BVG     Atrás    Índice de Páxinas

TRISTÁN

Os teus dedos fríos e alongados quecen coa calor do meu [peito como quecían os escánceres cando era neno e lles daba [acubillo por baixo da camisa, as túas brancas mans ápodas percorren as miñas coxas como algún día as percorreu a lingua salgada do mar e como as percorrerá seguramente o esquecemento outro día. Débesme tantos versos que non amas, escritos para ti, onde a saudade berraba coas lavercas como onde unha mazaira medra ante un pombal; a min, que amo as pantasmas como amo as caracolas, as palabras que saen veloces da túa boca, os teus labios xentís que enlazan auga e auga. Temo que as adoriñas reteñan a lembranza do seu propio furado e tornen outro ano, e despois, e despois, xa para sempre presas dun recordo da infancia e da miña tremenda incertidume. Temo que con virtudes nos atemos a unha moi longa [roda, e da revolta perpétua dos carballos non teñas máis noticias que a visita dos vermes ó cadáver, o calafrío redondo do reiseñor, a lúa segura de si mesma, a derrota cativa, a maré baixa, os días atados ó pasado e que non poden taer outra cousa que o outono, que ven cedo de chuvias, cando os ríos están cheos de follas, e é tanta a intimidade que, abraiado da vida, vai o traballador para a súa casa sabéndose tan só coma o lume que arde na lareira.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega