BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 61]           XA VOLVEU      Xa está de volt' o habaneiro xa ven de cruzal-os mares, xa retorn-os patreos lares c' un gran bulso de diñeiro. Mais... páledo está e sumbrío, perdeu aquelas colores que somellaban as frores que medran n-o meu resío. Non é aquil mozo valente que camiñaba direito, agora sobre d' o peito sempre leva baixa a frente. Ten olladas abatidas os seus ollos que brilaban cand' as rapazas miraban como estrelas alcendidas. [p. 62] Hoxe que nada lle falta qu' anda fart' e ben vestido o seu sembrante dorido pubrica con voz ben alta qu' está cheo de tristura aquil peito qu' algun dia era rico d' alegria anque probe de fartura.      Mentras qu' él atesouraba pra traguer tanto diñeiro, sonando c' un habaneiro unha velliña choraba. E choraba sin consolo sempr' agardand' agardando, á aquil que rind' e cantando, rolou de neno n-o colo. Os eidos mirab' en ermo o horreo falto de millo... ¡o seu curazon sin fillo! ¡o esprito soilo y-enfermo! E tanto, tanto choraron os ollos d' a probe vella, que d' una faixa bermella as bágoas llos roldearon. Entrou a fame n-a casa, detrás xusticia y-usura, y-a velliña en tal negrura vertendo pranto qu' abrasa decía á Dios de xinollos: «¡devólveme aquil filliño [p. 63] qu' era sol d' o meu cariño, e crara luz d' os meus ollos!» E tanto a enfeliz chorou, tantas bágoas derramaron os seus ollos, que secaron, y-a probe vella cegou.      E cando volveu d' Habana o fillo ric' e contento, d' alegría o sentemento matou â enfeliz anciana. Á recibil' hastr' a porta salíu, palpando, palpando e cand' a estaba abrazando caíulle n-os brazos morta.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega