Cantigas de escarnho e maldizer

Páxina Anterior

Parte nº 14

Páxina Seguinte

escarnho014.html


PERO VELHO DE TAVEIRÓS e PAI SOÁREZ DE TAVEIRÓS [B 142]

—Vi eu donas en celado
que ja sempre servirei
porque ando namorado;
pero non vo-las direi
con pavor que delas hei.
Assí mi han lá castigado.

—Des que essas donas vistes,
falaron-vos ren d'amor?
Dizede, se as conhocistes,
qual delas é a melhor?
Non fostes conhocedor,
quando as non departistes.

—Ambas eran nas melhores
que homen pode cousir:
brancas eran come flores.
Mais, por vos eu non mentir,
non as pudi departir,
tanto son bõas senhores.

—Alí perdeste-lo siso
quando as fostes veer,
ca no falar e no riso
poderades conhecer
qual ha melhor parecer.
Mais faliu-vos i o viso.



VASCO GIL e PERO MARTINZ [V1020]

—Pero Martiiz, ora, por caridade,
vós, que vos teedes por sabedor,
dizede-mi quen é comendador
eno Hespital ora da escassidade,
ou na fraqueza, ou quen no forniz,
ou quen en quanto mal se faz e diz.
Se o sabedes, dizede verdade.

—Pois, Don Vaasc', un pouco m'ascoitade:
os que mal fazen e dizen son mil:
eno fornizio é Don Roí Gil
e Roí Martiiz ena falsidade,
e ena escasseza é o seu priol.
Non vos pod'hom'esto partir melhor;
se máis quiserdes, por máis preguntade.

—Pero Martiiz, mui ben respondestes,
pero sabía-m'eu esto per min
ca todos tres eran senhores i
das comendas, comendadores estes,
e partistes-mi-o tan ben, que m'é mal;
mais ar quer'ora de vós saber al:
que mi digades de quen no aprendestes.

—Vós, Don Vaasco, ja me cometestes
doutros preitos; des i, ar dig'assí:
non mi deu algo, pero lho pedí,
o priol; e fodí, e vós fodestes
con Roí Gil; e meus preitos talhei
con Frei Rodrigu'e mentiu-mi-os, e sei,
per aquest', a sa fazenda daquestes.

—Pero Martiiz, respondestes tan ben
en tod'esto, que fostes i con sén
e trobador, e cuid'eu que leestes.

—De vós, Don Vaasco, tod'esso m'é ben;
hei sis'e sei trobar e leo ben;
mais que tard'i que o vós entendestes!



AIRAS MONIZ DE ASME [B7]

—Mia senhor, vin-vos rogar
por Deus que ar pensedes
de mí, que en tan gran vagar
trouxestes e tragedes,
e cuido-m'eu avergonhar.
Se vos prouguer, devedes
hoj'a mia barba a honrar,
que sempr'honrada sol andar.
E vós non mi a viltedes!

—Cavaleiro, ja a viltar
nunca me oiredes,
mais leixemos ja ela estar
e desso que dizedes
.......................................................
.......................................................
Sol non penso de vos amar,
nen pensarei, a meu cuidar,
mais d'esto que veedes.

—Mia senhor, eu vos direi
de mí como façades:
o por que vos sempr'amei,
per ren non mi o tenhades;
e sempre vos servirei,
se m'hoj'avergonhades.
Fazede como sabor hei,
e dade-m'al, e ir-m'-ei,
e non me detenhades.

—Cavaleiro, non darei;
pero, se vos queixades,
mui ben vos conselharei:
«Ide-vus, que tardades».
Ca, por que vos deterrei
u ren non adubades?
Pero desejos haverei
de vós, e endurar-mi-os-ei
ata quando ar venhades.

—Mia senhor, a meu saber,
máis aposto seería
quererdes por min fazer
como eu por vós faría;
ca eu por tanto d'haver
nunca vos deterría;
mais non poss'eu dona veer
que assí and'a meu prazer
como lh'eu andaría.



DINÍS, Don [B573 / V177]

—Amiga, faço-me maravilhada
como pode meu amigo viver
u os meus olhos non pode veer,
ou como pod'alá fazer tardada,
ca nunca tan gran maravilha vi,
poder meu amigo viver sen mí,
e, par Deus, é cousa mui desguisada.

—Amiga, estade ora calada
un pouco e leixad'a min dizer:
per quant'eu sei cert'e poss'entender,
nunca no mundo foi molher amada
come vós de voss'amigu', e assí,
se el tarda, sol non é culpad'i,
se non, eu quer'en ficar por culpada.

—Ai amiga, eu ando tan coitada
que sol non poss'en mí tomar prazer,
cuidand'en como se pode fazer
que non é ja comigo de tornada,
e, par Deus, por que o non vej'aquí,
que é morto gran sospeita tom'i,
e, se mort'é, mal día eu fui nada.

—Amiga fremosa e mesurada,
non vos digu'eu que non pode seer
voss'amigo, pois hom'é, de morrer,
mais, por Deus, non sejades sospeitada
doutro mal del, ca, des quand'eu nací,
nunca doutr'home tan leal oí
falar, e quen end'al diz non diz nada.



JOÁN DE LEÓN [B 1117 / V 708)]

Os namorados que troban d'amor
todos devían gran doo fazer
e non tomar en si nen üu prazer,
porque perderon tan boo senhor
como el-rei don Denís de Portugal,
de que non pode dizer nen üu mal,
homen, pero seja posfaçador.

Os trobadores que pois ficaron
eno seu reino e no de León,
no de Castela, e no d'Aragón,
nunca pois de sa morte trobaron.
E dos jograres vos quero dizer:
nunca cobraron panos nen haver
e o seu ben muito desejaron.

Os cavaleiros e cidadãos
que deste rei havían dinheiros
e outrossí donas e'scudeiros
matar se devían con sas mãos,
porque perderon a tan bõo senhor,
de que posso eu ben dizer sen pavor
que non ficou d'al nos cristãos.

E máis vos quero dizer d'este rei
e dos que del havían ben-fazer:
devían-se deste mundo a perder
quand'el morreu, per quant'eu vi e sei,
ca el foi rei atán mui prestador
e saboroso e d'amor trobador,
todo seu ben dizer non poderei!

Mais tanto me quero confortar
en seu neto, que o vai semelhar
en fazer feitos de muito bõo rei.



PERO DA PONTE [B 987 / V 575]

Ora ja non poss'eu creer
que Deus ao mundo mal non quer,
e querrá, mentre lhi fezer
qual escarnho lhi sol fazer,
e qual escarnho lh'ora fez:
leixou-lhi tant'home sen prez
e foi-lhi don Lopo tolher.

E oimais ben pode dizer
tod'home, que esto souber,
que o mundo non ha mester,
pois que o quer Deus confonder;
ca par Deus mal o confondeu
quando lhi don Lopo tolheu
que o soía mantëer.

E oimais, quen o manterrá
por dar i tanto rico don,
caval'e armas a baldón?
Ou des oimais, quen o dará,
pois don Lopo Díaz mort'é,
o melhor don Lopo, a la fe,
que foi, nen ja máis non será?

E pero, pois assí é ja,
façamos atal oraçón
que Deus, que pres mort'e paixón,
o salve, que én poder ha;
e Deus, que o pode salvar,
esse o lev'a bon logar
pelo gran poder que end'ha!

Amén! Amén! Aquest'amén
ja máis non si m'obridará!

Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega