Imaxino estar cuberta de queroseno. A pel
brillante. O olor. Sobre todo o olor. O pánico. Un misto, a morte. Na
parte de atrás da mente de cada muller india debe haber un espazo para
o queroseno. O medo ao lume. A maneira máis cómoda de matar. Milleiros
de mulleres cada ano.
Imaxino estar cuberta de queroseno pero non son
eu, senón Poranji, quen fala. Quen conta como o marido lle botou por
riba o combustible. "Tivemos un problema", e explica as causas das
desputas. "O teu problema chámase intento de asasinato", dígolle.
E non fun a única que pensou así. A súa irmá e as mulleres do grupo
de aforro de Krishna Kinan Kovil foron á policía. Puxeron unha
denuncia. Houbo unha investigación.
Aínda así, o estigma da separación é
demasiado forte. O marido segue vivindo con Poranji. As cousas di ela
que volveron á normalidade. A presidenta do grupo di que a normalidade
é a ameaza de virlle enriba como lle toque un pelo. A protección é
sempre unha solución a medias. Pero unha
protección a medias é sempre mellor ca ningunha solución. E nesta en
particular hai unha cantidade de valor que non se pode medir por
ningunha escala.
Reencontro con Vahnu
Hoxe volvo ver a Vahnu. Está sentada na
primeira ringleira co seu irmán, coas ceras dispostas e flores no pelo.
Vahnu vén ao concurso de debuxo e mírame coa cara sorrinte. Fágolle
acenos coas mans nunha pausa na que toma té. "Está bo?"
pregúntolle. E ela asente. Despois queda comer e fica para o concurso
de relatos orais. As mulleres dos grupos de aforro contan historias,
algunhas a súa propia vida. Ela, que non oe, mira con atención. O seu
irmán achega a súa cabeza á de Vahnu e xoga con ela de cando en vez.
Eu miro desde lonxe contenta. Vahnu non está soa.
Breve morriña
Sento coas pernas enguedelladas no sari e no
refaixo. Vai calor e véñenme á cabeza os meus pantalóns vaqueiros
aos que lles faltan dous botóns (de catro). A auga e o frío do
inverno. Un momento estraño de morriña. Ou un recordo fugaz dos días
que quedan para volver. Cada vez menos. Pasando por diante dos ollos
coma lóstregos fugaces.
Atando fíos
Aquí neste pequeno anaco branco comezo
historias que quedan abertas, algunhas non veremos o remate nesta vida.
Pero algunhas evolucionan. Para iso estamos, a mandar.
O outro día vin por primeira vez a Shakila, co
seu fillo Ashik, cos peíños queimados el e cicatrices na cabeza ela.
Despois, coma unha treboada, revolución na oficina. "Primeiro precisa
un medio de vida, logo terá que decidir sobre o resto co noso apoio",
falamos.
Porque Shakila non pode saír da casa, non ten
con quen deixar o seu pequeno. E non ten medio de vida excepto os cartos
pobres que lle dá a mesma man cás malleiras que lle abriron a cabeza.
Hai que romper esa man. Ambal e mais eu convidámola ao concurso, o
mesmo onde está Vahnu. E falamos con ela. "Eu non sei facer traballo
ningún", di Shakila. "Non te preocupes, podes aprender. Nós
apoiámoste", di Ambal de pé cun sorriso. E ela marcha co pequeno nos
brazos. A porta está aberta. Os fíos comezan a facer unha alfombra.
Unha voadora.
|