Coa man no seu brazo saúdo a Beer. Velaí o
está na súa tenda, a última vez pasamos un anaco dentro, no pequeno
espazo da caixa de mistos grazas á cal pode vivir. Beer quedou cego
xogando ao críquet. Un mal golpe e o mundo en negro.
Pero Beer ten iniciativa. Primeiro recibiu un
crédito do proxecto para montar a súa tendiña. E agora acaba de
recibir outro para ampliar a tenda cun posto de alugueiro de bicicletas.
El sabe que a súa clientela ten que andar lonxe para poder alugalas. En
seguida se decatou da boa oportunidade e alá foi á oficina do proxecto
coa súa proposta.
Hoxe Beer inaugura a súa nova empresa
ampliada. A empresa que lle deu o afecto dos seus veciños, que o sacou
da casa onde estaba sumido na escuridade. A empresa que lles pode dar
unha oportunidade aos seus fillos, sobre todo ao pequeno, que move con
dificultade os brazos nunha estraña
parálise. Precisa atención médica especializada. E iso custa cartos.
As bicis van ser máis ca un medio de transporte.
Moito máis ca baile
Das sete ás nove é o meu espazo. O espazo
para abstraerme e alixeirar a carga dos días que pasan ás veces con
terribles pesares. Pero de sete a nove da mañá o mundo é só
Baratanatiam para min. Concentrarme nos pés, no ritmo, nas mans, nos
xestos, na historia, na arte. Como se nada máis existise no mundo alén
diso. Cada baile é unha historia, un teatro, unha louvanza a algunha
deusa. Agora miro con distinta atención as imaxes labradas de Ganesha,
de Lakshmi ou Saraswati, a quen teño que representar na danza. O pavo
real de Muruga, o fillo de Shiva. Durante dúas horas o meu cerebro voa
e revoa por mundos de precisión.
Logo no día a dor de xeonllos tráeme a
lembranza dese espazo onde o único esforzo é o do corpo e os únicos
problemas a perfección dos movementos. En comparación co entorno, iso
é a paz.
Voitres
Kavitha saíu no xornal coas autoridades. A
grande noticia é que lle deran un espazo onde poñer a súa tenda. Ela,
unha muller discapacitada. O seu irmán garda aínda o retrinco. E
seguramente o retrinco estaría nun marco se non fose porque despois da
foto non houbo espazo para poñer a tenda. O primeiro engano, do propio
Concello.
Agora o irmán de Kavitha, que ten 20 anos,
conseguiu que lles deixasen un lugariño a carón do templo e pediu
10.000 rupias para poder comezar o negocio. Unha fortuna. Sobre todo
para quen llos deixou. Para esa persoa que reclamando un 5% de interese
dilles que as 6.000 rupias pagas son só iso, o interese do crédito. A
min non me saen os cálculos. Ao goberno de Tamil Nadu tampouco. De aí
que a lei contra a usura poña estes individuos directamente no
cárcere. Os voitres dos pobres.
Fusión
Nas caras hai sorrisos. Nos saúdos un
repenicar de alegría. Case cen persoas amigas. Nenas, nenos,
mulleres... Hoxe rematan os concursos. Atrás queda o concurso de debuxo
e o de relatos (para mulleres, nenas, persoas con discapacidade...).
Hoxe o teatro. Un teatro real. A re-representación da vida no suburbio.
Do traballo no proxecto. As mulleres non len papel ningún.
Interprétanse a si mesmas. Nós gravamos todo en vídeo para a nosa
exposición, para amosar tanto esforzo en Galiza.
Pero no vídeo non se verán moitas cousas.
Como a calor humana, o ruído, os risos, a vida e o ferver dese estar
preto, dese formar parte. A min paréceme abraiante que todo isto vaia
pasear por Galiza adiante. Que vaiamos estar tan preto. Tanto como eu
estou todos os días.
Claro que aínda queda moito traballo para que
a exposición sexa palpable. Debe estar lista en
novembro, cando Ambal virá dar unhas cantas conferencias ~#151;en Vigo, en
Pontevedra, en Santiago, en Lugo, onde poidamos—. E entón será a fusión.
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas