A escrita do silencio-Antoloxía persoal

Páxina Anterior

A escrita da luz. Evadne. Segunda parte

Páxina Seguinte

v1cesareosanchezantoloxia008.html

33



Duas papoulas sobre a neve
é no que nos tornamos:

o que lle falta ao mundo
que nos vive
como un recordo da vida
e a sua silenciosa escrita.

Arde
o branco
luminoso do dia a nascer.

Acollen-se as imaxes en ti
a reencontrar a sua realidade.
Acudo, renunciando, á tua fermosura.

Despois de te amar
e xa non poder esquecer
como perdido no azul da memória
cos meus ollos percorro
os bordes da claridade
onde estivemos
onde estás
onde estivo a sombra do teu corpo.

Amando-me
insinuas a noite das tuas pálpebras
estou a sentir o seu vacio.

A chuvia cai levemente dentro de si.

Estou a sentir
o teu estar no mundo
de cando aínda non te coñecia.










35



Desexando-nos
creamo-nos no recordo dun beixo.
Camiñamos arredor da memória
dicemos
os nosos nomes chamamo-nos
para nos lembrarmos
para regresarmos ao abrazo
onde todo é posível e de novo o amor.

Como un deus feliz e antigo
extenuado, o dia tende-se ao sol
coas suas cores suntuosas.

Amor nascido dos dias de chúva
amor nascido de tardes sen futuro
amor nascido de tardes sen pasado.
Que puro o movimento da luz
arredor do tua húmida boca deslumbrada
arredor da húmida memória
de ti
de amor
longamente a morrer
a abandonar o ser e asi vivelo.

Ao coroar a terra en siléncio
a chuvia lambe as esquinas da tarde.
Volvo ao ser se ti me amares
volvo a ser da necesidade
desmedida de existires.

Contigo o soño torna-se-me vida soñada.
Crer-te tan de verdade.










36



Dentro dos ollos teus
a eternidade
exterior ao destino

en que os obxectos
toman a sua forma exacta
e a luz as tuas cores.

Falas-me levemente ferida
de húmidos regresos.
Habitas a flor da cerdeira
a soidade da sua xeometria
Amas a sua inocencia.

Todas as que me amaron.
Es ti
todas as que amo.

Todos os que en min amas
son eu
en tránsito a ti
cara á sombra de min
onde existiche tantas veces.

Asi, posuído de ti
asi escindido
de min, amor,
todos os que en min amas son tan só
algo que nasce
da tua voz cálida e clemente.










37



A chuvia molla a tristeza
das miñas mans tristes
molla a mañá
coas suas cores de nuve.

Preso nas tuas pétalas o verán
no perfume do teu corpo.
Na iminéncia do regreso
o verán
e ti
e un silente sol
a se pór na tua pel.

Unha e outra vez me menten
os teus espellos
mais non o corpo
que ás veces te negas.
No que está escrito o siléncio
con signos invisíveis.

Estás diante miña,
sen sabelo diante miña abrazas-me
sen me pertencer.

Como en soños, vives-me
vivemo-nos
sen nos pertencer

sen corpo sen nome sen ti soño-
-me
nesta tarde agardo.
Nesta espera agardo
por ti agardo
apurando os propios límites.










39



Entrar na luz onde estivo a lua.

Que asa tan azul ten a noite azul

co seu ser de luz
cobre o rosto da terra
cun veo de branca seda.

Paisaxes do tempo lento,
imóbil
o seu imenso gris case cinza.

Á sombra sen nome dunha amendoeira
xaz o mundo
na soidade de te amar

collo para ti bolboretas de branca escuma:
luz
en min derramada.
Posuír ser posuído e entón perder-
se
no interior do teu nome
na sua efémera claridade sentir.

Sentir o adentro do teu abrazo.

Para que asi non aconteza
creas
unha e outra vez
o camiño que a ti me leva.

Nada é contigo futuro aprendido.










42



Inventa o teu ollar no meu corpo
outro corpo outro ollar.

Interpretamo-nos.
Sombra a sombra interpretamos
a noite
alada e última.

Morada efémera de palavras húmidas
que amor é
este que me desgarra
en fios de seda esmeralda.

Alguén que non eras
demora-se nas mans da tarde lenta.

Vén vamos ensinemos-lles
que es a deusa
que existe e é certa
que es luz a cubrir
de fina sombra anil os lábios
bálsamo
para as feridas
por onde se desangra de amor
o espello roto
da memória de ti
por onde se desangra o teu ser
inaccesível:

Corpo en tránsito
entre dous infinitos de dor.

E aínda agardo que poidas vir
e non sei cando.










44



Nascida dunha lágrima
a tarde morre sobre o mar

con mans antigas
recollemos a luz
recollemos a sua imaxe transparente.

O noso primeiro amor
nasce do recordo do amor.
O noso primeiro abrazo.

Baixo as suas sedas
imóbeis
dicemos o que non ten nome.

Agardo-te aqui agardo
a que sexa dito
o teu nome en ti revelado

porque cando ti veñas dirás, ferirás-
-me de vida
e non poderán ser ditos os nomes
da chuvia.

Ás veces soño
que me estás a soñar
cos teus ollos nus, de luz.

Ás veces sucumbo
baixo a pesada carga dos teus segredos
e caio
coas miñas asas
pintadas de púrpura.










46



As estrelas. De si mesmas.
Penduradas sobre a baía
as suas ébrias claridades.
Namorado do amor
del cativo
son de ti
cando non son
seducido das sombras.
En soidade sen ti
amar-te.
Aínda
que non queira
tan no adentro amar-te.

Ás tuas mans,
a máis leve carícia vén
das tuas mans
a estremecer co recordo do éxtase
do amor.

Seducido da sombra
sinto
que nada son senón
sombra
de azuis primaveras.
Nos teus brazos as palavras
nascen
para este momento bebo-as
do teu corpo
dos teus lábios bebo-as.
Palpitantes chegan amadas,
nascen
de querer nascer.










50



Pecho os ollos para te invocar
na tua cambiante luz.
Entre o dia e a noite somos: tempo interior
Unha bágoa de rocio
enche os seus espellos de recordos
os teus cabelos de siléncio

Iguais a nós
os nosos corpos abrazados
a soa luz
cobre-nos de fina areia prateada
cando o teu corpo se rompe
como un cántaro.

Recordos, auséncia, neve de marzo.
En siléncio o mar veste-se
de luz.
As estrelas perdidas na noite
ao meu camiño saen
con desoladas mans vacias.
Amar sen a que se ama
e non ser dos que non teñen nada
e nada que sexa amado.

Recollo do chan fragmentos de soños
como palavras caídas ou follas de bronce
a cor
e xa non es ti,
e a tua tenrura non é xa tenrura.
Na tua celeste voz: a mensaxeira:
Sosteño-me a soas
sen ti
a forza de non deixar nunca de te soñar.










51



Acarício os teus cabelos
no recordo da carícia,
e apenas,
comezo a te soñar
encarnas-te nunha outra
que se inícia ao soño
e non es ti
e non son eu.
Será esta infinitude o noso destino?
Ir cara ao outro de nós:
Sombras
en que cumpre a sua promesa a luz.
Seremos amor que non acaba
a fonte sen o mar?

Como a rosa
abres-te de carmin e rio
perplexa ollas-me
sobrecolles-me de novo
cando o recordo das tuas mans
me percorre
e o teu corpo parte cara ao lonxano sul.
Cando a carícia dos meus beixos
humedece os teus lábios
máis íntimos.
Cando as tuas mans me percorren
como o recordo das tuas mans.
Esposa miña
lixeira, inconstante chuvia de verán
dás a luz
no corazón que tocas.










53



As violetas florecen
e nós
e non hai corpo
desprendido do tempo
a se esconder
na cor
da primeira gota de chuvia.

Somos sen pasado
sen futuro somos só fulgor
só presente
de ti,
aínda amada
que non queres recordar
que non queres amañecer.

É noite de lua
choven sen fin cálidas flores de cerdeira
brancas
abren-se nos areais
e esquezo quen son e por ti chamo:

Vén, amemo-nos.
é o que de nós ficará
desde o olvido:
Lágrimas de sombra
no teu rosto de porcelana azul
e o que son
e o que non son.

Nos beixos que che dou
a vida abre a sua corola
para que non morra sen idade o instante
de ollos canela.










55



Apaga-se o dia
os teus ollos enchen-se do celeste:
temerosas bolboretas.
Abrazo-te
en siléncio. Un dia máis desperta en min
a memória daquela flor de dor
de cinza.
Gravo palavras de amor no crepúsculo
que se extingue
á claridade dos teus ollos digo-as
e ninguén saberá como
sinto nascer
a música: o inasível siléncio
e ninguén saberá como te sinto nascer.

Ah quen me salvará de existir
na tua pel
tecida con palavras miñas.

A lua interpreta coa sua luz a auséncia.
Interpreta a dor
das palavras
iguais por dentro ao siléncio.

Tan de menta digo
un antigo pensamento:
necesitas, tan de neve a cor do acontecer
necesitas tomar conta
de que en verdade existes
e cobres
o meu corpo da tua voz húmida e lenta
no descer até o xemido.










57



Esvaciamos as palavras de son
e son paxaros
a voar nuves de fume limón
brillos de palabra preciosa.
Meu fuxidio amor
de ti e de min fuxidio.
De amor digo-che.
Bebo-te de amor carmesin
e a tarde entra en min
e eu nos segredos da luz desta tarde.

Nesta tarde
do corazón de maio

fica-nos gravado
o noso último segredo.
O espello asegura-me
que estás aqui
negando-te á distancia
fai mudos sinais
de fuxidia luz.
De ti e de min fuxidia
Somos quietude
o vento move os cabelos da noite.
Creamos entorno nosa
un outro mundo con outra xente.

Chegas e o teu corpo fai-se presente
perdurável.










58



A ti me entrego e son un deus
ferido de fulgor.
A ti me entrego temeroso.
Dos soños e a sua máscara de cinza.
A tarde fecha as suas flores
e chega logo o vacio
da auséncia
da aurora a me separar dos teus lábios.
E son un anaco de atardecer
a viver unha vida imortal
a existir
en ti
e ali onde non vive ninguén.
E parto de novo
a me ollar nos teus ollos
a derrubar o distante
a che traer o aroma das laranxeiras.

Mollados en chuvia silenciosa
os nosos corpos abandonan-se
ao abrazo.
No seu branco leito de sombra
dorme a lua.
Atravesado pola miña soidade
deixo en ti carícias
chego
ao teu fondo nu de ti mesma,
onde sobrevivo
enganando-me
negando
enganando o evidente.










59



O dia arroxa-se aos teus pés
desnuda-se das horas
desnuda-se de anécdotas
pon-me a salvo dos teus ollos
construi a miña idade
e eu
poño-me a salvo nos teus ollos.

Cando, gume da espada, o tempo
multiplique a tua beleza
contemplarei
a miña rota imaxe
no espello da branca parede.

A tua voz atravesa o meu corpo
como ave branca
na perplexa pureza do seu voo

trae o teu perfume
vén a se pousar na tua luz
cegadora, anegada de amañecer.

Interrogo-me en ti
no desamparo dos teus ollos
porque me descoñezo.
Tomo-te pola man e digo-che
por que determinas o meu destino
fas
o meu rosto tal e como era
antes de te nascer
antes de me arrincar
á noite negadora
do que non ten corpo nen imaxe.










60



Apenas te digo
e entre das nuves
cai
a tarde lenta e sen límite
de muda luz, dorida.

As miñas mans
trazan a tua própria sombra, que me dás,
tua
a forma do teu corpo
dentro da luz
que non deixa ser miña
a luz
que aniña na memória deste verán
como un paxaro transparente

Fecho os ollos
escoito o teu corazón latir dentro do latexo.
Que negar
para te amar miña?
roubas-me a min dás-te
e dás-me a morte

dás-me a luz
e dás-me o tempo violeta.
Tendes-me os brazos.
Ausente de min
temo perder-me no ardor
e temo
e temo sentir-me
anterior ao morrer
e sen ti non ser máis que siléncio
nas tuas pupilas.










62



Atardece no espello da tarde
de mans violeta.
Vexo-te partir sendo
a tua beleza.
A beleza a se asombrar no teu rosto.

Azuis claridades azuis
habitan o ser do dia
a memória
de cada unha das suas horas
e os seus fragmentos incendiados.

Quixera non amar
e os meus beixos
van-te creando eternamente
un a un
beixos idos
a se encontraren no teu sorriso.

Traio o amor
na flor dos meus lábios
o eco calado dos beixos
o rumor das carícias.
O siléncio máis branco e máis carmin.
Chego a ti e perdo-me
e non sei onde estou infeliz
e alma e corazón fican
ao ser de ti
e non te vexo
e non sinto os meus ollos
a beber a luz
dos teus.










63



Sentindo recordamos.

Baixo a chuvia,
Maio camiña através do tempo
e a suas claridades sepia.

Anoitece nos teus ollos
e a lua rola polos tellados.

Revelación de ti
aínda non acenden
as suas prateadas escamas
as estrelas,
de mollada luz molla-nos
de sombra
Contigo perdo-me
nas tuas pupilas
transparentes nos meus soños
e só a memória
abre os seus ollos
a dias vindeiros, tan cálidos

Ven, regresa sen olvido
do meu corpo
que consola
só na ideia de te ver.
Escoito os teus pensamentos:
As lágrimas das violetas.
Es do meu gozo e da miña dor.
Será verdade
que estás aqui
e que quizais me queres.










64



Dos teus ollos sobrecollido
escrebo en soidade
palabras nuas
sobre o teu corpo escrebo
recordos do amor
sen me importar o mundo
e o seu ser venerado.

Amor, doio-me sen morte.

Todo vive de ti en min
tamén o saber que te podo soñar
nos corpos
que algunha vez amei.

No centro celeste da luz
a tarde.
Os teus ollos
din-me, querendo-me,
que es verdade.
Pingotas de chuvia
nas cinzas do dia
no seu rosto adormecido
esplenden.
Na tarde florece a primavera
na árvore a tarde florece
na sua luz última.
Se non fose nos teus poemas
a onde iria hoxe a me esconder
coa miña luz e os seus fragmentos feridos.










65



A luz é xa xeoloxía da luz
que foi esta mañá
sobre das laranxeiras.

Incandescentes amarelos
verticais nascen multiplican-se
na liña do chan
a palpitar de nós
as palabras de amor.

Non poder achar en ningures
a paz
cóncava e surprendida
de te amar.
Aprendo o ser
a regresar á infinita quietude.

Coa tua auséncia vés
e tamén comigo
es
en segredo
dás-me a flor
dás-me a min dás-me a dor de alma lila.
De amor algo á vida sen ti
sen os dias
secretamente compartidos.

Para ti e para min
o dia bebe nun cálice de adormideira
o zume da luz.
Ás veces cando te soño
dis-me que é posível.










66



O relóxio crea as horas,
as estacións crean a efémera escrita
da memória.
Instantes de amor debuxo
na traza
horizontal do branco mármore
da páxina

debuxo o teu sorriso
cos meus dedos de chuvia manseniña
debuxo un vento do mar.

O relóxio nega o tempo do relóxio
esa fraxil claridade
a nos cobrir
cos seus lenzos de orballo.
Intanxíveis
como figuras de soños
como recordos do amor.

E a quen leo versos
ebrios de ti
e non sei do dia e non sei da noite.

Digo-te non deixes
á nosa existéncia o enxendramento
dunha estáncia
vacia
onde non estivemos nunca.

Digo-che non te vaias e van-se
as nosas sombras
e non nos deixan se te alonxas.










67



Reflectido nas pupilas da chuvia
beixo os teus ollos e non
beixo
senón a tua imaxe reflectida.
Con siléncio polimos a luz do dia
até a transparencia.
A tua imaxe
e o seu dobre de sombra
chaman-me
unha e outra vez me chaman
cando marchas
e fica mudo o corpo e nasce outro
de anoitecida voz
e perdo-me en soidades.

Posuir a tua imaxe
como por vez primeira posuí-la
Delgada luz
lembro-te anterior a ti
e lembro
a húmida respiración
dos teus beixos
como nuve no azul.
Como dourada areia entre os dedos
verquen-se os dias.
Escoito a tua voz
coma unha sombra de voz.
No eternamente da noite magoa-me
a tristeza dos teus ollos.
E non son nada
se non podo soñar para, ti toda,
a luz.










68



Perplexo atopo un fragmento de recordo
e o seu contorno sépia:
O soño cai no soño infinitamente.

Estás aí, ficas imóbil
exalando outro ser
e o siléncio da luz e o seu invés
como me ama e beixa a tua boca
e o seu idéntico son.

Ás veces sucumbo
baixo a pesada sombra
dos meus soños.
Esvara a tarde
ao longo do teu corpo.
Pasan os barcos, as nuves.
Pasa para nós o dia, a estación
da palavra,
con que te acarício.
Palavra escrita en cada gota de rocio.
E son eu e es ti
e nas mans un longo olvido.

Amar-te no máis aló do presente
inalcanzável
polo gume vés
desfas-me na tua cor
de íntima lua
e son o teu regreso.
Vivo das sombras dos teus beixos
da beleza que interpós
entre ti e min.










69



Este siléncio
tan sen piedade
impalpável esvai de toda forma e memória
así es na beleza
cando te desnudas de min
e viaxas a outros lugares do teu corpo
que non podo amar.

Son o que te vive
o que de novo retorna ao ser
de onde nunca parto.

O mar prepara-se para anoitecer.

De amor e desasosego
de ópalos incendiados
os meus ollos calan tristes de máis tristeza
preguntan tristes
viven de agardar.

Abrazados celebramos a chuvia:
amado que contén á amada.

Amante que se sabe do amor
vivo de esquecer
os teus segredos: a sombra
que me traspasa co seu nada.

A tarde
reflecte a tarde nos teus ollos.
Con palavras ausentes
con rotas imaxes
compoño este último verso.










70



O branco dos lírios perde-se
no máis aló da sua branca luz.

Perdido nesta parte do meu ser
perdo o meu nome, todo
o que hai en min
perdido.

Envolves-te nos meus brazos
desnudo-te lentamente dos meus soños.

E a lua
espella os meus recordos de amor
e voa
con gran siléncio destes ceos.

Parto en dous as imaxes
cunha enorme daga

fican-me apenas nos dedos
sombras oblícuas
como dourado po de bolboretas

e entre unha imaxe e outra imaxe
bebemos o entardecer
a sua voz
e muda luz a se reenxendrar en min.

Sen ti, sen min,
quen amará este amor:
No recordo do amor,
fuxidios.










Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega