BVG     Atrás    Índice de Páxinas

O que comezou sendo unha entrevista máis rematou nunha historia da que tardaremos moito en saber o final. Estabamos na casa de Gayatri, unha das alumnas máis brillantes de C-Block, falando coa súa mai. E unha pregunta inocente (que lle gustaría a vostede que seguise estudando a súa filla?) acendeu a lapa. Gayatri contestou antes cá súa mai: Quero ser médica. E eu sorrín coa ilusión de Gayatri. Pero inmediatamente despois contestou a súa mai: A miña filla vai estudar a primaria e con iso abonda. Mentres ela falaba, eu miraba a Gayatri. Cos seus doce anos e un xesto roto. Non podía quitar dela os meus ollos.      O que seguiu despois foi a batalla campal. A mai que a nena xa casaría e non tiña que traballar. Que iso de traballar fóra da casa, nada de nada... Os seus argumentos, sen embargo, axiña demostraron ser febles. E eu neses casos son coma unha máquina de churros. Coa combinación das cousas prácticas (por que negarlle o dereito á filla a mellorar na vida), con cuestións de dereitos básicos e xustiza (por que decide vostede xa que a nena vai casar? Aínda se casa, por que a condea a vivir dependente?). Metendo a todo o mundo en danza (cando a mai se negaba a que a filla traballase fóra da casa collín á traballadora sanitaria, Annalaksmi, e preguntámoslle á mai se cría que era mala persoa por traballar por aí na rúa e vir ao seu suburbio).      A veciña estaba connosco, ela tamén cunha filla que vai ás clases de apoio e quere estudar. Ao final non lle quedou nada que argumentar e cedeu. A miña mirada na cara de Gayatri, por quen todo iso comezara. Seria e coa mirada de estárselle decidindo o futuro neses intres. Pode que ela nunca chegue a médica, se cadra abandone o de estudar, pero polo menos a dúbida está sementada, o impulso. E sexa como for, ninguén pode quitarlle a unha nena o dereito a soñar. Problemas de mulleres      Unha vez ao mes hai xuntanza das presidentas e secretarias dos grupos de aforro. A estas alturas poucas veces se debate xa o aforro en si. Todas as mulleres saben en que consiste. Cada mes cada unha pon unhas 50 rupias no fondo común, ben gardado no banco. Cando o fondo xa creceu o suficiente, comezan a coller crédito co tipo de interese que elas deciden. Ao mes seguinte téñeno que devolver ao grupo. Os cartos van crecendo, propios, duradoiros. Se nalgún momento o grupo se disolve, cada quen recupera os seus aforros.      Pero iso elas xa o saben todo moi ben na teoría e na práctica. A reunión de onte centrábase noutros temas. Nos problemas das mulleres e o papel dos grupos na súa resolución. Na perdurabilidade dos grupos. Na creación dunha federación. O primeiro problema, a carencia de auga. Parece que as mulleres seguimos pensando na comunidade e logo en nós mesmas. O seguinte: o dote. O alcolismo e a violencia contra as mulleres. Visto isto, por que será que as revistas para mulleres (tamén aquí), os programas para mulleres e ata as canles de internet para mulleres só falan de moda, saúde, cotilleo e maquillaxe e como conseguir marido? Unha rupia para o escusado      Se cada unha de nós tivese que pagar un euro para usar o escusado, o problema da hipoteca íalle parecer unha chanza á economía familiar. Máis se tivésemos unha familia de seis membros para arriba. Cómpre admitir que o caso de C-Block é un pouco especial xa que hai un listo que aproveita o baño público para facer ingresos extra. O prezo habitual son 25 paisa (un cuarto de rupia).      Hai algúns anos os baños públicos eran gratuítos. Iso para un país onde ter un retrete é un luxo era un servizo social básico. Pero agora o goberno está abafado e recurtando gastos. E velaquí outro bonito exemplo de cómo as políticas estruturais do Banco mundial e compañía deixan milleiros de persoas sen un lugar onde facer as súas necesidades. Habíanlles de quitar a eles o baño, xa verían que alegría. Quen vería Wáshington ata arriba de merda, por una vez en sentido literal... A vía rápida      Envoltos nunha tea pendurada do teito colgan o que parecen ser uns peíños queimados. O meniño de dous anos dorme. Súa mai non. A visita comeza para ver o neno, a quen se lle tramitou o carné de discapacidade desde o proxecto. Pero logo a mai comeza a falar doutras cousas sen que ninguén lle pregunte. Ese é o punto de non poder máis. Porque ten unha cicatriz na cabeza dalgunha das malleiras. Porque o seu home está casado con outra muller e ela só o soubo o día antes da voda, cando xa era demasiado tarde para cancelalo todo e soportar a deshonra social. Agora está nun recuncho de lata con furados, vivindo do que o marido ten a ben darlle. Ela non pode saír traballar, non pode deixar o neno. O home pediulle que o matase. Sen dúbida unha solución rápida. As lentas custan máis traballo, pero son as únicas que se basean no respecto e na dignidade das persoas.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega