BVG     Atrás    Índice de Páxinas

ESCONXURO QUEIMADA

 

Para Luís Felipe, que verteu                                                     a súa sensibilidade xusta e precisa                                                                  neste rito de noso.      Non te convido, amigo, eu a queimada como non te convidan a gozares da vida as bolboretas, porque elas e ti sodes a vida, como non pode convidar o sol ás pingas da voaxa a gozaren do máxico espectáculo da luz en disidencia, pois o arco da vella é luz e auga a partillar o aire.      Por iso non te podo convidar a queimada, meu amigo, esa ofrenda de ola e de benvidos, de quérovos e vinde, de pombas cantareiras, de calor.      E non te podo, non, amigo, convidar eu a queimada, ofrenda solidaria de roibéns a estralar nos corazóns, de brazos como lapas encarnadas que xuntan os espíritos nunha aperta de albízaras en flor.      Pero ven, meu amigo, vai berrar a queimada silandeira con lingua de vermella tradición ofrendas de partillas e de bicos, de pompas de alegría, de cancións...      Ven compartir comigo luz e calma na policromía dese instante infinito, eterno, no que as almas se funden en telúrico crisol no sublime aquelarre de transmutarnos todos en QUEIMADA.

 

 

 

© 2006 Biblioteca Virtual Galega