A escrita do silencio-Antoloxía persoal

Páxina Anterior

A escrita da luz. Evadne. Primeira parte

Páxina Seguinte

v1cesareosanchezantoloxia008a.html

EVADNE




1



Sabes? Somos a certeza
Somos o tempo a se abrir en forma de dália.

No oriente do ser
somos
a interioridade da creación.

Amamo-nos. Desposuímo-nos.
Adormecemos
no siléncio intacto
do abrazo dos nosos corpos
e somos
luz
lixeira-
mente dispersa en tarde clara.
A luminosa vibración do antes da neve.

O intanxível somos
e transgredimos
o presente da auséncia:
o sencentro azul do espello
porque somos
ou quizais non somos
a lua
varada na branca areia:
Fina chuvia de primavera.

Un soño
dentro doutro soño
soña
creaturas de soño, e nós, soñando-nos
somos
antigas formas de escrita: a sua secreta claridade.










2



A luz fai-se
e fai-se tempo e fai-se a tarde

de onde chegas,
amorosa.
Un vento cálido abraza-me
e unha nuve dourada de canela e vímio.

Entrego-me negando-me. De amor
toma-me
neste inexistir.
De amor

as ondas de escuma fan
a branca meia-lua e eu pinto na própria pel
grandes soños
xardins de luz dourada e vímio
creaturas de sombra e da noite
palavras apenas pronunciadas.

De ti son toma-me
neste lento nascer da auséncia
e a sua brancura infinita.

De amor toma-me
e con aceite de nardo a ti consagra-me

e coa chama da lámpada sagrada nos azuis
ilumina a tarde
de púrpura e azafrán
e a min
de amor toma-me.










3



Andoriñas de lá,
de brancas asas estendidas
sobre dos campos de papoulas as nuves,
sen destino.

Xullo
de cálidos liños cobre o teu corpo
de lilas
e de ti toma
unha lágrima de luz
para o seu esplendor.

A lágrima soña siléncios magoados.

A tua voz
ao te inventar
morde-me a boca de papel de seda.

Ah o teu centro incandescente.

Cos meus dedos
na clara luz húmida da xanela risco sulcos
de clara luz
na areia do mar risco sulcos
e ali semento
delgados azuis no infinito semento

e o son das palavras que che digo no amor
e en ti fan-se.
Da beleza
xemen lentas doces no límite.










4



Nuve enovelando-se
nos botóns da tua camisa, de seda
a luz.
Rendida polos soños:
a luz
e un vento do sul
da vida evocador dela cativo.

Es a que viveu o teu pasado?

De porcelana a morte lila da pálida boneca
que non morre
o seu corazón de vidro.

Es para ser o soño que hoxe toco
a revelación
que de si toma a forma.

Falo-lle aos teus ollos
e a tua imaxe vai nascendo-te
para que cumpras na beleza o teu destino.

Escoito amañecer no mundo:
un son lonxano, de si.
Es a luz
a escoitar como o mar amañece:
Onde vaias:
Onde mores.
Da luz
os teus soños serán os meus soños.










5



Ás cinco da tarde
é Novembro
despois de tanto tempo.

Na sua inocéncia
o teu corpo vive
de esquecer todo, todo.

De ti morres
de tanto non morrer: De min.

Como un sol
atravesas a sombra do teu corpo
en que ás veces
me perdo.
Resgatas-me
para unha nova ilusión da luz
gañas-me
outra vez para a vida do indicível.
Reflectes-me na palma da tua man
Les-me.

Secretísima lágrima
cai a luz sobre as tuas meixelas.
Cai sobre si
o sosego do teu ollar
silencioso orballo de luz tan branca.
Que fonda existéncia
alberga
o olvido nas extremidades da tristeza.










6



Esta noite de dourados vacios non existe.

Chego cos meus dedos non visíveis, pensativos,
a acariciar os teus ollos:
adormecida morada da luz:

creas as tristes formas do olvido.

Para me amar revelas-te a min
nos misterios
do amor,
se acaricio o teu corpo
perfumado de min, da miña auséncia.

Este branco cuarto vacio non existe.

Verco unha solitaria lágrima
e asi firo a escuridade.
Verco unha lágrima á luz da lua
para ferir a miña soidade.

Amamo-nos arrolados polo mar
até esquecer os nosos corpos.

A chuvia crea a tarde desta luz.
Dentro da distancia crea

o siléncio dos teus ollos.

Como unha estrela ou sol de seda no profundo
para me amar revelas-te na tua luz.










7



A escrita da luz
demora-se
nos irisados ollos
das andoriñas
Con qué alelis?
Con qué lilas?
Con palavras
palidísimas
coas sombras
das palavras
acollemos
a cálida noite
mensaxeira
dos perfumes.
Buscamos
un breve templo
para nos entregar
á deidade
e somos do amor
duas sombras
fundidas
nun só corpo
nun só delirio.
Beixo a beixo
nascemos
carícia a carícia.
Enxendramo-nos
de nos querer.










8



O siléncio do mundo reflecte-se
no siléncio do teu corpo
e luz
adormecida chega na sua lenta pureza
a povoar os teus lábios os teus ollos
e eu amo-te
cando na rosa bebes o rocio dos meus beixos
e doio-me de te amar.

Ah, ninguén me salve
do teu corpo sen corpo.

Ollo-te e, ás veces, non me abrazas cos teus ollos
e escrebo poemas para ti de amor
cando me doio de te amar.

Dou en siléncio o teu nome a corpos figurados
eu, sen ti, da sombra
e soño-te e de novo chegas e tomas
unha lágrima de perfume e unxes o meu corpo

e ninguén me pode salvar
de arder en secreta chama

de arder na delgada luz que o teu corpo tece
de aniñar no teu ventre de labrega e xasmin

e descer ave de branco voo e aleli
na carícia descer e longamente
de ti morrer.










9



Dentro do espello busco a tarde.
De sombra
lonxana volves-te
cercana bolboreta e azul e malva.

A espera é unha asombrada cor
saturada de brancos
de siléncios.

Son eu quen por ti chama
e a min chegan
os teus pensamentos cun pequeno sol na man
acarician-me
nos ramos recén-floridos da tarde lenta

O tempo pasa e só.
No amor permaneces.
Nos lábios das papoulas no cheiro a relva
deste verán.

Unha liña sinuosa
e doce e amarga
separa as tuas palavras
das miñas
palavras ou fragmentos de paisaxe
no espello.
Azuis creaturas as tuas palavras:
os signos
que governan o noso destino.
Elas din-me que non tardarás.










11



Oferendo-te
a luz que agora cai
que ha volver
e cair
e non será triste.
Oferendo-te
nesta cuncha mariña
a tarde que contén.
O fulgor de branco nacre
asombrado nos misterios
da tua beleza.

Na glória dos sentidos
oferendo-te
o canto do poema
que a ti escrebo.
Oferendo
o siléncio que conten o soño
cando abro os ollos
e busco a tua presenza.

Es o que serei
amando-te: No sen límite:
Interior da tua forma.

Ferido pola sombra
ferido pola luz.
Oferendo-
-te
desde o linde mesmo de ti: de min:
O mundo.










12



Oio pasear as sombras sen pasado
baixo a neve do luar

como un son lonxano caen
ingrávidas leves tremen

as horas como animais de húmidos ollos
melancólicos, acarician o meu corpo.

Coas suas cores feridas,
entre ti e mais eu a chuvia vive-nos a vida.

O corpo desta noite povoa-se de recordos
camiño do lonxano sul.

Choven lágrimas de luar
sobre as brancas pétalas dunha noite en vela.

É marea baixa. Es o recordo desta luz.
Recollo unha flor cortada pola tristeza

e cálidamente lle falo palavras de amor
que só a ti digo.

Interroga-se nos espellos do olvido o rio
e eu coma el ando errante

de corazón a corazón
no propio corazón errante.










14



Os meus ollos peden os teus
en siléncio interior.
Todo perece sen o teu ollar.
Ébrio da tua eséncia
escrevo versos
digo-che segredos,
no éxtase
fóra de todo tempo.
Transfigurado o verán
arredor do teu corpo,
mede a luz
entre o mencer e o meio-dia.

Toma a forma dun abrazo
dunha nuve pequenísima.
Canta como merlo azul.
En auga lenta remansa.

Apuro na tua boca
a tarde secreta.
Agardo da tua boca
o doce beixo.
Bebo dos teus lábios
o adolescente reino
da tristeza
e de azahar embriagado
caio ferido
como paxaro de auga
e asi fago que a noite
de luz me desangre.










15



Luminosamente exactos
un dia e outro.
Un rosto e outro
e o amor, amor meu,
e un pano violeta

finxen o teu rosto
esta luz, a primavera, as rosas.

Na pálida parede a lenta soidade
asombrada de azuis
espella a tua lonxania
o voo imóbil
deste aqui e agora.

Abandonada de si
a tristeza escrebe con xiz laranxa
na pálida parede.
Doi. Acalma.

No seu irreal existir
pola xanela entra
unha luz sen memória
vai e vén tamén viaxeira.

Na branca soidade deste cuarto
penso o teu nome
encho as miñas horas
de silenciosa espera
e non me apreixa imensa
a man da desesperanza.










16



En todo o tempo es ti
en todo o lugar
e son eu
a me ensoñar en soño

e son o corpo se carícia tua.

Do teu sentir vou á busca
da tua serena beleza
e son a nuve
a ser polas tuas mans.

Dás-me a tua boca e dás-me
a sede

e son a luz do dia
se nasce dos teus ollos sen querer amando
do teu amar o amor

e son o amor
se te amo súbito no sangue.

Dás-me a tua boca
de ti perdida
e todo en ti sabe a ti a cóncava revelación
e son a alondra.

Dás-me para o sosego
a tua boca.
Que é
e no meu corpo perdida
eternamente.










18



Atravesamos a chuvia
como quen atravesa o olvido
e regresa
á infáncia do corpo
ao lugar do amor
como quen regresa
ao abrazo
aos seus silencios sépia.

En ti iniciado. O dia
pasa e pasan as estacións
coas mans cargadas de rosas.

Tendo a miña man recén-chegada de te amar
na dirección onde se pon a tarde
e ollo
como a luz declina as suas cores

e penso o seu destino desmedido
e quixera deter o sol no seu cair
e asi deter o tempo de asas de bolboreta

e nunha tarde cabe todo o amor
dunha lágrima
e o seu desamor.

Todo e só ti en min duras
e es certa
e o teu ollar entra no meu costado
como puñal de prata.










19



Entre brancos lenzois
soñamo-nos.
Para nós a alba sempre foi
o entardecer.
Anoitece.
Abandonas no leito o instante sen memória
e partes
e no meu corpo deixas o teu ser
e a tarde
inundada de anil
inundada de flores de azahar.

Venzo a distáncia
para que o teu corpo permaneza.
Quizais existes

para que eu exista.
Voan andoriñas
Nesta soidade sen saída
encontro-te
en cada pensamento
en cada soño
en cada despertar.

Nunca te amarei
como neste morrer no espello:
de luz esencial e tua.

Ah, o teu corpo adolescente
tendo-me de seda para ti
e sinto-me de amor
e de ti preso.










20



As amoras pintan-se a boca de olvido.
beixan os lábios do verán
beixan a porcelana
da miña soidade:

o íntimo centro
dos brancos obxectos vacios
só cheos de si.

Desde a transparéncia
das palavras ainda por amar
es antes de ser
e ser nomeada.

Con mudos sinais
digo-che en siléncio
fascinas-me
na tua musica calada
na entraña tua
soño a luz semente da luz

creadora de ti
creas outra a beleza
creadora de min
creas outro ser

o que te está a nascer
o que en siléncio ama
as pequenas gotas de chuvia
nos teus lábios.










21



Escoito o siléncio
da escrita
lentamente a tomar a forma
da escrita
que manca a tua fina pel.

Unha garza
anoitece nesta páxina en branco
cun siléncio antiquísimo.

O dia baña-se nas luces do dia
o vento anda polas follas
de azul
pronúncia breves luminosas vogais
que eu traslado aos espellos
deste branco vacio.

A lua acende,
apenas a sua redonda claridade beixa
o carmin do mar.
Esta noite de abril
adormece nun ramo de violetas.

Aínda vives neste cuarto
aínda te sinto húmida de min
en tránsito a ti
arrolado brandamente cun rumor de ti
sen te poder esquecer
sen te querer esquecer.

Esta noite de Abril non existe
é contigo.
Só no siléncio da escrita do teu corpo
o teu corpo existe.










23



Abrazados
e por riba de nós o son do mar
e o mundo
sen poder disolver
o instante
en que aprendemos a morrer
a dar-nos inconfesáveis
palavras repetidas:

Minúsculos espellos
de adormecida luz limón.

Peixes de sombra navegan
a dourada pel
do verán.
No nacre das cunchas navega o dia
abre as valvas da noite.

Subitamente acordados
conducimos os nosos corpos
ao lado do invisível.
Eternamente empezan.
Onde a ebriedade ouven-se

anterior á existencia tua e miña.
E nela perdo-me
e nas tuas mans
e en ti.










24



Amar
os momentos un tras outro
en que facemos a luz

e inocente
a escuma da tarde
vai escrebendo

pequenas claridades
paisaxes intemporais.
Vagaroso o presente mostra-se
interior.
A sua voz palpita
sen se recoñecer no corpo
teu
en que renasce
e vai nascendo-te.

Amar-nos sen corpo.

Amar-te
sen palabras
sen futuro amar-nos
e no teu soñar soñar.
Amar-te no íntimo
que acompaña
dia tras dia lábio a lábio
agardando amar-te
viver na tua luz
crepuscular dos teus ollos.
Amar-te sen memória do corpo, sen ti
amar-te.
Intanxível amor
di-me: como renunciar.










26



Escrebo como amo.
Para encontrar-te
para encontrar en min
a que eu amaba

a que me posuía
sen eu saber
a que me ama mentres me vive.

Desde o olvido: só cheo de memória

nos beixos que che dou
a vida abre-se
e un vento do mar cálido no íntimo.
Ali onde comeza a latir
anil de si mesmo.

Para que non morran
para que sigan vivendo.
Regreso en ti.

Escrebo como amo
escrebo a miña imaxe
que acala siléncios cobrizos
e a estrela da mañá
descobre a fronte do dia e a min
salfere de pequenas flores asombradas.

Desde o olvido: só cheo de si,

nos beixos que nos damos
regreso a ti
Sempre e algun dia.










27



Xacer asi
nos segredos do teu corpo
acoller-me
na memória dos teus lábios
até que o sol da tarde
escreba un último verso
cando todos os seres
son
pola man das sombras.

Amor. Perdurável
recén-nascido amor

das palavras fuxidias
das imaxes inolvidáveis
caladamente reflectidas
nas brancas paredes dunha lágrima.

Percorro as cores da esperanza
vexo-me outro de min
cando vou lonxe de min para te buscar
e o outono, de escamas douradas, rola
no grande mar.

Vexo-me
nos teus ollos
onde son a forma non visível.

Busco entre as palavras olvidadas
busco-me
diverso de min, ali onde me levas.

Ah poder ser-che e seguir sendo eu.










28



Retés-me na tua boca carmesin
onde ninguén estivo
da que ninguén regresa.

Acollo-me nos teus brazos
chamas-me teu
como unha flor abres o teu corpo
e dás-te
no que non te queres dar
plena de tenrura.

Os dedos da chuvia
con silenciosa escrita
crean a eternidade
e o ti e mais eu.

Do que? do cando?
Somos a palavra creadora
de antigas sonoridades.

Pechas os ollos sentes.
Antes de te entregares
a ti procuras-te en min
antes que nada

eterna adolescente
a tua vida habita secreta
na existéncia que ti tocas
nos segredos
que me dis no amor.










29



Sen luz
fica o lenzo do papel
e nel fan-se outras imaxes
outros corpos de cinema mudo
A tua voz violeta
as ondas das palavras
encerran-se
dentro do siléncio.

Os meus lábios beixan
a noite muda na xanela
na humidade dos teus lábios:
Espello en que me devolves
a imaxe de min
e multiplicas
a luz
de negra seda do xasmin.

No que creas de min
das o amor
e dás-me a dor e nascen
no centro da vida
as flores e os froitos.

Amor que exclui outro
outro ser, a dúbida de escuras pupilas.
Pergunto polos teus ollos purísimos
e, verdes?

Parto
e nos teus versos regreso
derrotado polo recordo do amor
a unha vida divina,
sen fin, por sempre.










31



Nos ollos teus
só a tarde, sen noite, que adormece.
Na forma do teu corpo
bebo a transparéncia do teu corpo
creo
a claridade
que está a atardecer.

A primavera chega
con húmida pel, de orballo e claror.
Palpitas as miñas veias.
Vives-me de nova vida.
Vives-te sen fin toda.

Unxes-me cunha lágrima tua
colles-me
da man levas-me
para entrar no pasado
e volver a viver as imaxes
por nós creadas.

A melancolia das tuas roupas
aos nosos pés, abandonadas.

Reteño nos meus lábios
o teu sabor
Extingo-me nos teus beixos.

Nos momentos de amor
nada disente nada agarda
o seu destino: O que non cesa

e ti e mais eu
e ninguén máis.










32



Volves ao ser
despois de ser
nos meus soños.
Co dia aconteces,
chegas dispensadora,
da beleza,
coas suas horas escarlata.
Desde que distancia
vés até min
neste infinito amar
amar-te, amar
cada vez máis.

Frente ao mar fuxidios.

Na nudez do teu corpo
eternamente me convocas.
Na que es na que te das
amo-te.
No adentro de ti iluminas-me
volves-me ao siléncio
como se non tivese existido
Nada sei
cando te imaxino.
Na ilusión do teu corpo
o teu corpo existe.
Perdido oculta-se o dia
do aqui do agora.
Como me grita a luz das tuas pupilas.
Inalcanzável dás-te
no teu siléncio.










Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega