BVG     Atrás    Índice de Páxinas

Hai que fuxir, e as fragas negras, onde os carballos agachan lobos, cobras, donicelas, curuxas; onde medran as faias, os espiños, os freixos, as silveiras, e os felgos e as pantasmas; serán un bo refuxio e para os cervos o amor non merece castigo, non peca de traición, non doe, non mata. Boca, negro orificio que a alma trabas moendo a súa carne, e entre os teus dentes as trituradas febras esquecidas apodrecen; violento pozo negro; descuberta cloaca da que o alento preso de pés e mans fuxir quixera ó aire puro e limpo das lavercas e feito nube ir coas anduriñas deica as illas innúmeras do océano. Negra sentina, boca, que a alma mordes mastigándolle o corpo e nas enxivas quedan presos xiróns da vida súa, ata que veña a morte a liberala e bote fóra no último salaio, a cantar nunha póla coas calandras ata esquecer quen é, quen foi, quen era, por que boca feroz foi pronunciada. Boca, negra burata que a almas aferras.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega