A escrita do silencio-Antoloxía persoal

Páxina Anterior

A escrita do olvido. Antonte das salamántigas

Páxina Seguinte

v1cesareosanchezantoloxia002.html

ANTONTE DAS SALAMÁNTIGAS




Xagas
          no lombo dos mofos
fames
          no po
          nas águas
dos cervos inconscientes.

Foi procesión de cervos
                                        no espanto
e pasaron sen bruído
                                        cousas absolutas










Sereas
               nos camiños de ferro
                                                  e angúria,
Destilando

                    un tempo procesional
                     de coágulos acibeche.

Chorava o reiseñor
          polo agnus dei decapitado.










Paseamos as nosas sombras
polas brancas paredes
dun plenilúnio obsesivo.

Ourives

               das primeiras escumas
desfiañadas en lenzos.

A história
               negara-se
tres veces.










Antonte
          nunha noite de fentos
e oucas tecido.
Baleiro de cristal
                              alumado
en ceras mariñas.

Fios de fel, matricida,
                                   deixaron-nos
no lombo das desembocaduras










Catro raiolas das nosas meniñas
                                                  suicidaron-se
no bronce dos candelabros.
                                   Nós escapamos
por entre o tecido
                              do siléncio nocturno.










Tecidos carnais.
Longas rotas
                         dos delírios.

Aquel libro.

As follas
               disolvian-me a pel
e facian-me sangrar.










Does-me aqui
                         no aberto dos espellos.
Por ter-te
               e non te tere.

Durmo de neves
                         e son
non barandais da morte.
Por terte
               e non te ter.










Lenzo das águas
                              bautismais
respirando fumes de ferro.

Hoxe, adornado
                         coa flor da laranxeira
que perfumou o lenzo
sentaras-me, miña señor,
                                        á esquerda do teu pensamento.










Pedra turba
                    concéntrica en nós,
que agardamos,
                              no triángulo lateral
                                                            dos tellados
                               na própria asfíxia.

E botamos as entrañas
                                        pola ampla boca do ventre.










Baleiro sonoro
                         inundado en pole.
Transparéncia
                         dun insónio obsceno.

Debuxo fume
                    no lombo dun paxaro
                                                       de papel.

Despois perdín a memória.










Espidos nos espellos ovais
metade ave
metade home ou muller.
Entre os dous escoavan
menceres cobrizos.

Ollavamos como viña a cinza.

Viña por ti
                    por min
                                   e foi-se
tras as cicatrices
                              do baixo horizonte.










Parede
tímpano de puñais.

Voltava cada noite
                              o homicida.










Corre a história caudalosa,
nos pasigos do esquicemento,
na opuléncia xeométrica das fontes.

Na aspersión do sangue
que falou, un após o outro
anunciamo-nos
                         ao noso nascímento.










Pregarán as azas
                                   os salmos
cando volten os vivos
do país da salmoira.

Cando na coroación
                                        das primeiras mapoulas
os acantilados decapiten
                                                  os encapuchados.










Lonxitude oval
                         duns ollos esvarando
nas hedras do castelo.

Árbores amedoñadas
                              polo monóculo noctámbulo.

Collemos a fouce
                              curva pluma de galo,
no esplendor
                         da carne vexetal.










Onda do vento
                              pousado nos teus brancos
                                                                           broslados
coa flor de Sericó.

E dormes
                    na fonte dos cabalos
sono de águas.

Mañá das leiteiras,
                                        ouvir dicer.










Quen nos pode levar
          polo atardecer
                              marelo laranxa.

Onde falan,
                    de dous en dous,
os vintecatro anciáns.
Senón os dragóns
                              os monstros semihumanos
                                                            das arquivoltas.










As amendoiras
                         puxeran flores
nas sofraxes do medo.

O paxaro carpinteiro
compuña os tecidos
                                   nervosos

dunha boneca descerebrada.










 

Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega