|
Toca o gaiteiro 'n a gaita
e fai soar o roncón.
¡Cántas veces toca ledo
e chóralle o curazón!
Córrelle a auga d' os ollos
e diz' a xente ò mirar:
¡Cómo fai forza o gaiteiro!
¡Parece que vai chorar!
—Ei, correde, rapaciños,
vide escoitar a alborada.
E van os rapaces ledos
oíl-o soar d' a gaita.
[p. 98]
—Vaya, con Dios, meus velliños,
que 'n
outro lado m' agardan.
Y os mozos volven queixosos
porque xa paróu a gaita.
Quixen unha nena roxa
que saéu unha boa
galga,
e desd' entoncias non teño
mais amor qu' a miña gaita.
Eu a sopro y-ela toca:
nin a engaño nin m' engaña.
Non hay amores mais firmes
qu' os d' o
gaiteiro y-a gaita.
Cantaba unha moreniña,
d' unha crara
fonte à beira:
¡viva a gaita, viva a gaita,
a doce gaita gallega!
E dende a beira d' a fonte
cantou unha
nena roxa:
¡viva a gaita, viva a gaita,
viva a gaita e quen a toca!
Toca triste a miña gaita
e non hay quen
ó remedie.
[p. 99]
¡Cómo non ha tocar triste
s' é triste o aire qu' a henche!
Aire que ven d' as campías;
aire que ven
d' as montanas;
aire que layos recolle;
aire que recolle bágoas.
Galleguiños, meus hirmaos,
qu' andais
aló por Castela,
mais escravos qu' os escravos,
e mais mouros qu' as moureiras:
¡Cál vos ha ferver o sangue
e a y-alma
s' os porá leda,
cando chegués à terriña
y-oigás a gaita gallega!
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas