BVG     Atrás    Índice de Páxinas

VERSOS PRIMOS GANDARÍO

Quero ser, cando medre, Gandarío, esa aglomeración de converxencias onde un orballo fértil de inquedanzas frutifica as ideas. Quero ser Gandarío, onde son as pegadas dos camiños xuventude crisálida. Quero sentirme dono da palabra, do cicel e da aixada que crean Gandarío cada día e camiñar lizgairo sobre as augas dos encoros da vida. En Gandarío, os máxicos solpores que o serán asolagan de colores, á parte de poetas, son, adoito, semente de alboradas. En Gandarío o aire ten por átomos pompas de alegría que estrelecen con luces de utopía a música da atmósfera.   En Gandarío mora (¡Gandarío-crisol!) un corazón filosofal e druida. Un pode, en Gandarío, ser artista sen ter outra bagaxe que unha ollada profunda e altruísta. Un pode, simplemente, chegar doutra galaxia e ser irmán irreversiblemente, ou, tal vez, atopar o leito, que buscaba, do seu río. Un pode ser feliz en Gandarío. Xuño 99

© 2006 Biblioteca Virtual Galega