BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 107]       A comida pouco durou, mentras ó pirmeiro prato naide deu fala.      Martiño estivo caviloso tod'ela.      De cando en cando oiase algún himpo da mai.      Cerca do remate, dixo o pai.      —Aviaibos qu'esta noite imos todos ó teatro.      A muller calou, e Sabela mirou pra Martiño, como perguntándolle s'iba co-eles, e dixo:      —Eu vou si Martiño nos acompaña.      —Martiño virá con nosoutros, pois por él é a festa, xa qu'acaba de darme palabra d'estudiar dende mañá e de ser d'hoxe endiante home de ben.      —¿De certo? dixo a mai, mirando pra Martiño c-unha triste surrisa.      —Farei todo ó que poida con tal de que vostés m'anden amocando con que son malo, con que son esto e con que son aquelo. ¿Pero eu fágolles á vostés algo, róubolles algo, empéñolles algo, ou pídolles algo?      Pras miñas diversiós sempre m'amañei eu, sin roubalo á naide, nin ganalo mal ganado.      —Bonita teoría, dixo ó pai. Vas acabar por santifical-o xogo cando se gana y-os vicios que pode manter. Eiqui non se trata de que á nos- [p. 108] outros nos perxudiques, sinon de que quen sales mal parado eres tí. E como ti eres un neno á quen voa a cabeza e non conocel-o mundo, nin miras ó adiante, nin reparas onde te metes, con tal de qu'ali penses gozar y-adivertirte, por eso nosoutros, que non desamos máis qu'o teu ben, ch'ensinamos o camiño que debes seguir e facémosche ver os perigos en que t'estás metendo, que farán de tí un home enfermo, inútil e despreciable.      —Síntese hoxe predicador.      —Ay meu fillo: poida que sea predicar en deserto, pró este é o meu deber e quero tel-a  concencia tranquila o dia de mañá. Si non atendes os meus consellos o mal será teu.      —Vaites, vaites. Pois eu penso de min que sei onde m'apreta o zapato. A os pais figúraselles qu'os fillos son sempre nenos, e de contra quérenos facer moi formales antes tempo. Pois cada edá ten os seus praceres, as suas ideas y-as suas aficiós, e tan dino de mofa é un vello que quer facerse neno, como un xoven qu'antes tempo ten parecenza de vello.      —Ben home ben. Dios che dea siso e ch'asente logo a cabeza, qu'é ó principal, pra que vayas entendendo pouco á pouco moitas cousas que non alcanzas, nin hay quen ch'as faga ver mentras certos viceos e certas aficiós, que che parecen moi naturales n'un xoven, che sigan vendando os ollos do entendemento e desmermando na alma o sentimento da concencia moral.      —Ben, pois iremos logo a o teatro, dixo Martiño. Conven deixar algo de filosofia pra mañá.      Erguéronse todos e dixo Martiño:      —Sabel, en canto te vistas ven ó meu carto.      Martiño chegou ó carto, acendeu un puro e sentouse nunha silla, mirando pro fume que vota- [p. 109] ba dempois de tragalo e telo un pouquiño alá drento do corpo.      —A meu pai non lle falta razón, decia solo. Eu por este camiño vou mal. Teño comigo  cerca de tres mil pesos porque soprou ben a sorte, pró com'él di, si chega á virarse, quedo moi mal sin acabar a carreira. Adelaira, como di miña mai, non me quer máis que pol-o diñeiro que lle dou y-estou resultando un primo, porque si tivera xunto todo canto me comeu, xa facia unha contiña. Vouna deixar á ver si Panchiña s'esquence de todo.      Votou outra fumada e siguiu pensando.      Adelaira estame engañando a vida y eu a o fin y ô cabo teño algun dia que deixala, porque como vou eu á presentar esa muller en ningures co-a educación que ten. Sempre parecerá ó que é: unha chula dos barrios baixos. Vivir suxeto á esa muller como istrumento de pracer, é pagar demasiado cara unha froita q'anda moi barata no mercado.      E por postre: ¿que saco en limpo? Us cantos momentos d'antusiasmo qu'acaban sempre en hastio. Realmente, o amor que non arranca da alma dura pouco. En canto se bebe demáis, a borracheira atormenta o corpo e fai do home un imbécil. N'esto pouco máis ten. Agora, tronado con Panchiña, podia chegar esoutra á namorarme. E destonces miña hirmá y-a miña probe mai.., Non, non pode ser. Mañá mesmo deixo á esa muller pra sempre. Solo asi poderei conseguir que Panchiña s'esqueza de todo e chegue á perdonarme cobrándome outra volta cariño. Non hay remedio, hay que mudar de vida; pro canto máis qu'Adelaira valer non vale un farrapo de gaita, comparada con Panchiña. [p. 110]      E quedouse un pouco sacudindo á cinza do puro e mirando pr'él.      Logo como si tomara unha resolución dixo:      —Sí, sí. Que non se perda todo por siacaso.      A pouco apareceu Sabela.      —Estaba pensando en ti, dixo Martiño.      —¿E logo?      —Teño aqui un regalo pra que ó gardes pra cando te cases.      —¡Vaiche boa! Pró ¿ulo?      —Vouch'a regalar mil pesos: anque chegue á pidirchos algún dia, por ningún pertesto mos volvas porque ch'os dou e podes facer d'eles un pandeiro. Ahi os tés. Dixo Martiño, dándolle á sua hirmá un paquete de billetes, que sacou da naveta.      —Pois chico gracias, nunca as maus che cansen, dixo Sabela moi leda.      —Eso é pra premiar ó moito que me queres y-o que m'axudache nos amores con Panchiña.      —Xa veremos si logro outra volta convencela.      —Eso é ó qu'eu quero.      —¿Deseyas algo máis?      —Non.      —Anda pois, qu'é tempo de salir pró teatro.      —Hala, logo.      Sabela foi n'unha carreira á gardar os cartos, tendo mentres de decirllo á sua mai así que tivese modo, pois todo llo contaba antes qu'a seu pai.      D'ali á pouco salían todos xuntos pro teatro.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega