Xullán
retirárase a durmir mui canso nun palleiro despois que as xentes de
Verducedo fixesen unha festa na honra del. O galdido campesín houbera
insistirlles durante dúas horas para lle permitiren retirarse a
descansar. Ofrecéranlle aquel confortable palleiro, recén enchido de
palla mole e limpa, que se achaba algo tornada da vila a fin de evitar
ruídos que o molestasen.
Durante o tempo que durara a festa e mais a
despedida, Pere Xil agordara pacientemente polo sou momento cerca de
Xullán escondido tras das canas dun freixo. Houbo conter as súas setas
fortísimas de se lle aventar ao pescozo e lle esixir a devolución do
sou fouzo. Tería que deixar para lougo convertelo nunha criatura a
medio de camín entre un can rouco e desorellado e mais unha lagarta de
cinco patas e dúas colas.
Cuando ao cabo o postreiro vecín da vila se
retirou da porta do palleiro, Pere Xil saltou deica o tellado do
palleiro procurando non facer ruído algún. Parou un intre para
escuitar: uns metros máis aló dos sous pés, por baixo do tellado, uns
fortes ronquidos descubrían a presenia do cansísimo labrego que
repousaba das muitas xeiras e alegrías daquela xornada.
O probe Xullán estaba allén de todo ás
intenciois do matreiro trasno. Durmía o campesín pracidamente, todo
escarranchado sobre a palla, feliz a soñar co diñeiro que gañaría en
breve e que lle permitiría ter as súas propias terras, o sou gado e,
quen sabe, quizais unha familia nun lonxano día.
De cabeceiro, Xullán tía as súas roupas
feitas un vurullo. Entre elas, ben protexido, estaba o sou benquerido
fouzo vermello. Seique polo aquel de ser máxico cría Xullán que a
folla do apeiro non atravesaría o tecido e acabaría tallándolle a
face, porque outramente os resultados serían peores que os tallos
feitos por unha cuitela de barbear.
Era un fondo e pracenteiro soño o de Xullán.
Pere Xil botou a andar polo tellado do palleiro
procurando non facer ningún ruído. Camiñaba na punta das dedas para o
bordo do louxado. Cuando chegou mirou por unha ventá ou calquera furaco
polo que se escolar. Atopoulo un pouco á dereita de onde estaba. Deu un
rápido salto e entrou no palleiro...
—¡Aaaaaargh!
Fora un ruído infernal que atravesara a noite e ecoara no vale todo.
Acordara os vecíos da vila, mais ninguén non se movera por medo a que
aquelo tivese sido un laio do máis-aló, unha chamada dunha pantasma
solitaria devecente de ter compaña.
Xullán incorporouse e abrazou o vulto da súa roupa onde estaba o sou
fouzo prodixioso. Tía a corazoada de que llo ían roubar.
Pere Xil ao primeiro quedou xelado e sen saber como reaccionar. Tampouco
non sabía de onde xurdira aquel bruído de ultratumba. Mais sóubolo
axina: diante dos sous pés unha pega miraba para el con cara de poucos
amigos. Era unha pega á que Pere Xil lle pisara a ala ao aterrar do sou
enhalamento. Tamén é verdade que aquela era unha ave rara por
construir o sou nío entre a palla, mais eso xa é outra cuestión.
O trasno decatárase que o tía todo perdido, ou polo menos o efecto
sorpresa perdéralo porque o labrego estaba esperto e ben esperto a
mirar para el co feixe de roupa ben apertado contra o sou peito. Pere
Xil decidiu xogarse o todo polo todo e poer as cartas boca arriba.
—Vin buscar o fouzo
—dixo cunha voz rouca e desagradable—. Perténceme...
Foi naquel momento xusto cuando Pere Xil se decatou de que aquel labrego
era descendente doutras xentes daquela terra coas cuais el tivera,
muitos anos atrás, experiencias terribles.
Primeiro houbera enfrentarse ao avolo de Xullán, un tipo enxuito
redrollo e argute que o gañara en enxeño había cincuenta anos;
despois fora a mai, unha mullería aínda máis argute que o pai da que
afirmaban que era medio bruxa.
Xullán quedou onde estaba mui ben solerte mais sen desapegar os
beizos.
—Dámo polas boas e hei deixarte marchar en paz, pero se refugas, heite
converter en sapo...
Non deu pronunciado toda a súa ameaza o trasno e xa Xullán saltara por
unha lumieira que se atopaba á súa beira. Cuando o trasno foi mirar
polo furado, xa o labrego corría para un edificio vecín máis rápido
que unha lebre. Pere Xil deixou escapar un bufido. Saltou el tamén pola
lumieira e seguiu os pasos do campesín, que non largara, nin por un
segundo, o vurullo de roupa onde tía pregado o fouzo vermello.
Daquela o anoxado trasno non entrou ás carreiras na casa na que se
acubillara o labrego. Enantes foi realizar algunhas comprobaciois. Así
soubo que nada máis había unha porta e que as cuatro ventás da parte
dianteira estaban ben pechadas. Pola traseira corría un río, de xeito
que non tía escapatoria.
O trasno sorriu: tía un rato nunha trampa. |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas