BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p.301]      Pra Mingas xa non houbo consolo, nin pracer dend'o dia que conocendo á Estebo, e chamando por él, viu que siguía pr'adiante sin darlle sorte, quedando a probiña tumbada co delor na carretera.      Chegou á casa esconsolada e non puido menos de contarlle á sua mai a disgracia que lle pasara y-o qu'ela quería decir.      —¡Asús que disgracia! dixo a siñora Rosa, ¿y-él seriao? muller.      —Estou ben segura, por este sobre d'unha carta miña que lle cayeu a o sacal-o pano.      —Voum'alá: vou á ver á siñora Berta, por qu'esto non pode ser así.      —Mingas botou cara a horta a rezar outra volta diante da sua cruz, d'aquela cruz de salgueiro qu'ela espetou entr'a carabeleira.      A cruz prendera e votara xa gromos grandes, non solo pol-o pé sinon pol-os brazos, porque se fixera á modo d'un enxerto, qu'a Mingas lle parecía un pouco de milagre.      Por eso sempre pensou que Diol-a axudaba e canto máis vía medarl-os gromos, máis espranza lle nacía á ela no curazón.      Estebo dixéralle que co-aquela mesma cruz [p.302] s'habían de casar e pra ela tiña com'a xoya de máis estima y-a cousa que máis veneraba. Todol-os dias arreo, ò pirmeiro que facia, dempois d'erguerse, era poñerse de rodillas diant'aquela carabeleira, onde tiña no medio a cruz como un sagrario, como unha reliquia da qu'esperaba a sua felicidá y-alí rezaba us padrenuestros.      A naide dixera ó qu'alí tiña. Hastra a mai á quen lle contaba todo, e quen a collera d'aquel xeito algunhas veces rezando, non lle quixo espricar porque ó facia, pra que naide no mundo lle soupese do seu talismán e da sua bendita xoya.      D'esta vez, cando iba cara á horta, iba pensando s'alguén ll'andaria na carabeleira e lle pasaría algo á sua cruz de salgueiro.      —Debeu secar —dixo deténdose sin estreverse á abrir a porta da horta.      Si Mingas atopara a cruz verde, non perdería as espranzas, tal era a fé que tiña, pró non quería convencerse da sua disgracia atopándoa seca.      Por eso se detiña, non estrevéndose á sufrir o duro golpe de perder toda a sua ilusión y-a última espranza que lle quedaba.      Pró o fin aquelo tiña que ser, e adiantouse hastra a carabeleira, separando as suas follas co-as maus tremosas e toda chea d'emoción.      Cando alí a viu tan fresca com'a deixara, caeu diant'ela da rodillas, e sintindo unha gran alegria no curazón dixo:      —Inda quen sabe.      E púxose á rezar chea d'ardorosa fé.      Así estivo moito tempo recobrando espranzas, namentras que sua mai a perdía de todo na compaña de Berta, que ll'espricaba, tamén chea de delor, todo canto lle pasara o dia antes con Estebo.      Veu sacar á Mingas da sua postura e dos seus [p.303] rezos, seu hirmau, que acompañaba a o crego da parroquia, D. Bonifacio, que, como dixemos, salira da casa pra ir á darllel-a noticia á ver si lle podían poñer remedio á aquela disgracia, xa qu'él non puidera facer nada.      —Vela ahí ten, lle dixo Amaro, qu'así se chamaba o hirmau de Mingas.      —¿Y-ela que fai así de rodillas? perguntou o siñor cura.      —Adorando á esa carabeleira, que non sei que xúncras ten pr'ela, pois fai oito dias que viñen e de cote a vexo así.      Mingas a o vel-o siñor cura con seu hirmau ergueuse toda avergonzada e foi á saludalo.      —¿Qué facías ahí, miña filla?      —Nada, siñor.      —¿Estabas rezando?      —Si, siñor —respondeu ela inda máis chea de vergonza.      —Pró ¿rezas diante d'unha carabeleira? Ti toleache. ¿A qué ves rezar á horta? ¿Non tes a igresia ou á tua casa pra rezar? Inda quen te vexa, ¿qué dirá de ti?      —Siñor, xa ll'oin eu pedricar que, Noso Siñor díxolle â Samaritana que tanto daba adorar á Dios no tempro como no monte, o conto era adoralo no fondo do corazón.      —Ben, nena, ben, pró aquí non ten que ver eso. Non quero que volvas á rezar diante d'esa carabeleira, pois tí non debes entender mais que de ser ben guiada pol-o que ch'eu digo, nas cousas de Dios.      —Pois siñor cura, escoite e perdone, pró eso si que non llo fago. Eu en ningures rezo con tanta devoción com'aquí, e non hay quen me quite d'esto. [p.304]      —¡Pois vaya unha manía que che deu! Eso non me gusta á min, nin quero qu'o repitas.      —Ande, siñor cura, ande, qu'esta miña hirmá ten a cabeza moi ferreña, e como se lle meta unha cousa n'ela nin o demo lla saca.      E collendo pol-o gaban fíxolle dal-a volta.      Mingas quedouse na horta y-eles siguiron falando pol a aira adiante.      —¿Onde vai teu pai?      —Siñor, vai no agro, si lle quería algo, vou logo en busca d'él —respondeu Amaro.      —Hom, non lle quería decir sinón que vos amenaza unha disgracia, qu'eu tamén sinto moito.      —¿E logo?      —Pois qu'Estebo non se casa con tua hirmá.      —Eso non pode ser, si tal fixera, si non se casara con miña hirmá matabao onde ó atopase.      —Pois hoxe levou os papés pra casarse con outra en Bilbao.      —¿Hoxe? ¿A qué hora? Vou tras d'él e si non volve comigo deixó redondo. Dixo Amaro poñéndose furioso.      —Acouga home, acouga. Vai en busca de teu pai, cóntall'o que pasa e vede si lle podedes poñer algún remedio â conta. Hoxe Estebo estará en Lugo, pois teñen que darlle unha despensa, e tratais co-él con bos modos. Non sea que vayas á compormeterte, y-encima d'unha disgracia haxa que sintir outra meirande.      —Pró ese home non ten vergonza, y-eu non consinto que se burle de miña hirmá. Teño que matalo si non casa co-ela.      —Ben, hom, ben. ¿E cantos tiñan que matarte á ti pol-o mesmo conceuto?      —Eu estou n'outro caso.      —Sempre ten un qu'estar acordándose do con- [p.305] to da viga e da palla, ¿Ti coidas que non se saben as cousas, pois aquí, namentras qu'estudiache pra crego, ben nenas engañache.      —Queríanme elas engañar á min, porque adoecían por quitarme a vocación de crego, e non me deixaban en paz.      —E tí que me levas y-eu que me vou o conto é que tratache de varear pra que non fose unha sola a que te engañase. Pois eso mesmo lle pasou á Estebo. Está compormetido con duas, y escolle pra casarse co-a pirmeira, qu'é ó que debias ti de facer.      —Pró eu non podo consentir eso.      —Dende que chegades á sarxentos, pensades que se pode mandar nas xentes como nos soldados. Aqui si chegades á facer algo ha de ser por ben; por mal, demasiado sabedes que non se fai nada d'Estebo, porqu'él, anque non foi sarxento como tí, espabilouse pol-o mundo, e nin se lle mete o dedo na boca, nin penso que seña home á quen se poña medo doadamente.      —Pró si tiña outra, ¿porqué engañou á miña hirmá?      —¿E tí, porque cando eras sarxento en cada ciudá deixabas unha engañada e sempre coidabas de que fose unha das que tiveran millor palmiño? Tí que xogache con tantas, sin que ningunha lograra atraparte, non tes direito pr'estar agora tan furioso. Acouga, e busca á teu pai pra que vaya falar con Estebo.      —Meu pai non vai aló, anque lle deran o mundo enteiro.      —Pois tí é mellor que non vayas, a o millor vas a comprometerte.      —Vaya, adios siñor cura. Voum'aló: si non volve comigo, non respondo de min. [p.306]      E dando unha volta meteuse na casa todo enfonchado.      O siñor cura foi camiñando cara á sua, dicindo entre dentes:      —Non sei si viría aqui á ver si podía poñer algún remedio e sea peor o remedio qu'a enfermedá.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega