A escrita do silencio-Antoloxía persoal

Páxina Anterior

A escrita da auga. O cántico da fonte

Páxina Seguinte

v1cesareosanchezantoloxia004.html

O CÁNTICO DA FONTE



Amo o soño da palavra.
Para min a água e a fonte

a estrela e a fonte:
A água vestida de pedra.










Água perdida nos soportais.

Tanto siléncio.
Tanta neve.

A lua.










A praza dorme-se
pechada, muda e pedra.

A fonte está soa
e co eco da água.

A nebra sobe
suorosa e branda.










Água cai
névoa xa e pouca.

O neno dorme
soñando non despertar.










Xa a sombra
sen a noite vive.

Ouh a nudez:

Catro pombas
no corazón do inverno










A fonte é imortal
porque divindade da praza.

Unhas pedras calan outras pedras.

O inverno chora baixiño
como un neno na neve.










Caladas as campás
falan os canos
o que é de seu.

As horas descalzan-se
diante dos ollos
do neno enfermo.

Quizais soña coa luz.










Sen memória, a vida dorme.

Neva.

A fonte está na noite
soñando-nos.










Água miña ¿é que non escoitas
o murmúrio da fonte?

Son as horas que voltan
coa primavera entre as maos.

Aqui están
e ninguen é verdade.










Nesta praza anterior á imaxe
a água é un verso longo e só.

Cando e qué falará a pedra
a flor da fonte,
qué contará aos consagrados.










Dorme Novembro
en erva recollida e viño.

O vento ri e vén a présa
con água nas carnes que eu deixara.

A rua tende-me a sua man.
Relóxio tal que non vivira.










Todo vive xeito
neste non ser das pombas.

Lua nosa precipita-se primavera
na praza, pechada
e pouca










Brancas roupas sobre a água
sobre a vida perdida para sempre.

A névoa coa sua fonte
e a rua lenta e a silueta

das pombas sen horizonte.










Xa non voltarán
os deuses que aqui calan:

Cervo ou serpe ou somentes ti: Sombra
na pedra.










Que esvaras quedamente
até a palavra e regresas
aos espellos e eu contigo.

Téño-te no atardecer e na pregária.










Este é o paxaro
de cando o neno da praza buscava a sombra
e a mañá era de árvores
e o poente era de estrelas.

Esta é a campá
que se lembra do anoitecer.










Serán para non entrar á vida.

O sol desapareceu.

E a fame é máis
e a noite é máis triste.










Nen malvas náufragos
te han calar
ceo húmido.

Quen lle non quererá
ao celme do siléncio
sen luz?










Maio vai-se entre as ervas
dos primeiros tellados.

Árvores, farolas,
ceos cor escuma.

En que tempo a memória
destas ruinas










Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega