BVG     Atrás    Índice de Páxinas

OH BANDElRA DE ONDAS COMO ONDEAS HOXE I Oh bandeira de ondas como ondeas hoxe toda branca e franca Amiga, encontreite Es a flor máis alta Estabas na límpida cúspide dos cráteres de lúa construída con soedade e calma despois dos incendios que non te afogaron despois das tormentas que pasaches salva Estabas en rixos adarves dos soños en torre labrada por firme esperanza Para a túa almea traio esta bandeira que cruzou tamén ventos e batallas Pona ergueita arriba sobre o teu castelo Deixa que tremule sobre a túa casa É bandeira ousada de ilusión e canto que por ti contenta se abre branca e franca Amiga, encontreite Es a flor máis alta. II Amiga hoxe os ventos por fin soio cantan e erguéronse tolas aves en bandadas ao sentir teu paso de música clara e pescan nas luces neses novos peixes que levas na ollada. Albiscan teus ollos tan limpos e grandes atal mares cheos de frescas bancadas xurdidas en xermes de verde misterio coma unha pregunta que traza roteiros e inxéctalle ás aves incendio nas plumas co brillo do triunfo da prata dos peixes que levas na ollada. Teus ollos amiga son unha sentencia de dous cañóns firmes que á angustia disparan fusílana certa liquídana mátana en contra o barranco da noite soturna que foxe ante os cantos vibrantes que veñen traendo a victoria co vibrar de peixes que levas na ollada Son como a vizosa fermosa ignorada remota illa incólume que ao náufrago salva que vai ser escrita por fin indelébel en min tras terríbel escarpada viaxe onde non comía non me alimentaban nin viño nin doces nin o pan e os peixes que levas na ollada Amiga hoxe os ventos por fin soio cantan e erguéronse tolas aves liberadas dos muros tristeiros e dos torpes medos e dos tangaraños que onte me encerraban Hai velas bandeiras e partimos xuntos e pesco polo iris na espiral de peixes que levas na ollada. III E por voar mellor espacio, as velas das asas das gaivotas máis me valen Vén unha luz e atmósfera de flores e impúlsome e respiro o mellor aire Vén a esperanza a dita do rinchar primeiro do abrente do cabalo na montaña Vén o vento do Norte dende a estrela máis consistente e pura a refrescarme Vén namorado o mar coma un toliño alegre e abalánzase en risa inmaculada Vén o sol capitán dun mesto exército de incorruptíbeis raios a vingarme Vén un íntimo son que anova o mundo porque sementa vibración de cante Vén o verde do ceo dos teus ollos calmos e por fin sabe a ruta a miña nave Vén o regalo dos teus labios quentes feitos coma pan polas mans de deuses grandes E por voar o mellor aire vállanme as asas deses brazos con que abrazas E por correr auga mellor oriéntome cruzando a seda do teu corpo, amada Veñen gaivotas flores a esperanza a dita o vento Norte a estrela o mar o sol o cante O peixe o pan os deuses porque veñen teus ollos labios brazos o teu corpo, amada.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega