BVG Atrás Índice de Páxinas |
A escrita do silencio-Antoloxía persoal |
||
|
A escrita do olvido. Siléncios e conversas de inverno |
v1cesareosanchezantoloxia001.html
SILÉNCIOS E CONVERSAS DE INVERNO
A cantiga da fontela,
leal compañeira
do vento tolo
chora o paso dun fusilado.
O sangue
fai vermella
a água
que colleu a gavia
pensando fora un atallo
O orvallo
pediu luz
para se trocar
no Arco da Vella
Águas a treu
nas brétemas
dos teus peitos
ancorados
nos piñeiros
na ondaxe xangal de neve.
Deusa do sal
da caracola das galáxias,
tingue-me de sudes
nas seituras.
Nas vendimas
do teu mosto
afoga-me,
e ébrio hei cair
polos camiños do retorno.
Sombras sen corpo nascen,
medran e reproducen-se
ás escuras.
Unha frauta, ao lonxe,
crava notas no asfalto,
ás escuras.
Un home chora,
ás escuras.
Muller dos mil amores
nun leito baleiro, frio
ás escuras.
Unha roseira afoga
na sua, maceta,
ás escuras.
Un home de botóns dourados,
durmiña o seu sono mercenário,
ás escuras.
Limpa-se un fusil,
ás escuras.
Esquelete deitado
na agulla
dos pararraios, agromando
polas fendas do tellado.
Os anacos de papel
nun remuíño
fixeron-se pétalas
da rosa,
na segunda costela.
Pediu conversas
coa nuve
co vento,
e un pouco de alento
para a sua pelve.
- Sobe
Sobe
que non falo con conceitos -
Respostou-lle un morto
camiño dos areais.
Escoitade a flor:
os xineceos estouran
nesta sede mariñeira.
Deitan-se as espigas
polo peso
de froitos
e oracións solares.
Polos tres ollos da ponte,
falan-nos
de mel
de leite vexetal,
e eu puxo
polas andas
do príncipe horizontal,
andoriña deitada
acarón do formigueiro.
Dos baleiros chorosos,
cheios
leva os ollos.
Dos ceos
celulares
falan
as reixas da sua gaiola
consciente.
Cego
obediente
bon garda,
crego
da oración consentida,
esvaída
polos puntos e comas
da mensaxe,
feito no vapor condensado,
no rio de sal
afogado
nos xuncais
da sua canle,
monseñor.
Misturando fel,
envexa
e duas follas de loureiro
das coroas póstumas.
O espectro
trocou-se ledamente
en mercader.
Cercenou
ventos leviáns
para sementar unha befa
nunha nuve
- que coseu-
pediu-lle o dia
un petón
para nos pechar os angueiros
da vida.
E o pan
a pedra desangrada
furou a frecha
e o seu corpo
que non coñeceu
máis que verbas irtas
de pensamentos avarentos
O dia abafado,
vencido
pola nuve,
busca o colo
da pousadeira.
Chamavan nas portas
e saían
pranguedeiras
cunha gofaina de bimbio.
A pantasma calava
tras o buraco da pechadura
coidando non espertar
coas suas cortinaxes de veludo
ao papagaio sonolento.
|
© 2006 Biblioteca Virtual Galega |