir senón, senhor, vós e, u vos
non vir, que farei eu, que vos sempre
amei?
FERNÁN FERNÁNDEZ COGOMINHO [B (366bis)]
Veeron-m'ora
preguntar meus amigos, por que perdí o sén; e dixi-lhis assí, ca o non
pudi máis negar: a mia sobrinha mi
tolheu o sén, por que ando sandeu.
Quen
ben quiser meu coraçón saber, por que ensandecí, pregunte-me, ca ben
logu'i lhi direi eu assí entón: a mia
sobrinha mi tolheu o sén, por que ando
sandeu.
FERNÁN FIGUEIRA DE LEMOS [B 46]
Ai mia senhor,
sempre'eu esto temí, des que vos vi, que m'oi de vós avén: irdes-vos vós,
e ficar eu aquí, u nunca máis acharei outra ren de que eu possa
gasalhad'haver, nen me de vos faça coita perder.
Coita, de pran, ja eu
non perderei e non m'atrevo sen vós a guarir, e sei de fix que
ensandecerei. Pois eu de vós os meus olhos partir, e vos non vir u vos
soía veer, nunca me Deus leixe i máis viver.
Ca vos vi eu por meu mal,
mia senhor por vós haver ja sempr'a desejar; e perdud'hei gasalhad'e
sabor de quanto ha no mundo, sen amar: tod'esto mi vos fezestes
perder. Fez-me vos Deus, por meu mal, ben querer.
Por meu mal foi,
pois que vos ja sempr'eu haverei ja eno meu coraçón a desejar; e nunca
máis do meu cor perderei mui gran coita, que non veerei ren que mi possa
prazer, ergo se vir a min por vós morrer.
FERNÁN GARCÍA
ESGARAVUNHA [A 119/B 235]
Quan muit'eu am'üa molher non o sabe Nostro
Senhor; nen ar sabe quan gran pavor hei hoj'eu dela, cuido-m'eu; ca, se
o soubesse, sei eu ca se doería de mí, e non me faría assí querer ben a
que me mal quer.
Pero que dizen que negar non xe lhe pode nulha
ren que el non sabia, sei eu ben que aínd'el non sabe qual ben lh'eu
quero, nen sab'o mal que m'ela por si faz haver; ca se o soubesse,
doer- s'-ía de mí, a meu coidar.
Ca Deus de tal coraçón é que,
tanto que sabe que ten eno seu mui gran coita alguén, que logo lh'i
conselho pon. E por esto sei eu que non sab'el a coita que eu hei; nen
eu nunca o creerei por aquesto, per bõa fe.
FERNÁN GARCÍA
ESGARAVUNHA [A 126 / B 241]
Punhei eu muit'en me quitar de vós,
fremosa mia senhor, e non quis Deus, nen voss'amor; e poi-lo non pudi
acabar, dizer-vos quer'eu üa
ren, senhor que sempre ben
quige: «ar sachaz veroyamen
que ie soy votr'ome lige.»
De querer
ben outra molher punhei eu, ha i gran sazón, e non quis o meu
coraçón; e pois que el nen Deus non
quer, dizer-vos quer'eu üa
ren, senhor que sempre ben
quige: «ar sachaz veroyamen
que ie soy votr'ome lige.»
E mia
senhor, per bõa fe, punhei eu muito de fazer o que a vós foron dizer, e
non pud'; e, pois assí é, dizer-vos quer'eu üa
ren, senhor que sempre ben
quige: «ar sachaz veroyamen
que ie soy votr'ome lige.»
FERNÁN
GONÇÁLVEZ DE SEAVRA [A 210]
Gran coita sofr'e vou-a negando; ca non
quis Deus que coita sofresse que eu ousasse, mentre vivesse, nunca dizer;
e por aquist'ando maravilhado de como
vivo en tan gran coita com'hoj'eu
vivo.
E esta coita, de que eu jaço cuidando sempre, des que me
deito, pois me levo, sol non é en preito, que cuid'en al; e por én me
faço maravilhado de como
vivo en tan gran coita com'hoj'eu
vivo.
Ben sei que home sol non m'entende qual coita sofr', e como
coitado eu viv'hoje, nen ést'home nado que o soubesse, que non fosse
ende maravilhado de como
vivo en tan gran coita com'hoj'eu
vivo.
E non o ouso dizer, cativo! De máis, desejo mia mort', e
vivo!
FERNÁN GONÇÁLVEZ DE SEAVRA [A 214]
Se hei coita, muito a
nego ben, pero que m'hei a do mundo maior por vós; mais hei de vós tan
gran pavor que vos direi, mia senhor, que mi
avén: hei gran coita; de máis hei a jurar
que non hei coit'a quen me én
preguntar.
A vós non ous'a gran coita a dizer que hei por vós eno meu
coraçón; e con pavor, assí Deus me perdón, que hei, senhor, de vos pesar
fazer: hei gran coita; demais hei a
jurar que non hei coit'a quen me én
preguntar
FERNÁN GONÇÁLVEZ DE SEAVRA [B 390 (e 389)]
Muitos me
preguntan, per boa fe, preguntas que non devían fazer, que lhes diga por
quen trob', ou qual é. E por én hei a todos a
dizer ca non saberán quen é mia
senhor, per mí, en tanto com'eu vivo
for.
En lho dizer non sería mia prol; e eles, pois, mi o terrían per
mal, se lho dissesse; e des i per fol me terrían; e digo-lhes eu
al: ca non saberán quen é mia
senhor, per mí, en tanto como'eu vivo
for.
E que han consigo de mi aficar que lhes diga qual é a senhor que
hei? E en al deverían a falar, que sería máis sa prol; e
direi ca non saberán quen é mia
senhor, per mí, en tanto com'eu vivo
for.
FERNÁN PADRÓN [A 285 / B 976 / V 563]
Se vos prouguess',
Amor, ben me devía cousimento contra vós a valer, que mig'havedes filhada
perfía tal que non sei como possa viver sen vós, que me tëedes en
poder e non me leixades noite nen día.
Por esto faz mal sén quen s'en
vós fia, com'eu, que houvera end'a morrer por vós, Amor, en que m'eu
atrevía muit', e cuidava con vosc'a vencer a que me vós fezestes ben
querer; e falistes-me u vos mester havía.
E por aquest', Amor, gran
ben sería, se eu per vós podesse ben haver de mia senhor, ond'eu ben
havería sol que vos end'houvessedes prazer; mais vós, Amor, non queredes
fazer nulha ren de quant'eu por ben terría.
E de bon grado ja m'eu
partiría de vós, Amor, se houvess'én lezer, mais acho-vos comigo toda
vía cada u vou por me vós asconder. E pois sen vós non posso
guarecer, se me matassedes ja, prazer-m'-ía.
FERNÁN PÁEZ DE
TAMALANCOS [B 77]
Vedes, senhor, pero me mal fazedes, mentr'eu viver,
ja vós sempre seredes, senhor fremosa, de mí
poderosa.
Pero me mal fazedes cada día, mentr'eu viver, seredes toda
vía, senhor fremosa, de mí poderosa.
Per
como quer que vós de mí façades, mentr'eu viver, vós quer'eu que
sejades, senhor fremosa, de mí
poderosa.
|