BVG Atrás Índice de Páxinas |
A escrita do silencio-Antoloxía persoal |
||
A escrita da terra. O rumor do distante. Oitava parte |
|
v1cesareosanchezantoloxia010h.html
XXXVII
En Santa Irene dourada e celeste a nube paira, no desamparo
da Capela é unha illa verde o seu siléncio multiplica a fonte.
O tempo non é, as pegadas sulcan o camiño, dirixen-se
sen excepción ao mar.
Volve a sombra de Iseo das Brancas Mans e ao me encontrar
parto ao encontro das palavras
onde a memória nega-se, curva-se esconde tras unha nube.
Como creer ainda nas palavras que sen se ocultar tintan-se
co sangue da historia, non sospeitan que as levo á morte.
Vou neste dia primeiro do inverno onde o peso do tempo
adormece a hora en que os prados adormecen.
Con orballo ainda collo unha herba perfumada.
Antiga a pedra baixo a maxestosa aza gris, a pedra onde a hora
cresce como árvore.
Seguir o teu camiño ten-me transformado nunha bolboreta
coa chuva nos suas pupilas, desesperadamente abertas,
nesta mañá, nunha enorme bolboreta de asas anil-marelo.
Rego do Burgo
A terra detida no espellos. Neste levantar-se o dia,
a Sombra na Sombra recorda mas non recorda o lugar.
Cos ollos abertos de par en par o lugar vai
partir para non volver porque recorda. Son o camiño
que dis que calas deixando ocos de atemporalidade..
Arca
A luz é máis fina poeira na luz, adormece e significa.
Á direita da miña memória é o branco onde xaz
o pensamento que iluminan pinturas azuis de paxaros
e flores. Ignorantes da espera, fatigosamente camiñan
sombras, pasan. Á soidade sustraio-lle o seu corpo.
Amenal
Inmune ao gris suplicante, para ti o infinito pasa e alguén
dirá. Levas-me da mao invocas a néboa cega, abrazas-me.
O val desde o teu cimo contemplas. A escaseza
do ser, para min o tempo permanece e a imaxe do invemo
apacenta o meiodia a soas. Tocado pola mao o teu cimo.
XXXVIII
A Eternidade Imóvel é a beleza errante ainda. Esta mañá o Camiño
nasce-me como nasce a nube violeta
e o seu rumor de asas de siléncios.
Neste primeiro dia de Xaneiro, O camiño como o home repete a sua morte
o seu despertar no escuro rumor da pedra onde
ser ou non ser nada.
Antiga silenciada quietude a fina chuva pola Rua das Hortas
deshabitada vai anda á roda do tempo.
Como sombra perdida no brillo da memória, perdo-me.
O sol e as suas luces vén até min busca o seu nome cun ton human
ao mencer na xeometria dun camiño ainda por percorrer.
Onde ir cando non se ten Destino?
Tomo a visión por realidade na Carballeira de San Lourenzo,
de ollos calmos volve a hora.
No calendário o tempo viaxa grande parte do dia, este mar de follas
ou moedas de bronce.
Camiño esta Antiga Terra e no mencer saudo as nubes cincentas
e nascen este siléncio onde eu tamén me escondo.
Ponte Vella
Alto e solitário o muro na corredoira dos muíños.Volves
ao sol o teu mudo rostro sen nome e creba a luz as lentas
nubes invernais. Na densidade do seu vogar reflectes
un camiñar de rio. O sen movimento canta a sua melodia
como teñen feito xeracións idas cos seus ollos grises.
Sarela de Abaixo
Nas miñas pupilas o cristal que existiu. Un camiño de terra
entre ruínas que me ollan desde a sua soidade interior.
O tempo vacia-se de minutos, atravesa un pequeno
regato lava a sua cegueira, camiña con sandálias de prata
sobre as augas, é rumor de palavras humanas.
Vidan Vello
Pola rua ves antes de partir. Entre as casas pasan
figuras de mulleres, buscan-se dentro sen se atopar
só sombras. Persigo os abismos da palavra, nun eu
que fuxe malferido, en secreta mudanza. Queres contar
de outrora o tempo e ao conta-lo aprendes a morrer.
XXXIX
Lento cai o orballo baixo do arco, desnudamo-nos da noite
e as suas lanzas.
Ouvimos o rumor do entón da luz, un ceo invernal derrubado:
A aurora como a imaxe da aurora.
No Pazo Desolado cain follas sen vento: aves lonxanas que pechan
os ollos e volven durmir.
No Rio Barcala somentes a lua. Xorde o tempo para seguir.
Das tranquilas estrelas atraveso o camiño como quen atravesa un pano
de chuva deshabitada e imóvel.
Na pureza da visión desvanezo entre o poente de ouro.
Xaneiro seca no seu rosto as gotas do luar.
O rio embala a lua, até se disolver en chuva e fogo
no fondo do rio que vai para outra terra mais soñadora
Meditas os teus misterios e o ollo descobre a sereia Soidade
da terra na que non somos senón o cintilar dunha noite antiga
Es aquilo que nos fixo nascer do enorme silencio desvelado.
Es mudanza e da estación.
Abertos, brancos lirios de orballo es do tempo.
En Negreira o sol de inverno desde a sua xanela olla a esencia do verde:
un azul sen destino que cruza o meu ollar.
A hora acalma o seu visível corpo. Na gándara a chuva
foi apagando os recordos do dia é unha mao aberta lonxíncua.
Tan secreta envolve-me coas suas pratas nos seus dedos.
Non ha nada escrito nada que non sexa o dia.
A distáncia non ten fin. Nada me agarda. Ninguén.
Portocamiño
Inumerável a terra inocente procura a tarde transitada.
Son eu o mesmo camiño que escrebo, que me olla
e fala, que conta de si mesmo unha lenda sen tristeza.
Para non se deixar vencer polo sono falan as estrelas
de brevísimo sorriso ininterrumpidamente. Noite tan fria.
Marcelle
Sobre ti branca de nube a Espera, imobil. Es ti a tarde,
esta. Camiñamos rente ao inverno e as suas paredes
cóncavas. De noite permanecen as antigas formas
devolven-me a imaxe da paisaxe onde unha figura
cor ocre camiña lá fora do tempo con leve perfume.
Vilaserío
Nas follas das árvores reteñen a chuva prateda. Todo é agora
na casa de pedra. Esculpidas na luz, as néboas fan-se luz,
unha clara luz no camiño. O arrecendo das palavras
escritas fai-se amenta e nada se fai sustáncia, só tenras
palavras. Tras longa costa es segredo que se da a ver.
XL
En Corcubión a música tolda a luz do dia e a lua e o sol e retrocede
interior e se retrai humana.
Visito a igrexa barroca no algures da sua luz de ouro. O reloxio
dí que é meiodia do visível como un tempo
que se consome sen chama:
Imaxes na memória gardadas. Pola Carreira do Conde paso
en secreto.
En que vida hei camiñar costa arriba até chegar á miña vida pasada.
Os mortos viven sen fin cando a luz e a sombra se acoplan a quen fun
e lembro
Chego ao camiño vello e son. Agardo ainda o regreso
do tempo que se vai para enxendrar a pura claridade.
Esta xornada do camiño leva no seu interior o meu pasado: Soñando
a sombra creo luz e vida e morte.
Como un rei soñador o Por Vir é comezo dun dia de chuva.
A mañá pasouse a mañá sen deixar de ter sidoi gracias a esta luz
grácias a este azul que quizais non é posível e que quizais
ma busca entre aqueles que nomearan a beleza deste dia de inverno
Cando numeros e figuras por unha vereda subimos, até
unha soidade final onde hai unha paisaxe incerta:
Un soño ao que sempre volvo: Non chegar.
O Vilar
O voo sonolento dunha ave desvanece-se na tarde fria.
O tempo deixa-se sentir na Casa Abandonada e a voz arrinca
á sua sombra adolescente. Hai unha Soidade imensa
á veira do camiño e unha capela serodia e derrubada
Tes por corpo o inverno, con destellos de viva luz feres-me.
Amarela
Rompe o dia entre sombras como nuves violáceas.
Por unha corredoira baixo ao impenetrável, á opacidade
dunha fonte trasparente. Vai frio no meu ser, no antes e despois
no outro que son. Todo ten corpo real que dorme e sabe.
Todo o que non ollas, todo o que dis é certo e retorna. Crea-se.
Toba
O rumor da chuva surprendida, no ar abre-se, en flor.
Este verde entreabre a cortiza da realidade. Nunca é
branca a fermosa máscara tráxica que reflecte, mais azul,
un anaco de ceo, esta parede azul que onte á noite
non existia. O ceo existe sen saber no branco da mañá.
Neva sobre este verso.
Desde a bretema entramos na imaxe mesma do soño:
o neno que fun chora na estrada e pode ser que sexa
o mesmo de hoxe aqui cando veño ser quen nunca serei.
Todo permanece. Todo está deshabitado da soa luz.
Todo é mais flor que esa flor dourada e boian farrapos de neboa.
Neste dia de xaneiro avanzo cara ao non saber.
Cai auganeve no soño da miña terra natal. Gota a gota cai
a noite longa, volve escura. Cai o inasível da realidade.
Quizais ninguén de min emprendeu este camiño.
Os ceos mudan como as ondas do mar.
Bastaria unha soa onda tua para me crear.
Estou en Fisterra após un longo siléncio. Asi te vivo neste soño.
Aqui eu naszo, á escondida memória das palavras.
Entre Albor e Solpor perdido son do todo e do ninguén
A noite aniña no teu imaxinar a Eternidade Iluminada
como ela nunca foi
|
© 2006 Biblioteca Virtual Galega |