A escrita do silencio-Antoloxía persoal

 

A escrita do olvido. Siléncios e conversas de inverno

Páxina Seguinte

v1cesareosanchezantoloxia001.html

SILÉNCIOS E CONVERSAS DE INVERNO




A cantiga da fontela,
leal compañeira
                         do vento tolo
chora o paso dun fusilado.
O sangue
               fai vermella
a água
          que colleu a gavia
pensando fora un atallo
O orvallo
                    pediu luz
para se trocar
                         no Arco da Vella










Águas a treu
                    nas brétemas
                                        dos teus peitos
ancorados
                              nos piñeiros
                              na ondaxe xangal de neve.

Deusa do sal
                         da caracola das galáxias,
tingue-me de sudes
                                   nas seituras.
                                             Nas vendimas
do teu mosto
                                   afoga-me,
e ébrio hei cair
                                   polos camiños do retorno.










Sombras sen corpo nascen,
medran e reproducen-se
                                                  ás escuras.

Unha frauta, ao lonxe,
crava notas no asfalto,
                                                  ás escuras.

Un home chora,
                                                  ás escuras.

Muller dos mil amores
nun leito baleiro, frio
                                                  ás escuras.

Unha roseira afoga
na sua, maceta,
                                                  ás escuras.

Un home de botóns dourados,
durmiña o seu sono mercenário,
                                                  ás escuras.

Limpa-se un fusil,
                                                  ás escuras.










Esquelete deitado
                                        na agulla
dos pararraios, agromando
polas fendas do tellado.
Os anacos de papel
                                             nun remuíño
fixeron-se pétalas
                                   da rosa,
na segunda costela.
Pediu conversas
                                   coa nuve
                                   co vento,
                         e un pouco de alento
para a sua pelve.
 - Sobe
 Sobe
 que non falo con conceitos -
Respostou-lle un morto
camiño dos areais.










Escoitade a flor:
                                        os xineceos estouran
nesta sede mariñeira.
                                   Deitan-se as espigas
polo peso
                              de froitos
                                             e oracións solares.
Polos tres ollos da ponte,
                                                       falan-nos
de mel
de leite vexetal,
                                   e eu puxo
                                                  polas andas
do príncipe horizontal,
                                             andoriña deitada
acarón do formigueiro.










Dos baleiros chorosos,
                                        cheios
leva os ollos.
                    Dos ceos
                                   celulares
falan
     as reixas da sua gaiola
                                             consciente.
                              Cego
                                        obediente
bon garda,
                    crego
                              da oración consentida,
                                                       esvaída
polos puntos e comas
                                        da mensaxe,
feito no vapor condensado,
no rio de sal
                    afogado
                                   nos xuncais
da sua canle,
                         monseñor.










Misturando fel,
                         envexa
e duas follas de loureiro
                                   das coroas póstumas.
O espectro
                    trocou-se ledamente
en mercader.
                         Cercenou
                                             ventos leviáns
para sementar unha befa
                                                  nunha nuve
- que coseu-
                         pediu-lle o dia
                                             un petón
para nos pechar os angueiros
                                                  da vida.
E o pan
a pedra desangrada
furou a frecha
                         e o seu corpo
que non coñeceu
máis que verbas irtas
                              de pensamentos avarentos










O dia abafado,
                         vencido
pola nuve,
                    busca o colo
da pousadeira.
Chamavan nas portas
                                        e saían
pranguedeiras
                         cunha gofaina de bimbio.
A pantasma calava
                              tras o buraco da pechadura
coidando non espertar
                         coas suas cortinaxes de veludo
ao papagaio sonolento.










 

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega