BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 65]           Á MODA      ¡Ou tempos aquiles de santa nocencia qu' o home se via cal Dios o fixera! Nin tiña xorobas nin tiña coxeiras y-alegr' amostraba as suas formas prefeutas. Dempois ¡mal pocado! (causouno a soberba) escravo se fixo ¡nunca tal fixera! d' o deño d' a moda qu' o trai n-a cadea. Aquela mazan qu' o home comera [p. 66] foi a causa toda de tan grande perda; porque dend' estonces perdendo a nocenza percisou o home traguer vestimenta. O deño qu' é cuco anque non pareza vestíuse de cobra de gran intlixenza e con cen mintiras inganand' á Eva puxos' á dicirlle con melosa lengua: come d' esta froita e non seas besta, serás como Dios en poder e cencia y-andarás vestida com' hora se leva Satanás n-o ceo vestíu de soberba, qu' é unha tea nova de moita grandeza. ¡Non seas tí cursi, veste d' esa tea!» ¡Quén tal ll' anorciou...! Nunca Dios me dera! Pra xunta d' home foi con moita presa e dixoll' Adan [p. 67] come esto sin pena y-unha gran coroa levarás n-a testa. Se cencia cobizas terás moita cencia: crearás cen mundos feitos â moderna que xa vai antigo o que Dios fixera.» Y-Adan por seguir a moda d' aquela, á Dios lle negou a santa obidenza. D' estonces acá a moda é a reina qu' ôs homes escravos trocou sobr' a terra. Ela ô seu antoxo o mundo goberna. Buscade n-hestorea cantas vestimentas o home trocou por mandatos d' ela. Cantos sacreficios a moda impuxera compríronse sempre con grande presteza. É diosa adourada, non é soilo reina, e n-os tempos d' hoxe sin fé nin creenzas [p. 68] ten centos d' altares cheos de riquezas, e n-as suas aras de cote se queiman con moi lindo gusto honor e concencia. Esto en cant' â y-alma qu' o corpo non deixa de faguer gustante dura penitenza. Xa traguendo os pés metidos en prensa rubidos en zancos que tên vara e media: xa a probe cintura en cárcere estreita feita con aceiros e duras ballenas, dobrarse non pode (tamen se non creva) obrigada sempre á terse direita.      ¡Ou diosa! non te m' anoxes qu' eu che farei reverenza, cando se trate de roupa anque me caya de vella; pero déixame decir o que me diuta a concencia. Eiche decir cen verdades; mais direichas â moderna [p. 69] eiche de chamar tirana tan somentes com' á reina, e pr' os que te chaman diosa eu chamareite quimeira; pois a moda xa pasou d' os dioses e d' as creenzas. Mais tí de moda non pasas, que tí es a moda mesma e como o fénix renaces y-enxamais te volves vella. E tiranizas ô mundo que necio baixa a cabeza acatand' as tuas leis c' unha servil ovidenza. Contra tí non se prenuncian nin os pobos nin a aldea e dend' a chouza hastr' o pazo en todo lugar imperas y-o mesmo c' os teus decretos o dengue y-a palramenta desterras, qu' as longas colas de terciopelo de seda. Mais eres reina croel, que tras a probe belleza tan mal parada, que dá mesmo lástema de vela. E non tés respet' á naide nin â saude respetas, y-hastra loitas c' o pudor aló n-as altas esferas, poñend' a tea n-o chan [p. 70] e n-os hombros falla tea. 'As mulleres que dou Dios com' os piñeiros direitas, puxécheslle unha xoroba, non sei se de lan ou d' herba, e nin pudían sentare, porqu' o pulisón n' asenta. Tapach' as testas bunitas c' o diaño d' a perreira, e non sabía ninguén se brilaban de nocenza ou s' as lixara o bulleiro, porqu' iban todas cubertas. E dá noxo ver as caras qu' asomellaban estrelas, coma clonws enfariñadas; y-as xeitosiñas morenas que tiñan coiro de raso trocadas en muiñeiras, tapand' as lindas colores que lles dou a natureza; porqu' á tí che s' antoxou qu' âs defuntas se parezan.                II       E non son soilo as mulleres as que viven de tí escravas; tamén os homes che rinden cego culto d' alabancia e trocan cando tí queres [p. 71] o gabán pol-a casaca y-ora o pantalón s' apertan ora o levan de campana; agora alargan o frac ora lle cortas as aâs y-o día que che s' antoxe ô Congreso irán d' albarda. E non é n-a vestimenta o soilo ramo en que mandas, qu' as casas son os teus tempros cand' están ben alhaxadas, según n-os pródicos dín os revisteiros d' as damas. E tí despós d' as comidas o menú y-hastra d' a fala pois que nos trás d' o extranxeiro mais d' un cento de palabras. Nin n-os corpos soilamentes, tamén dominias n-as almas e trâs e levas capas. Y-en fin... non quero esbarar, qu' esta miña pruma esbara e s' en redícolo cayo, qu' é cair n-a tua disgracea pra insecula seculorum perderei a groria e fama.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega