[p. 23]
MORRIÑA
¡Qué lonxe estou! Non respiro
a leda bris d' as Mariñas
nin vex'
antre verdes soutos
douradas olas d' espigas.
Non vexo aquil crar'
espello
onde, meu amor, te miras:
aquil mar que fixo Dios
d' un bico e
d' unha surrisa.
Miñ' aldea acurrunchada
antre naranxos y-olivas,
¿ond'
estás que te non vexo?
¡Ay! non estás esquencida;
estás n-a miña mamoria,
n-o meu pensamento escrita.
Eu véxote cando durmo,
tua imáxe
bendecida
[p. 24]
é meu consolo s' esperto
n-os desertos de Castilla.
É verdade qu' esta terra
é terra
abundant' e rica;
mais non ten as tuas montanas
sempre verdes e froridas,
non ten as tuas
bellezas
¡meu amor! ¡miña Galicia!
Non ten aqueles outeiros
que de
frores pelegrinas
xigantes ramos somellan
que son d' os xardís cobiza.
Non ten os teus verdes soutos
nin ten as tuas chouciñas
antre frondas
perfumadas
coma niños escondidas.
Miñ' aldea, non t' esquenzo;
a tua imáxe ten vida
no meu curazon amante
y-o meu amor t' acaricia.
Vexo d'
o teu campanario
a' spadana alta y-erguida
rubir por antr' arboreda,
qu'
escond' a eirexa velliña,
e vexo o teu simeteiro
todo cuberto d' olivas.
Vexo o cruceiro de pedra
onde de neno solía
faguer altares de frores
n-os teus agros recollidas.
Tod' esto vexo c' a y-alma
[p. 25]
d' o relembr' â luz bendita.
Véxote
sempre ¡meu ben!
¡meu amor! ¡miña terriña!
Véxote sempre e padezo
tan negra melanconía,
que morro de soedás
n-o pardo chan de
Castilla.
II
Vou morrer, d' os meus traballos
cicais Dios se compadeza
que gard' os premeos d' a groria
pra quen padeceu n-a terra.
Cicais trás d' o azul
d' o ceo
un rico pazo me teña
o Aterno Rei porparado
cheo de gozo sin
penas.
Enxamais sentirei fame,
nunca d' ese sol que queima
os rayos
abrasarán
a miña frente cuberta
de sudor pol-o traballo;
nunca
sofrirei a afrenda
de que me voten d' o lar
por trabucos nin por rentas;
non tirarán d' os meus brazos
os meus fillos, esas prendas,
eses anacos
d' a y-alma
que vên arrincarm' a guerra.
A doce paz d' o sipurcro
[p. 26]
gozarei n-a vid' aterna,
serei ric' e
vinturoso,
pois fun enfeliz n-a terra;
mais si dend' o ceo azul
non hei ver
a miña aldea...
¡ten piedade, meu bon Dios!
¡deixam' a vida y-as penas!
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas