BVG     Atrás    Índice de Páxinas

     De sempre tiven unha gran admiración pola poesía de Oriente, en concreto a chinesa e xaponesa. Hai un punto de equilibrio, plenitude e serenidade nela que non é doado achar noutras latitudes. A súa sinxeleza é unha lección para hoxe e para sempre. Hai algo, un fío de luz, ou soño, que nos deixa sempre un alento de eternidade. A plenitude máis núa e transparente do misterio.

     Estes haikus, xurdidos ao longo dos anos, queren constatar unha discreta homenaxe a esa eterna flor de crisantemo ou leve póla de cerdeira que é a poesía de oriente.

Un chío de paxaro -resío na xanela dourada.           * Toda a miña nostalxia. O sol nas ás da andoriña que parte.           * Can inmóbil, ventando -véspora no aire.           * ¡Humilde cebola! Tantas capas dentro, tantos soños...           * Ven e vaise, a néboa branca.           * Fráxeis, felices, leves, nervosas, libres. As andoriñas.           *      (Interior en inverno) O mosquito. Tamén el vive aquí.           *      (Parque) Fin da tarde. O columpio repousa. A xente vaise.           *      (Serán) Sosegou a araxe. Só tremen, na palmeira, dúas crías de pardal.           * Andoriña da noite, o morcego saíu en ziguizague.           * Macetas de xeranios en liña. Unha, rota. Polo final, a cuarta.           *      (Cenit de estío) En ceo tan puro non ousa voar ave ningunha.           * As estrelas na sombra. Silencio do can que soña.           *      (Nocturno invernal) Un vello automóbil pola rúa chuviosa pasea só.           * O can, erguendo a pata, mexa á porta da oficina bancaria.           * No parabrisas, a bolboreta, branca. ¡Feliz viaxe!           * A libélula... ven de abrir os ollos a flores e cerdeiras.           * Úa o pombo. Verán, non me abandones.           * Non ter présa. Lenta é sempre a palabra, longo o tempo.           * Cando cerran os bares, saen as estrelas. Pero os borrachos non as ven.           * ¿Ao alto, a bolboreta, porque sabe que o veo da brisa ha de sostela?           * A brisa é cega. Mais o seu tacto ilumina... e desperta.           * Suor na face. Golpe do sacho. ¡Terra fragante!           * Froitos caídos pola herba: algarabía de formigas e insectos.           *      (A cerdeira) Sé como ela, que, sen nostalxia ou dor, florece, soña, seca.           * De tanto voar sobre as margaridas a abella ten as azas perfumadas.           * ¿Por que movendo sempre a cola, amiga labandeira?           * ¡Lonxedades do mar! Perdida, escintilante, a vela pasa.           * Caligrafía misteriosa dun pardal na tarde branca.           * Instante. Sssss... A libélula pasa.           * Pestanexar Dos ollos dun neno. Chuvia de confeitos.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega