|
Pois señor; desqu'ô Tio Marcos
A quen noman d'a Portela
Por amor d'un carballino
O leváron pr'a cadea,
Volveuse mal educado
C'os colégas de monteira.
Y-esto dig'o é correreino
Por fias, tascas é feiras,
Aunque leve n'o meu lombo
Mais paus, qu'unha besta vella.
Évol-o caso, rapaces,
Qu'o tal Marcos d'a Portela
Recibeu n'o seu alboyo
A nosa Gaita Gallega,
Y-o condanado d'o vello
O saúdo â Gaita nega.
¿Y-enton por qué, señor Marcos?
¿Non falan os dous á lengua
Que falaba amorosiña,
Aquela rula parleira
Que morreu, en Iria Flavia,
Pra delor d'a nosa terra?
Fale, fale axiña, vello,
Fale correndo e de presa,
Que si non fala, lle xuro
Pol-a virxen d'a Saleta,
Que lle fago andar sin zocos
Anque vosté non o queira,
Que lle dou unha somanta
Que se queda sin costelas,
Qu' outra ves fago que volva
Exconxurado â cadea,
Y-en fin qu'o nomo....... Ministro,
¡Que me coma unha centella!
—¿Quen peta n'a miña porta
C'un petar de rapariga?
—Son eu, mi señora Gaita,
A Revista de Galicia.
—Pois entre, que n'esta chouza
Pode entrar hastr' â cociña.
¡Ai, que composta ben hoxe!
¡Ai, que graciosa! ¡Que linda!
¡Que mantelo churrusqueiro!
¡Que zapatos con fevillas!
¡Que dengue de muradana!
¡Que cófia branca e garrida!
¿Quen lle donou todo iso,
Señora doña Revista?
—Isto no llo dan a todas
¡Ai, non dan, non, miña amiga!
O mantelo deumo Espada;
A cófia o señor de Villa;
O Doutor Fernandez Castro
Os zapatos con fevillas;
Enrique Xosé Varona,
De Montoro, en compañía,
Regaloume istes aretes
Que son d'ouro e pedras finas;
Curros Enriquez e Conte
As calzas de lá texidas;
Cora, Armada y-outros tantos
(Que son escritores lilas)
Deronme fio y-agullas
Pra que poidera ir vestida
Como deben ir aquelas
Qu' â coba de Rousalía,
Vayan levar cal eu levo
Coronas de semprevivas.
—Pois deme unha forte aperta
Señora doña Revista,
Qu' abofé ben-a merece
Pol·o ben que s'espavila
E pol o qu' o traxe honra
'A nosa patrea, Galicia.
÷
Catro escritores gallegos,
Aveciñados n'a Habana,
(E que son us bos larpeiros)
Estan facend' un xoguete
Pra representar n'o Centro,
N'o cal xoguete feguran,
De meus amigos, un cento,
Entr' eles, os redautores
D'o enxebre colega O Eco.
Non sei si son presentados
Os meus amigos con xeito;
Pro, pol-o que poida habere,
Vou proparal-o fungueiro
Pra largalles linternazos
'Os autores, si cal penso,
Non están presoíficados
Meus quiridos compañeiros
D'o modo qu' é de xusticia
Y a que teñen mais que dreito.
÷
Y-agora vou á decirlles
'Os que fan ese libreto
Catro cousas que me veñen,
Pra este asunto, mui a pelo.
Hai n'esta cibdá un veciño,
Que pregóa de gallego,
E que dirixe un peródico
Qu' está escrito con veneno,
O cal debe presentarse,
N'ese xoguete que lembro,
Vestido de sacarrancha,
C'o siguente aditamento:
N'a mau unha geografía
Pra qu' estudie o chan ibeiro;
N'o sobáco un diccionario
D'o noso idioma gallego
Pra qu' adeprenda a falare
Como n'o lar do Sarmiento;
Colgado d'o seu fuciño
(Qu' é un fuciño de tres metros)
A gramateca de Saco,
Aquel ilustrado crego
Que nos legou isa xoya
Antes d'ir pr'o cimenteiro;
Y-en fin, a guisa do pucho,
Unha alcuza con veneno.
Si asi o fan eses autores
En, abofé, lles prometo
Convidalos á unha tasca
Que vai a facerse presto,
E donarlles dez retratos
D'o tipo qu 'hoxe presento,
Qu'anque novo escribidore,
E mais poeta que Homero,
Mais periodista que Araus,
É mais enxebre gallego
Qu'este redautor d'a Gaita
Que firma
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas