A escrita do silencio-Antoloxía persoal

Páxina Anterior

A escrita da terra. O rumor do distante. Sétima parte

Páxina Seguinte

v1cesareosanchezantoloxia009dd.html

XXXIII

Anoitece, busco un primeiro recordo. Sarria acolle-se entre leves
          panos de néboa percorrida dunha claridades parpadexante
de finos e longos dedos:

Nesta miña casa son o recordo do Rei Tolleito, é ruína e outro agora,
          no seu morrer a este lado da palavra recennascida.

Viaxa cara a si mesma a noite é negra bolboreta.

Na noite das lampadas ouvean os cans, no seu reverso oscuro
          non se ouven os pasos do Destino a desandar o seu camiño.

Voando cara o sul quen levará as miñas palavras. Todo se torna
          soño no Castelo Inexpugnável.

Ollame o infinito cálidamente cos seus ollos pechados.

Amanece lenta a veiga cos ollos marexados de lágrimas,
          parte para escura terra.

Resplandece, hermética a hora amañece sen presa, a sombra
          pendura das miñas palpebras e pouco a pouco extingue-se.

O caseque inverno pendura dos meus labios sen palavras neste dia,
          no meio e meio de Novembro.










Rio Celeiro



     Testemuña sonolenta do ser e de si mesma a ponte
     non é ou talvez é consciencia ou Rio do Tempo. O meu
     camiñar á vida chama, deixa-me á intemperie dun presente
     que ten nome de nube e xasmin. O galo ainda canta e ao sol doura
     a sua prumaxe. A fraga é luz liquida sombra amañecida.



Rente



     Nun mar de branca néboa: a citania. Entre carballos
     o misterio da perda dun antigo outono. A sombra abre
     un sulco na sua luz. Porqué te abandonas ao recordo.
     Só saben as rosas o siléncio das follas caidas,
     só a noite sabe no seu andar errante que nunca chegarei.



Marzan



     A espera nega o tempo neste meiodia manchado
     de dourada e fina cor. Todo o roxo pardexa busca a sua mao
     protectora, o muíño é o son deste dia sen arestas sen pasado.
     Traes pedriñas brancas, rosadas e ainda esqueces
     que en cada paso. Es o movimento e a sua quietude.











XXXIV

Elevada palavra inasível, o camiño anda tras de ti é pérola na frente
          da aurora.

Soñar é despertar ao pasado: Ave nocturna busca un reflexo
          do inasequível .

En Gonzar paso a noite deste dia.

Todo se alonxa. Nos lameiros agardo, contigo digo o rumor de chuva.

Anoitece, emprendo a busca da Imaxe Horrível e fracaso na busca.

Cando nasces da tua irrealidade antes de chegar a nós desde a tua distáncia,
          fico preso na Carballeira Proibida.

Cun eco mudo e a sua voz vacia o pasado ten o perfume
          dun ramo de lilás.

Creamos a mirada sabemos que non estás : o dia é un pasar
          e permanece a aldea baixo a sua quietude.

O camiño vén ao meu encontro. Busco sen encontrar o que non é,
          buscando busco o instante.

Un mencer, un ocaso apenas me separan do meu nome
          na encrucillada.

Neva na carballeira vestida de siléncio. Ninguén o fai fai-se:
          O dia vén camiñando.

O sol de meiodia borra-se no pensar. Afundo a mao no presente
          e os seus reflexos.

A mañá desaparece no camiñar, nunha ollada que pode ver e ouvir
          porque elexin lle pertencer.

Tocar o Agora e as suas sombras. Desfollar todas as petalas
          do dia, a austera soidade.










Castromaior



     O tempo toma posesión dun pasado que nunca parte.
     Vexo a sombra na sombra, as escritas palavras
     a despertar na escrita no papel. Vexo a luz na luz
     mentres dormes e o sol imitas. Chega un brando siléncio
     violeta e non vexo a noite e desaparece si a leo.



Hospital da Cruz



     O tempo vacia-se de brancos, de minutos. A avefria tece o ar
     coa soa luz do ser. O mencer é ollada e máscara e soña
     que é outra noite que é desasosego tras de outra
     máscara de lua chea. Cada distáncia que ando crea-me
     unha soidade. Na parede creas a xanela que apenas foi outro tempo.



Alto de Ligonde



     O teu nome adelgaza-se na tarde que camiña lenta
     cos seus pés doridos. És secretamente, oio e ollo
     en toda a parte e unha parte de min aboia á deriva
     limita co meu ser. Levo na man unha noite con lua
     e un ramo de cerdeira .Ollo-me no espello do mundo.











XXXV

O siléncio é a eternidade, as palavras envellecen con tempo,
          permite-lles ter alma de domingo luminoso.

As palavras humanas en soños acoden, ao teu nome acoden.

Esta noite con lua camiña calada, vai ao seu sentir nasce co crepúsculo,
          morre coa aurora, vai da intacta luz ao meio do visível.

As casas de pedra a neblina tenra nasce, remansa.

Comprendo a vida que por min pasa e regresa ao ser e só é memória
          que xa ten andado grande parte do camiño.

Nel desaparece mentres o escrebo e camiño. Neste terceiro dia
          de decembro dou corpo ao seu vacio .

Deslizan as nubes sobre Palas de Rei. En lentísima bruma rosada
          todo repousa ensimesmado na sua realidade inacabável.

O orballo nas ervas do camiño. Nesta xornada duas palavras
          deixan cair duas pétalas de flor chaman e sen ser chamados

Devolve-nos ao Rei Primeiro Vencido, descifran os arcanos
          e o seu reflexo invertido.










Gaiola de Riba



     O horizonte é cicatriz de luz entre alba e crepusculo
     No gume fica quieta a tua trasparéncia. Acaso existes.
     Pecho os ollos para ver máis lonxe para ver máis fondo,
     para ver desde o porvir. En min estou, contemplo a aurora.
     Estou aqui, desde sempre aqui e no alto o vacio.



Pallota



     Entre agras de centeo chego ao presente onde a luz
     esvara polas paredes do dia como auga clara. Os recordos
     acollen-me, mostran-me o teu ollar verde-azul. Entre
     as árvores estou son o lugar interior, reconstrues o azul
     a casa, sen cambiar de lugar, es camiño desaparecido.



Outeiro da Ponte



     Gardo o branco no gris infinito do balado. Chove auga errante
     busca o rumor do dia na tarde, sen se ocultar de nós
     tras dunha nube proxecta a sua sombra, nela oculta-se.
     Creador dun tempo novo o Rio Pambre, no seu ir de prata
     é un sen-lugar onde os deuses nunca teñen morto.











XXXVI

O corpo abandona-se incapaz de permanecer enxendra
          o encantamento da xornada cada luz oferece unha mesma noite.

Pecha os ollos este dia de decembro igual que abre a chuva e bate
          toda a noite no siléncio.

No aroma da alba o Río Iso é o que me falta para chegar. Paseio
          a ponte románica e son Galván.

Escoito o rio ir e volve e teima a memória coa sua garganta prateada.

O alento do século no rio xela-se-me nas mans é soño profético.

Ollo a pomba policromada, en soños unha e outra vez
          retorna a estes paraxes.

Os carballos debuxan apenas a sua pantasma no camiño non revelado,
          trascorre, grava un tépedo reflexo na tua pel.

No veludo do nada nas paredes grava soños mensaxes cifradas.

Pergunto e a noite non ten eco. A chuva é man de seda
          pousada no ar, agarda, esconde-se no bosco.

O vento primeiro da mañá, dispersa o ser.

Retorna a voz misteriosa e cálida revela-me o meu nome.










Arzúa



     O espazo perdido paira na alameda. No ramo mais alto canta
     a tarde lenta é tepedo regazo mentres o corpo é Pergunta
     grávida de perguntas. Es, segues sendo e non
     só escrebes, falas do que tes visto. Escrebes a melancolía
     e non ten onde se acoller a sombra, sucede-se no corpo.



As Barrosas



     Na valgada toldan-se as aguas do regueiro desnudan-se
     as estrelas no sen horizonte. A tarde trae gotas de azul
     de nube. Esplende a luz nun anaco de vidro roto
     no camiño. Na capela deixas-te acariciar polos dedos
     do olvido que deixa sobre o teu delicado pel húmidas carícias.



Calzada



     Todo o pasado desanuda-se da cifra é só a beleza. A cinza
     que na nebra nasce e na nebra morre cruza a pupila.
     Es pegada e lugar onde se tocan luz e sombra onde
     o corpo pasa para ser dous, para non ser vacio espello
     de rio. Neste acaso un paso e outro e outro na hora cóncava.











 

Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega