BVG     Atrás    Índice de Páxinas

A CÁNTIGA DA FAME

Arden no lar as carrouchas, que en borralla as muxicas se desfán.           Colgado na gramalleira           ferve un pote co xantar: unhas poucas de berzas e patacas           cocidas con unto e sal,           e unhas codechas resésigas           ¡e gracias á Deus que as hai!           Os gorgolexos do caldo           soilo saben canturrear a monótona cántiga da fame.           Soben hastr'o canizal           as faíscas. A lareira           parece mesmo un altar co aquel seu fogo sagro. Dond'ô lume,           tal como dúas vestals, encarnación vivente dos penates,           unha filla i-ònha nai,           soliñas i-arremouchadas,           fían nos fusos a lan           que das rocas depinican, trocándoa en mazarocas pr'o tear.           Andan pol-o aires as moxenas           voando como ô leilán           hastra apagarse. A cociña           cóbrese de escuridá           i-énchese pouquiño á pouco d'un fume negro... negro hastra nomáis. A lus amortuxada da lareira           envolve â filla i-â nai           n'un ambente agarimoso           de santa conformidá. Os fusos siguen dando viravoltas,           fía que te fiarás, entramentres as dúas mulleriñas           se entreteñen en rezar a ledanía inxel dos seus recordos,           cada unha pra sí namáis.           Os agurgullos do caldo           cantan á todo cantar a canción da miseria, o rezo escuro           dos lares onde n'hai pan.              De súpeto, nai e filla —a esperencia á carón da inxenuidá—           míranse caladas, mudas,           cal si quixesen falar           solasmentes pol-os ollos. E a rapaza, levada d'un afán           corta o fío do silencio coa navalla afiada da ansiedá...          —Naiciña, nai queridiña... ¿porqué tódol-os homes non son bos? ¿porqué o seu namorar nos enmorriña?           ¿porqué se mofan de nòs?...          —¡Os homes!... Miña filliña... ¡quén lles poidera ver as intenciós!...              Cala a nai. Deixa a rapaza                     de fiar,           pensando nos víosbardos           cos ollos voltos ô chau,           feita unha parva talmente, sin saber qué decir nin qué pensar.           Volve pousarse o silencio           na cociña. A escuridá           do cabouquiño, co fume,           vai espesándose máis.           Morre o lume. Da lareira xa soilo sai un leñe fumegar           que caladiño se estende           il-en fiaños se desfai. Voa pol-o aire un sopro manseliño           de resinada homildá.           Inda o bazuncho do pote,           que ferve ô calor do lar, sigue cantando a cántiga da fame en borbolladas de solemnidá. E arredor da rapaza acoitadiña           parecen mesmo arrevoar           unha doce ilusión menos e un forte e fondo desengano máis.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega