[p. 57]
OS OLLOS D' A MORTA
—¿Que tes, conde, que non dormes
y-estremeces e sospiras?
Dícello á tua condesa,
meu curazon, non t' afrixas
—Condesa, por forza soñas:
durm' e descansa tranquía
qu' o meu amor non che falla
y-eres sol d' a miña vista.
—Non soño, meu ben, non soño:
di o que tes â tua Sila,
qu' o teu amor no me basta;
porqu' o meu peito percisa
ver calma n-a tua frente,
n-os teus ollos alegría,
amor n-as tuas palabras,
e n-os teus beizos surrisa.
[p. 58]
¿Qué me sirve que me queiras,
nin que des por min a vida,
se dende que nos casamos
tan somentes pr' o chan miras
y-están os teus ollos sempre
cheos de bágoas cristalinas...?
—Cala, condesa, non chores,
durme e descansa tranquía,
que son os craros espellos
d' a miñ' alma as tuas miniñas.
S' estou trist' e porque coido
cand' algunha vez me miras
qu' os teus ollos sempr' azules
ten ora negras pupías,
que son os ollos d' a morta
que ben me quix' algun dia.
Teus ollos que son a luz
d' un amañacer docísema,
vanse volvendo tan negros,
condesa d' y-alma miña,
com' a noite mais escura
n' unha arboreda sumbría.
Cand' os meus beizos se pousan
n' esa amapola alcendida
que tes por beizos, atopo
d' a morte c' a neve fria
e sinto os teus brazos tesos
cal os d' unha estauta ríxeda,
e xa non eres, meu ben,
aquela dama garrida,
branca, roxa e surrosada
[p. 59]
a quen xurei n-a capilla
d' o castelo amor eterno,
senón unha rapaciña
páleda, fraca, chorosa,
que c' unha triste surrisa
crav' en min us ollos negros
cheos de melanconía,
que me chama e quer levarme
c' o ela pr' a outra vida.
—Cala, conde, ti toleas,
non des ôs soños ouidas.
Naide te quixo n-o mundo,
naide mais qu' a tua Sila...
—Quíxome e morreu d' amor
unha enfeliz rapaciña
bunita com' unha estrela
e de pai fidalgo filla.
Pra lle labrar unha coba
que for d' o seu corpo dina,
vendeu o solar antigo,
vendeu eidos e cortiñas
o probe pai, e chorou
sobr' aquela tomba fria
dia e noite sin cesar
hastra qu' a y-alma dorida
voôu ô ceo buscando
o seu centr' alá derriba,
ond' os márteres s' axuntan
y-as brancas pombas aniñan.
¿Non viche n-o adro d' a eirexa,
cando fumos oir misa,
[p. 60]
unha tomba nova e branca
que por remate n-a cima
ten unha hermosa doncella
de branco mármol, vestida
com' as doncellas fidalgas
ten por costume n-as vilas?
¿Non a viche estremecer
cand' eu pas' e que me mira
con amor e con tristura,
e que cand' os bic' a brisa
os seus cabelos se moven
e seus beizos e sospira?
—¡Cala, conde, non tolees!
¡Tí soñaches ou delirias...!
—Non soñei; mais vou morrer...
adios, meu ben!, miña Sila!
non m' olvides se non queres,
qu' os meus ollos te presigan.
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas