Non
tía présa ningunha. Para que? Pere Xil non quería actuar
precipitadamente e darlle ao campesín a mínima posibilidade de fuxir
co fouzo. Comezou, lougo, a maquinar algún plano para entrar.
E entrementres, que facía Xullán? Pois, ao primeiro metérase naquela
casa porque era a que máis cerca lle caía do palleiro e despois
púxose a examinar o sito onde estaba: era a ferrería da vila. As
paredes estaban cheas sobretodo de fouzos, anque tamén había outros
apeiros como gadañas.
Que desolación. O pobritín de Xullán decatouse axina que daquela casa
nada máis se podía salir pola mesma porta pola que entrara. Sabía de
sobra que xa daquela o trasno estaría alí a aguardar por el esfregando
as maos de satisfacción.
E entós veulle unha idea... Era unha idea que o salvaría. O mesmo
Xullán estaba abraiado porque non tía ideas a miúdo, mais daquela
tivérala.... Talvez era máis intelixente que non pensaba despois de
todo.
Había moverse de présa antes de entrar o
trasno.
Pola súa banda, Pere Xil pensou que simplemente había entrar, tirarse
enriba de Xullán e arrebatarlle o sou fouzo. Para que máis? En caso de
se poer o outro farruco, podía lanzarlle algún esconxuro que o
inmobilizase un pedazo e xa estaba.
Así, deu un couce na porta (e digo un couce porque de certo foi a
patada dun cabalo) e esta abriu rinchando. Dentro era todo escuridade.
Nada se ouvía no interior. Os felinos ollos do trasno comezaron a
varrer a enorme estancia nada que se achaba cuando, de súpeto, o forno
da ferrería, que lle estaba xusto na parede do fondo, arroxou. O fougo
crepitou, ruxiu, devorou o silencio traendo abonda claridade.
Inmediatamente, o trasno foi quen de comprobar que naquela mesma parede,
por riba do forno, brillaba unha boa colección de fouzos, todos máis
ou menos do mesmo tamaño.
Pouco e pouco, aquelos fouzos foron tomando unha color rubia, cada vez
máis intensa. E ao cabo soou a voz de Xullán que dicía escondido
nunha tina baleira.
—O fouzo que buscas é un desos de enriba do
forno...
O trasno desconfiaba. Que facía aquel forno aceso? Que pintaban aquelos
fouzos alí pendurados? Que falcatrúa era aquela?
—É a última oportunidade que teis
—ameceu Xullán en ton mui serio a
sabendas de que non podía facer outramente.
Aquelo acabou de animar ao trasno, o cual se lanzou xa sen o pensar para
un dos fouzos, un que brillaba muitísimo e cuxa color vermella era
especial. De repente sentiuse un laio espantoso, inda peor que o que
largara a pega. O trasno ceibou as maos daquel fouzo e con elas polo
aire, salíndolle fumo, marchou ás carreiras da casoa da que berraba:
—¡Que queimo, que
queimo!
Efectivamente, o trasgo queimara as maos porque caera na trapalla do
labrego. Os fouzos todos queimaban porque, ao estaren enriba da parede
do forno, recibían toda a súa calor. E a súa color vermella tíanna
por... ¡estaren arroxados!
Pere Xil tropezara por terceira vez na mesma pedra, tropezara primeiro
co avolo, despois coa mai e finalmente co neto. Tres veces, algo que era
inconcibible para un trasno, algo do que Caio Mol se acabaría
enteirando, non solo que non recuperara o fouzo vermello, mais que as
tres fallas de Pere Xil foran cunha mesma familia. Aquelo era terrible.
Allén a aquela traxedia que se cernía sobre o
trasno, Xullán saliu do sou escondeirite e suspirou contento. Levaba o
sou fouzo máxico prendido na correa. Acariñoulo contento e saliu
tranquilo á rúa. |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas