Non. Non se trata dunha receita nova creada por
algún cociñeiro novo que tenta sorprender coas súas novas creacións.
Nin se trata tampouco dun costume exótico procedente de lexanos países
e traído ata nos pola crecente onda de inmigración, que coa xente de
lonxe acaba traéndonos tamén os seus usos e costumes culinarios e os
produtos propios dos seus países, de maneira que os nosos padais
pódense abrir a novas preparacións, para as que ás veces son as nosas
cabezas as que non están preparadas.
A min sempre me gustou coñecer novas culturas
e novas cociñas, novos sabores e novas texturas, polo que recoñezo que
cada día me gusta máis atopar no mercado e nos andeis das tendas
especializadas produtos que hoxe consideramos exóticos e que en
pouco tempo serán de uso cotiá. Pasou no seu tempo coa chirimoia, o
aguacate ou o kiwi, que xa son de uso común. Está a pasar dende hai un
tempo coa iuca ou os plátanos machos, eses grandes plátanos que so
serven para cociñar e que ofrecen resultados estupendos.
Pero o chourizo con leite é outra cousa. Está
entre nós sen que nos decatemos.
Basta con mirar as etiquetas de canto chourizo
industrial atopamos nos andeis do supermercado para descubrir que todos
conteñen leite, leite en po, soro de leite, sólidos lácteos ou
calquera outro derivado do produto de muxir as vacas. Tamén pode haber
proteínas vexetais (procedentes da soia) e outros elementos empregados
como conservantes, corantes, etc.
Un, que estaba afeito a que os chourizos se
facían con carne e touciño de porco, allo, sal e pemento, non pode
menos que considerar estraños todos eses elementos que atopa na
etiqueta do chourizo. Vale... no chourizo, no salchichón, no salame, no
fuet, no choped, na mortadela, no paté, na sobrasada, no xamón cocido,
na peituga de pavo e polo, no muslo dos mesmos... Ata en algunhas
marcas de raxo adobado e cocido hai leite en po, e non acerto a entender
como demo lla meten dentro, cando semella unha peza de raxo enteira e
non materia picada.
Ante a constatación desta realidade un chega
á conclusión de que ou renuncia a unha parte da súa vida (o peto non
da para xamón de xabugo a diario) ou renuncia a ler as etiquetas dos
alimentos, aplicando aquelo de que ollos que non ven...
O problema ven cando un é pai dun pícaro
alérxico á proteína do leite. Entón non pode renunciar a ler as
etiquetas. Eu levo sete anos facéndoo e ás veces noto as miradas da
clientela do supermercado na miña caluga, especialmente cando estou
ante o andel dos friames cagándome no leite en voz alta. Vostedes
disimulen.
Publicado en El
Progreso o 19-2-2005
|
|