BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 75]           A COROA      Rosiña ten os cabelos coma rayolas de sol y-as estrelas d' os seus ollos cobizan o resprandor; por cintura ten un bimio e n-os seus beizos pousou n-unha acaseon unha abella coidando qu' era unha fror. Non hay moza mais garrida nin de millor pusiceon en tod' aquela parroquia ni en dez legoas ô redor. O seu pai qu' é un habaneiro ten gardadas n-un arcon mais de cen onzas en ouro que n-Améreca ganou, [p. 76] e ten unha casa grande con solaina y-un balcon de ferro, ond' ela pon frores, albaca e malvas d' olor. Tamen o pai de Rosiña ten unha xunta de bois y-unha vaquiña de leite y-unha porca con leitos, y-un hórreo cheo de millo y-unha tulla que... ¡meu Dios! se non ten pan pra tres anos ten-o ben certo pra dous. E ten Rosiña unha roupa que ninguen a ten millor, nin a mesma ama d' o abade pon fatelos qu' ela pon. En fin, qu' onde Rosa chega ningunha moza chegou; pois non hay unha mais linda nin hay un dote maor. E mais ôs vintecinc' anos inda Rosa non casou, nin se Ile viu un cortexo nin se lle presint' amor.      Non sei que ten tal rapaza, non sei que mal lle pegou que ten tal malenconía, qu' onde quixer qu' ela for sernpr' está triste e parece qu' algunha pena lle doi. [p. 77] Non quer ir ôs fiadeiros nin ir ond' haxa funciôs, c' os ollos sempre mazados, sempre parez que chorou. O seu pai vólvese tolo sin topar espricaceon á aquela negra tristura y-aquil aculto door. Non hay dubida, é mal d' ollo; algunha bruxa a mirou, algunha enviria Ile quita a legría y-a color. E vai sumíndos' a moza y-en van o pai lle porpon ir á santuarios famosos ou xunta médecos bôs, qu' ela dí que non ten nada nin cousa algunha lle doi.                II      Sin que ninguen sepia a causa d' aquil mal qu' a leva â coba, vaise mirrando, mirrando, a coitadiña de Rosa. E cando d' os castiñeiros can os ourizos y-as follas, morr' a moza mais garrida de dez legoas â redonda. N-unha caixa com' a neve meteuna seu pai de morta, [p. 78] tod' empanada de branco, con mant' azul e coroa sobre d' a frente d' anacre e d' a cabeleira roxa.      ¡Probe moza! o seu sacreto levou o fondo d' a focha, ninguen lle soupo n-o mundo qu' ela adouraba unha sombra, que soñaba un imposibre, que d' amor estaba tola por un ser que nunca vira que nunca tivera forma. Ind' era Rosa pequena, inda non chegara á moza unha xitana lle dixo: «has de medrar tan hermosa que n-ha d' haber n-esta terra home dino de tal xoya; pero tú non t' apesares, qu' ha de vir de terras longas un príncepe poderoso á traguerch' unha coroa. Xa verás, miña princesa, como n-hay n-a terra toda rapaza mais ben querida nin casada mais dichosa.»      Dend' estonces a coitada non s' esquenceu unha hora d' aquil príncepe soñado [p. 79] e n-o seu peit' amorosa gardóulle fé y-adourouno e sempre soña que soña, agardou cada mañá á aquil que de terras longas ll' había traguer venturas que n-a terra non se gozan.      E veu por fin de moi lonxe... d' a eternidá pavorosa a morte c' o seu poder á traguerll' unha coroa.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega