BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p.274]      Pasaba das doce da noite.      Na calle onde vive Delores non se vía un alma. Era o pirmeiro dia de lua nova e facía unha noite tan negra que solo se vía co esprandor das estrellas.      De pronto acercouse un home n'aquela soledad.      Era Estebo.      Delores agardabao na ventana.      —Baixa, lle dixo.      —¿Qué acordache?      —Xa cho direi si baixas, pois non quero que me oiga naide ó que teño que decirche.      Delores estivo un pouco cabilando como indecisa.      Logo díxolle:      —Agarda.      E cerrou amodiño a ventana.      A o cabo d'un pouco ruxiu na porta a chave, pró con un ruxido tan baixo, que ben decía o coidado con que se trataba d'abrir a porta.      Delores quixo salir y-Estebo díxolle:      —Non conven que naide nos vexa, mais que por naide, por tí. Xa ves como te tran en lengoas e canto inventa ese sobrestante, a quen ll'hei de [p.275] partir a sua, denantes de marcharme d'esta vila.      —Non conven que deas outro escándalo com'o do outro día, porque anque ll'escribin ô meu siñor dándoche á tí a razón, ben sabes qu'a corda sempre creba pol-o mais delgado, e o sobrestante non ha de parar hastra botarte fora das obras.      —Eso non m'importa, volvo á donde salin.      —Agora temos outra cousa pior.      —¿Qué pasa pasa, logo?      —¿Que parece que se puxo malo o siñor e quer que vaya prond'él. Non sei si me chamará co gallo de levarme do teu lado, efeuto de cartas que puidese escribirlle alguén.      —¿E ti, que pensas facer?      —Eu non teño outro remedeo máis que marcharme, porque non teño mais quen m'ampare; pró ben sabes que o meu corazón naide o pode ter mais qu'a ti.      —Ben'o sei y-o que máis m'apena é non ser rico pra poder casarme canto antes, pró a miña casa é das máis probes do lugar. Viñen aqui á ganar pra poder facer casa onde poida un dormir, pois alá, na miña casa, dormimos na cuciña ús, e outros cerca das lousas do tellado, a pouco mais sobre d'unhas pallas. Eme imposibre, pol-o tanto, levarte pra miña terra á pasar fame. Si tivera aquí un modo de vivir, ben sabes que non faría nada de máis anque me casase contigo mañá mesmo.      Delores churumicaba.      —¡Qué disgraciada son! dixo. Xa veremos ó que me di D. Caitano, pero facer hei de facer todo ó posibre porque en Bilbao che busque un modo de vivir, porque os dous con pouco nos gobernamos. Quéroche moito, Estebo, e solo sinto ter que separarme de ti, nin m'acompaña outro [p.276] medo qu'o de que tí m'olvides dempois que nos soparemos.      —Non penses n'eso: nunca t'olvidarei. Tratarei de ganar pra millorar a miña casa, e dempois mal será que alá na miña terra, non dean os nosos bes pra qu'eu poida manterte e traerte como unha reina da miña casa. Con outros dous ou tres anos que veña á traballar, ganarei ó bastante, e si tí m'axudas bastarame moito menos.      —Veremos ó que me dí D. Caitano, terei que contarllo todo pra que che dea unha boa colocación. Si mañá veñen por min, e me marcho sin poder falarche, xa ch'escribirei do que pasa en canto chegue. Ti coidado con volver á meterte co sobrestante. Obedece a o capataz, xa sabes que te quer ben, e dempois Dios dirá.      —Esa palabra doucha con tal qu'o sobrestante non se meta comigo, pró si volve á insultarme y-a tratar de rebaixarme en algo, rómpoll'a crisma.      —Ten pacencia, home, ten pacencia, non te comprometas agora, que xa eu farei que che dean algún emprego pra podernos casar.      —Diol-o queira.      —Moi disgraciada serei si chegas á olvidarme.      —Non teñas medo, muller. Os meus sentimentos non chegan á eso y-o meu cariño está moi obrigado contigo pra qu'eu t'olvide. Antes m'hei de volver tolo, e antes se m'ha de barrer a vista dos ollos qu'eu deixar de quererte e non desear o mirarte.      —Xa sabes que te quero canto pode querer unha muller, que sin tí sobra todo pra min no mundo e que morrería de pena si chegares á faltarme.      —¡Miña xoya! Non cabiles eso siquera, ¿cómo [p.277] hei de faltarche es s'eres a primeira muller que me prendeu o corazón, nas redes dos seus ollos, e que m'encheu tod'o pensamento co seu amor?      —¡Nunca m'olvidarás por outra?      —Nunca, xamáis.      —¿Xúrasmo?      —Xúroche que, con tal de que tí non me deas motivos, non hei de querer outra muller máis qu'a tí, en xamáis da vida.      Así se despediron entre mil protestas d'amor e de costancia entremezcradas con mil tenrezas, doces é subrimes, como todal-as que nacen y-arrancan do verdadeiro cariño.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega