A escrita do silencio-Antoloxía persoal

Páxina Anterior

A escrita do olvido. A árbore das sete palavras

Páxina Seguinte

v1cesareosanchezantoloxia003.html

A ÁRBORE DAS SETE PALAVRAS



I

Dun tallo degolei ao Ancián Sacerdote
Era domingo

Non havia froito
Nen estrelas nen mar nen sangue verde na figueira
O mar non coñecia o seu leito de dourados peixes
Nen a lua a sua luz de brancos osos

Nascido despois de morta a miña nai
Anterior e incriado sen voz eu xemia
Ausente ouvia as Ausentes Sombras
ollava-as ausentes
que están en todo lugar
Confuso e vacio chorei o meu presente
e os seus dias
Confuso e vacio chorei o meu Asolado País.
Ah a desolada patria miña
As tebras cobrian-lle a face
nunha segunda morte
Ali troitas e anguías palavras que o sangue imita
Existéncia verde no azul

Da claridade foi o delírio
Como un morto soñei-me
Arrastando-me na terra soñeime
Falando-lle con máxica linguaxe para a despertar
Para que me salvase do non ser
Para me aplacar a sede

Fillo dun Rei Cego moi xoven dirixin a palavra
ás Tres Lavandeiras nocturnas
Era Domingo
Eu tiña zapatiños de charol










VI

O Ancián Rei falou-me da sua nenez
Arredor da árvore rondava cunha espada nua
Era sacerdote e era homicida. Como un deus perdido
deambulava naquelas desamparadas paraxes
Ao lonxe intuia-se unha multitude desvairada
De súpeto veu a noite
No Prado da Cancela coberto de flores brancas marelas adormecin
Regresava ao país natal mentres adormecia
No meu soño reenxendrava-me dava-me nova vida
Foi naquela barraca de feira
tiña pintados no teito un sol dourado e unha lua
e moitas estrelas prateadas
Ollando obsesivamente aquela bóveda celeste
sofreron as miñas pupilas unha invasión da luminosas larvas
Eran as divindades do destino
que branden áureas palavras que conducen as nuves
na noite viven confusas e vacias camiñan
Mortalmente ferida xermolava a lua
Na traslación das estacións contorceu-se. Salgadas as lágrimas
do Ancián Rei esvaravan sobre o seu corpo dormido
Fios eran de neve os seus cabelos
sobre o abismo sobre a fráxil escuridade
Nos mistérios da noite por elas iniciado
despertei. Proseguimos. Chegamos
até a Altísima Montaña escalamos altísimas soidades
Medulio Pindo Xistral
acolléron-nos na sua paz
ali acedimos ao tempo orixinário, á soidade infinita
Ali dixeron-me as Tres Mulleres de Negro
<< Volvémo-nos para sempre nocturnas fiandeiras
tecendo os destinos do Rei Pastor
o que dos seus abandonado
alza inexoráveis ídolos
Despoxado da sua aura de dignidade, será un cadáver
obxecto de penosa transacción
A sua será a Errante Sombra dun deus celeste >>
No seu pasado o presente que agora vivo?










X

Era noite e pariran-me. Na desolada Casa de Pedra pariran-me
No país onde nengunha criatura proxecta a sua sombra
Ah a miña vida sen min

Foi-me lido o Livro do Destino
e nomeado fun e polas tres anciás
Despois de ser bañado no Río das Laxas
entregado fun á terra miña
por elas que a invocavan

<<Oh terra propícia como podes ser
como temos de te coñecer no non revelado
o noso corpo amara-te e amaran-te
as follas de oliveira
e a edra de longos cabelos froito da ereccion dos soños
Poderemos nós entrar no teu líquido siléncio ainda non amado?
Ben perto dos viñedos habitar a noite?
Tan belos os ollos teus beben o sol por eles esquecido
Concluímos no pavor da tua profecia
onde pluralidade de figuras nascen desnacen-se
infatigáveis intanxíveis>>.

Asi a invocaron
e a min dixeron:
<<E como esta soidade se non fose adiviñadora de outras
e redentoras do presente e reveladoras do futuro>>
- Busquei-te e non estavas- dixen-lle tamén eu
- Fria nai nocturna cálida nai que vés
do que heroicamente fenece. Antiga turbadora
da vontade criadora extenuada
Quen se non tu nos salvará
Vestido de lentos fios de chuva no teu estar sendo
O teu embrionário útero infantil durmiña en febril ovulación
Quen senón eu te salvara se o tempo e o teu corpo son
un camiño entre a eternidade e o sementador de estrelas
E como vivirei esta noite se a tua non fose tamén
segundo dia
e reveladora do presente e redentora do futuro -










XI

Corpos esquecidos
Insepultos corpos que foron
Aqueles, mortos porque mudos ian camiño da Cidade de Pedra
Ali cos que a maré equinocial devolveria á praia xacin
e o soño e mais eu compartimos pouco a pouco o meu corpo
e un vento de seda
acariciou os ollos da primavera. Un vento
abriu de par en par as chuvas afouladas mollou
a xema dos dedos e refrescou os meus
pobres lábios agretados
Água
Água amarga regava a terra
tres riscas
de chuva no azul

<<Oh água abatida no sal precedéndonos
na forma do manantial
A ti corresponde ser a fonte
de todas as cousas anunciando todas as formas
Soporte de todo o criado. Espida e sen límites>>
Asi me falaron
os Vintecatro Anciáns mentres discutian o destino
da Terra Verde
<< Esquecer é morrer >> dixeron
O sol tiña vido por un mar só memória
A serpe de água enxendrara eu no meu soñar
Adoecida. Contorcendo-se en vivíparas hemorráxias
Movimentos de flama debuxan na lagoa iluminada pola lua
o meu perfil.
Percorrian a liña da vida das miñas mans
Emerxente en ríos: Anllons, Bubal,
Lor, Mandeo, Eume, Miño, Sil

Pura espléndida a lua tremia
Pensava na morte do tempo
Sobmerxin-me no espello da história para reviver
en efémera flor
- Ah esta antiga pátria
Ah este vello pobo que perdeu a palavra e coa palavra a memória -










XX

Secretamente e por rito antigo asasinado
ao Paraíso das Tres Sombras descín
ali toda a noite en vacío repouso como quen agarda
Como quen morre deitei-me no linde do mundo
coberto de mapoulas adormecín

- Nin a flor nin o canto do galo nin as cores do centeo
te iluminaran terra amada
Tiveches de cair baixo o furor de terríveis males?
Foi a sega, o bafo da seca?
Asi lle falei
mentres no seu ventre os pensamentos facian-se para a vida
As potencias seminais fecundavan poderosas palavras
o que somos e o que queremos ser
Lembrava como temos descido á Cidade dos Mortos e hoxe
coa sabedoria da sua humida lingua falamos contra
da grande mentira que aniña na raiz da Árvore
<<A vida virá de todo o vivo>>
dixo-me - coñecedora de si mesma
O mundo deixara xa entón de existir arredor meu
Fixo-se un grande siléncio era a estación de aparear-se
A flor a ensoñadora flor que cada primavera vive e morre
Cada primavera salfire nos bosques de alisos e bidueiras
o arrecendo de aquilo que amañece
e era tan grande que deixava mudas as persoas

O dia era breve. O vento
de vento inchava cando o sol me lanzou como unha semente
na escura matriz da terra
A noite bebia até vomitar
E eu asi fun no terceiro dia
e agardei até que todas as estrelas se colocasen nos seus sítios
Non nascido ainda abrin-me paso cegamente
Temeroso camiñei á beira das sombras temerosas










XXIII

A visión nas paredes da casa materna ficou detida
Ah mortalmente ferida
A miña sombra chorava silenciosas lágrimas
non tivera tempo de morrer
coa morte traslúcida dos animais
Ainda embrionária, palpitante forma ainda
de novo vin aquela prodixiosa muller
núa como unha mañá do Setembro Aquel
Enxendrado ser que outorga o pensamento
que estabelece o tempo e as estacións das chuvas
criadora de raíces e da flor
que fai xermolar as ervas.
Vin-na e dixen - Parásito do licor seminal.
Tanto tempo que non soño
o País da Infáncia cos seus bosques de bidueiras
e a mansedume transeunte do río
todo estará morto se tu estás morta -

Pediu-me lle fosen imolados os meus pensamentos máis puros
para me adiviñar o futuro
A chuva facia teas de araña nos seus cabelos de dia e de noite
e puden-me guiar pola estrela polar

A árvore e esta lua
e a nuve tomou o lugar do meu corazón
Silenciosa coagulación de palavras despertara o seco
Unha espida irisada luz
percorria a escura pizarra na altura mollada da serra
E asi voltei á vida impura da que viña. E á mañá
cando a flor acada un novo aroma inominado
brotou-lle unha pinga de negro sangue
e dormin entón co soño das sementes e o marelo do bímbio
subin contigo
Na reunión das águas, amado dos Tres Rios
en ningures tiña acougo

Tan humana, amada miña, eterna vidente
a min mostras-te entre violetas
O mundo durará dispois de min?- Perguntei-lle
<< Si, o mundo permanecerá, ai! como un mendigo permanecerá>>
Dixo-me ela
Será esta esvelta e fráxil muller, a miña nai ? - pensei










XXX

Xacente, na area, entregado ao sono, esvelto e belo mostrei-me
memória da neve
era antes de ser enxendrado soñava
o meu ventre era pleno de astros incandescentes
Aqueles seres
desgarravan as sombras mortas
e bebian o seu sangue e dela manchavan os seus mantos
Sentin náuseas, fixen un esforzo e vomitei o sol
e difundiu-se a luz
e vomitei a lua e as estrelas
e a noite tamén tivo luz
Criei a luz e a sombra, as illas e as divindades
a última, un boneco de fogo, e ao parilo fiquei
mortalmente abrasado

Ah vida como te anúncias !
Ah amada vén e libra-me !
Quen me trouxo a oferenda solar xaz baixo unhas poucas flores
As estrelas abrasadas de sede
zugavan os peitos
dunha xoven deusa celeste
Non percorrera ainda as cores da noite: Infantís azuis.
En siléncio o rio
Ah amiga canto eu te amei
co teu pensamento voltas tantas veces
Ah di-me de min
É por ti que chamo na escuridade é por ti que ollo ao sol
até a cegueira
En barro modelei o meu próximo
e o martiño peixeiro reflectido nas águas cristalinas
Era ese espello unha enorme placenta contiña-nos a todos
En madeira tallei a noite
e os seus paxaros sonolentos entre os ramos
Só e espido no morno brancor. Baixei
ao corazón da terra
E non tiven outro coidado que sair á luz do cuarto dia
e naquel himeneo estremecedor unir-me á Filla do Mar










XL

Luminoso vencedor da escuridade, o meu fillo
apousava lentamente silencioso enxendrava-se - Hoxe
podo escoitar tan só ese o seu latexo
porque non me ve nen escoita por entre as fogueiras
das nosas noites-
Dixen-lle falava-lle paseniño
como chuva de primavera rega a terra ainda morta
A chúvia. Lúbrica nodriza.
A sua presenza alada e sombra no tellado
esvaíu-se co meu grito
Os seus cabelos e toda a me cobrir o rostro

<< Aquel home con cabeza de miñato
se non devolve a Divina Copa
todos estamos perdidos >>
Asi dixo o ancián
Na terra do Olvido de fogo alimentei-me
e este serviu-me para mudar de pel
Mas eu era o vento que emudece e volve a desafiar
á intempérie infinita
<<Ferido tres veces de dardo
desdobrei-me no malfeitor que negou as próprias cinzas>>
- repetiu - <<Si, teño-o merecido mais que pare
porque me está a afogar esta ociosa man abrasadora>>
A mañá e os seus espellos reflectian nos meus e un instante
da miña existéncia iminente,
quen hai en min azul deslizava-se o quinto dia
na barca de pedra
Puden abrir os ollos e o primeiro que vin
foi o ancián cego a tocar o acordeón
presidindo o ceo do meu cuarto
Neno ainda vin-me como o que seria moitos anos despois
O sacerdote degolado
tomou posesión de min na celeste morada e vivin
cos grupos de estrelas e houbo forza e destino
Tomamos posesión de todo o que unha vez existiu










L

Os anciáns proibíron-me falar en voz alta
mentres crepitava o fogo
O tempo pasado
tiña-lles marcado a face coas suas lanzas
nacian e morrian sen se ter coñecido os uns aos outros
- Nen historia nen o tempo me deterán
antes de vos traer á luz do presente - dixen-lles
A miña voz era a dos soños. Soñava-me
idéntico a min mesmo e fuxitivo
Escoitava o repetido salto da ra
O redondo respirar da curuxa
O vento Norte
Daqueles o máis sabio foi traído
para depor o seu beixo sagrado
na terra que revive
Marcara-me o camiño con pedriñas a cores
Enviou-me a palavra: criatura mortal
Lucidamente estéril xelada e gris
-Oh matricida, oh infame como acreditar? - Asi falei
mentres aprendia a miña pel negros e amarelos intensos,
manchas simétricas
Daquel que recebe as ofrendas para a Deusa do Mar
aprendin os espíritos elementais
Retornavan en bandadas

Do ar chamei
por tres cigoñas pousadas no mancomún
Elas tres consumidas pola sede
Das águas recebin un corpo recén
coberto de flores

Dixo-me a intérprete dos soños << Serás comigo >>
Incestuosamente amamo-nos. Danzamos en círculos
no despertar da primavera danzas sagradas
Danzamos en rotación propiciando o curso solar
Pintados no teito dourado do meu cuarto
dentro da noite cheios de luz os planetas lucian
eran monstros benéficos princípios de luz e vida

Cando a morte me tiña posuído
despertei ao sexto dia para non deixar de existir










LII

Martín Codax Mendiño Fernando Esquío Pero Meogo
ah o deus que de vós hai en min
Os catro sostiñan cada un o seu ceo
en cada un dos catro pontos cardinais
Indivisíveis
os seus mares medidores do verso
Faia Figueira a palavra nasceu
Ah as primeiras
as suas primeiras palavras
Deron nome á luz e aos ventos
e aos animais e ás plantas
Catro corpos Benignos permanecian agora sentados
imóveis pétreos sen dicer nada
serenamente inanimados
só voces secretas

Rosalia Pondal Curros
Ah os chegados da primavera
indivisíveis
os seus versos medidores do noso tempo

Ficción do presente por eles detido
Entre o murmúrio das suas estátuas vin-me
Arrastravan-me sinuosas voces
Chuchamel Alavanco Mazarico
<< Errante ser as viaxes son sempre viaxes nas memórias tuas
Alegra-te, o amor segue ainda despois de que o galo cante >>
dixeron-me
Navegante da barca solar aprendin a demora da morte
ia nascer tiña que aprender a nascer mentres nacia
Desvairado salpicava-me a vida
Duas bolboretas acudiron
a pousar-se no corazón meu
coas suas cores de satan exánime, unha,
ás veces, ollava-me con razoáveis ollos humanos

- Que me fai envellecer ? Perguntei-lles máis unha vez
Son eu a inconstante lua? Ninguén responde?
No ar azul, deuses brillantes e amargos
Ah rula xasmin ternura alguén de vós habita en min ?
Maxinei que me falava o que habita a miña sombra










LX



Aquela mañá o meu corazón latia entre dous mares
Era eu unha xoven muller de grande fermosura
coberta de branca túnica
Camiñava a través do meu segundo nascimento
Polos fios de seda da luz solar
o presente emerxia
do ventre dun pasado sen forma
penteava a água cos seus dedos de amatista
Daquilo non fica máis que o siléncio e a loucura
cando ainda non sabia se voltar ou non á vida
blasfemo ebrio
- Libra-me da luz - dixen-lle -
dispersa as bágoas e a semente-
Era un paxaro que lambia con musculosa língua
o leite matinal
perguntando-me
<< Quen é esa xente que nas tumbas habita? >>
Estalou a evidéncia que desperta e celebramos o sol
que asumira a miña forma

A vida despregava-se no seu dobre de sombra
Os meus ollos dormian
o seu antigo non invadido soño sen imaxes
Dous arroaces enganchados na barca do caloroso verán
portava-me dorminte señor do mediodia
No seu leito as estacións
acariciaron as zonas eróxenas do vello inverno
para que non marchásemos
a través do ollo da agulla
No ventre da besta saíra a contínua lamentación
de infinitas cores devoradas. Daquilo hoxe, que fica?
A asemblea das mulleres en flor gritava o grito
que enlouquece
a quen o escoita
No camiño de calquer praia deserta camiñamos xuntos
E unha oración fúnebre musitei
no comezo do sétimo dia










LXIX

Aparece ti
E do teu corpo humidamente luminoso volverei a xurdir
E sobre esta terra serei contigo
Asi pensei
E rematada toda a obra morno como leite materno
fun na carne e de novo tomei a forma
dun cimbro dunha palavra florida e novamente dun cervo
Era hora de sesta
Un anelo de estrelas sinalava a cabeza do peixe ocidental
Un ignorado olimpo de deuses verdes grises e brancos
discutian falavan en roda na porta da casa
dentro habia un chineiro e nas suas portas de vidro
cinco aves talladas
Escintilantes desceron e sentin
de que paxaros se tratava
de que parte do ceo tiñan vindo
o deus do que eran mensaxeiros
O ancián posuidor do meu destino
da conciéncia da materia nacido lembrou as formas
do antigo corpo
e formaron-se os sentidos
os que me celebran
Dourada multitude a luz
De cinza os ollos del en min soñados
Portador de saúde para todo o universo
era ese corpo que pode chegar fóra de todo corpo
Fillo único do meu único fillo
Habitante desta terra algún dia consagra ao Rei Pescador
Forma humana de soño nacido
sorrin ao meu verdadeiro habitante
Lambendo-me despois de ferido o sexo
abenzoando a onda que cai no seio opaco da história

Libre vento que modela a flor da laranxeira
húmida luz matinal na hora feliz trevo
Tristes seres na lagoa nos campos sosegados
- Estes corpos que en min ollades son a sombra
da vosa imaxe reflectida - dixen
Eis que unha divindade camiña nas planícies
desenterrando os xermes da vida futura










LXX

No fin do sétimo dia a cortiza da árvore rompeu
dando vida a un neno que receberia o meu nome
Na terra do eterno os celestes xémeos perfumando aquel
corpo que pensava e gardava o meu corpo

Escrevo o meu destino neste anaco de papel
Primavera Ouriol Ternura
os nomes dos antigos deuses ao meu fillo eu pergunto
A sua aparición foi presaxio da miña próxima morte
do meu próximo nascimento
En van partin na sua busca
Vexo hoxe pasar veloces imaxes da miña vida
camiño da casa natal
xelada as águas na noite núbil
que ergue as horas cara á luz na celebración da luz
desvelando segredos que xa tiña desenterrado

- Vive por onde quixer - dixen-lle -
na noite sen lua e até o home sobe -
Baixo os vellos ouros do atardecer caio
baixo os grises metálicos do mencer
Subo contigo á árvore que trai a chuva
A árvore da palavra que habita no cimo do azul
No Paraíso das Tres Sombras
No Bosque da Miña Infáncia
<< Sol de min mesmo. Outro fun?
Triste serei? Estraño a min ?
Morte de min mesmo evadida? >>
Asi me falou
o meu compañeiro de viaxe
o Sabio Ancián
E no instante sagrado en que todo comeza
sentin renascer no meu ánimo as miñas ánsias de viver
mentres retorno neste tren á casa natal










Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega